کارت اعتباری دولت احمدی نژاد محدودیت ندارد
+0
رأی دهید
-0
کارت اعتباری دولت احمدی نژاد محدودیت ندارد
محمود احمدی نژاد، رییس جمهور اسلامی ایران، در سفر به استان چهار محال و بختیاری.
دولت احمدی نژاد از زمانی که روی کار آمد منابعی نامحدود را در برابر خویش می دیده است که باید بنشیند و خرج کند بدون آن که نیازی به کار و تلاش باشد یا استفاده کنندگان از این منابع سهمی نیز به جامعه بپردازند. این دولت با وعده‌هایی که می داده چنین القا می کرده است که اولا دول قبلی (به استثنای خود) همه فاسد و به دنبال منافع قشر کوچکی بوده‌اند، ثانیا این دولت همان دولتی است که منتظران ظهور موعود و بر ساختن جامعه‌ی ایده‌ال به دنبال آن بوده‌اند و ثالثا (در صورت عدم تحقق وعده‌ها) «نمی گذارند دولت کار کند». با همین مفروضات، این دولت مثل فرزندی که یک شبه صاحب صدها میلیارد دلار ثروت شده رفتار کرده است.
نمایش دولتِ رفاه
الگوی رفتاری دولت احمدی نژاد خرج کردن از منابع و دعوت به مصرف و فراغت و استراحت بدون کار و تلاش بوده است. هر گروه و قشر جامعه بر حسب دوری و نزدیکی به حکومت از این سیاست برخوردار شده است. در حالی که جامعه‌ی ایران بیکاری و تورم دو رقمی را متحمل می شده و ایران از هر نظر در جمع کشورهای فقیر جای می گرفته است، دولت نمایش دولت رفاه را اجرا می کرده است. ذیلا به مهم ترین تصمیمات ناشی از این سیاست اشاره می کنم:
کاهش بهره‌ی بانکی؛ با روی کار آمدن دولت احمدی نژاد، نخست نرخ بهره‌ی بانک‌ها پایین کشیده شد تا دوستان و همپیمانان دولت تا می خواهند وام کم بهره بگیرند و در بازپرداخت آن نیز عجله‌ای نداشته باشند. از این مجرا همپیمانان دولت به سرعت «بار خود را بستند».
حذف تعرفه‌ها؛ تعرفه‌ی واردات کشاورزی و اتومبیل حذف شد تا وارد کنندگان این محصولات هر چه می توانند در بازاری نامتعادل سود برند و البته سهم خود را نیز بعدا در انتخابات به آن باز گردانند. دیگر مهم نبود که صدها هزار کشاورز بیکار می شوند و سهم واردات مواد غذایی از ۳۵ درصد در سال ۱۳۸۴ به هفتاد و پنج درصد در سال ۱۳۸۹ می رسید (شرق، ۶ مرداد ۱۳۹۰) یا درآمدهای نفتی صرف واردات چه نوع اتومبیل‌هایی می شد.
سهام عدالت؛ توزیع سهام برخی از شرکت های دولتی و سود آن میان اقشار جامعه یکی دیگر از ولخرجی‌هی دولت بود که نه اقشار فقیر جامعه را به درستی در بر گرفت (نام سهام عدالت را «سهام ظلم» بگذارید، محمد رضا خباز سخنگوی کمیسیون اقتصادی مجلس، اعتدال، ۲۹ مرداد ۱۳۹۰) و نه به عدالت میان مردم توزیع شد. در نهایت بخش نزدیک تر به دولت (کارکنان آن) از این سهام و سود آن برخوردار شدند. همچنین در آستانه‌ی انتخابات ریاست جمهوری مبلغی به بخشی از اقشار جامعه تحت این عنوان پرداخت شد. در نهایت منابع مربوط به این سهام به یارانه‌ها منتقل شد.
توزیع پول؛ کار عمده‌ی هیئت دولت در سفرهای استانی جمع آوری نامه‌های مردم و توزیع پول‌های اندک بوده است. تنها در دور اول سفرهای استانی دو میلیون و ۲۰۰ هزار نامه به کمیته امداد داده شد و در همان زمان هم دولت حدوداً ۲۵۰ میلیارد تومان اعتبار برای رسیدگی و پاسخگویی به این نامه ها اختصاص داد. (جهان نیوز، ۱۹ دی ۱۳۸۸) در مجموع دولت نهم در سفرهای استانی دور اول و دوم ۷ میلیون و ۲۰۰هزار نامه مردمی دریافت کرد.
(کیهان، ۲۳ آبان ۱۲۸۷) به خاطر القای همین تصور از دولت است که به قول رئیس دولت در شش سال گذشته ۳۰ میلیون نفر به نهاد ریاست جمهوری مراجعه کرده‌اند تا چند ده هزار تومانی از درامد نفت را به خود اختصاص دهند. (تابناک، ۲۰ مرداد ۱۳۹۰)
فرار مغزها؛ دولت احمدی نژاد با دست و دلبازی نیروهای متخصص کشور را به حراج گذاشته است. این دولت همه‌ی انگیزه‌ها و راه‌ها را برای فرار مغزها از کشور فراهم کرده است. آمار‌ها نشان می‌دهند که سالانه رقمی بالغ بر ۵۰ میلیارد دلار سرمایه انسانی از ایران خارج می‌شود. (علیرضا سلیمی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، خانه ملت، ۲۴ مرداد ۱۳۹۰) اعضای این دولت از آغاز گفتند که تعبیر فرار مغزها غلط است تا بار مسئولیت این امر را از دوش خود بردارند.
هدیه‌ی یک میلیون تومانی نوزادان؛ علی رغم عدم تامین اعتبار این طرح از سوی مجلس، دولت تا حدی که توانست یک میلیون تومان به حساب نوزادان واریز کرد. تشویق افراد به افزایش جمعیت تنها بهانه یا صورتی بود برای محتوایی دیگر. دولت احمدی نژاد دنبال بهانه می گشته است تا به جامعه پول‌های اندک تزریق کند، پولی که محبوبیت می آورد اما در ارتقای زندگی افراد نیز تاثیر چندانی نخواهد داشت. این پول‌های کوچک قرار است پول های بزرگ تری را که «از ما بهتران» کسب می کنند حلال کنند.
کاهش ساعت کار در ماه رمضان؛ کاهش ۲.۵ ساعت از کار اداری روزانه با توجیه «ایجاد زمینه لازم برای استفاده مطلوب کارکنان دولت از فضایل و معنویات ماه رمضان و به وجود آمدن فرصت مناسب برای خودسازی و بهره مندی از برکات عدیده این ماه نورانی اتخاذ شده است». (پایگاه اطلاع رسانی دولت، ۱۰ مرداد ۱۳۹۰)
۱۰۰۰ متر زمین برای همه؛ علی رغم مخالفت صریح خامنه‌ای با طرح باغشهرها (که احتمالا احمدی نژاد و مشاورانش آنها را در مناطق حاشیه‌ی شهری ایالات متحده مشاهده کرده‌اند)، احمدی نژاد مکررا وعده داده است که به هر ایرانی ۱۰۰۰ متر زمین می دهد تا خانه‌ی ویلایی بر روی آن بسازد.
کشور در تعطیلات؛ دولت از هر فرصتی برای افزایش تعطیلات استفاده کرده است: بین التعطیلات تا تعطیلات مذهبی. اکنون نوبت به قانونی کردن تعطیلی‌ها رسیده است تا مردم هر چه کمتر کار کنند. به تعطیلی عید فطر قرار است یک روز اضافه شود (دولت لایحه ای در این مورد تهیه کرده است، فارس، ۱۲ مرداد ۱۳۹۰؛ فوریت آن در مجلس تصویب شد، ۲۳ مرداد ۱۳۹۰؛ بدون لایحه نیز در سال‌های دولت احمدی نژاد، تعطیلات عید فطر بیش از یک روز بوده است). همچنین دولت پس از تعطیل مدارس ابتدایی در روزهای پنج شنبه، بنا دارد این روز را برای همه‌ی کارکنان دولت تعطیل اعلام کند (مجلس به فوریت آن رای نداد، الف، ۱۱ مرداد ۱۳۹۰).
از نگاه دولتمردان، وقتی در کشوری با صادرات نفت و واردات همه چیز اداره می شود دیگر چه اهمیتی دارد که مردم چند روز در هفته کار کنند؟ البته احمدی نژاد از این جهت نیز از ولی فقیه پیروی نمی کند: «ما تعطیلی های مان بسیار زیاد است. علاوه بر آن هم عدّهای با بی توجّهی و بی اعتنایی خود به کار، علم، تحصیل و به اشتغالات روزمرّه زندگی و کارهای اداری و سازندگی، بر این تعطیلات اضافه هم میکنند.» (علی خامنه‌ای، ۱۶ فروردین ۱۳۸۱)
وعده و وعید
دولت احمدی نژاد در کنار سرکوب مخالفان مرتبا وعده داده است، خواه توانسته باشد رهبر و مجلس و دیگر دستگاه‌ها را با خود همراه کند و خواه نتوانسته باشد. گردن کشی دولت و نقض قانون نیز تا حدی ناشی از همین وعده‌ها بوده است.
وعده و وعیدهای دولت و بلند پروازی‌های آن در دوره‌ی دوم و در سال‌های پایانی آن نه تنها کمتر نشده بلکه شتاب گرفته است. تصور این دولت از ابتدا آن بوده که منابع بی حد و حصری در کشور وجود دارد که حکومت مسئول توزیع آن است، البته به بخش کوچکی میزانی بسیار زیاد و به بخش بزرگی میزانی بسیار اندک.
خاصه خرجی در خارج
دولت احمدی نژاد نه تنها در داخل مشغول خاصه خرجی بوده در خارج از کشور نیز به کشورهای (بالفعل و بالقوه) همپیمان کمک بلاعوض و وام داده است. میزان دقیق این کمک‌های خارجی مشخص نیست اما دولتی که خود را رقیب ایالات متحده می داند و مدعی مدیریت جهانی است در کمک های خارجی نیز باید به همان ترتیب بلند پروازانه عمل کرده باشد. دولت بوش در ایالات متحده معروف بود به «دولت کارت اعتباری»، به این معنا که مثل افراد ولخرج و غیر مسئول و غیر آینده نگر خرج می کند. دولت احمدی نژاد پا در جای پای بوش و چِینی نهاده است و کمک‌های خرجی آن از آفریقا و امریکای لاتین تا خاورمیانه و جنوب آسیا را تحت پوشش قرار می دهد.
ورشکستگی و سر شکستگی
دولت‌هایی که اعتبارات خود را نامحدود می دانند و همین طور خرج می کنند بدون آن که بر درآمدهای ملی بیفزایند در دراز مدت ملت را ورشکسته، تولید را سر شکسته و مصرف را سر به آسمان گذاشته رها می کنند. در شش سال اول دولت احمدی نژاد نه تنها بر میزان تولید نفت کشور به عنوان منبع اصلی درآمد حکومت افزوده نشده بلکه از آن مرتبا کاسته شده است.
همچنین دولت در به بهره برداری رساندن پروژه‌های جاری نفت و گاز ناتوان بوده است. در عین حال بر واردات کشور مرتبا اضافه شده است. سیاست خارجی دولت، سرمایه گذاری خارجی بالاخص در حوزه‌ی انرژی به عنوان مهم ترین منبع درآمد ملی را تقریبا منتفی کرده است.
نمایش دولتِ رفاه
الگوی رفتاری دولت احمدی نژاد خرج کردن از منابع و دعوت به مصرف و فراغت و استراحت بدون کار و تلاش بوده است. هر گروه و قشر جامعه بر حسب دوری و نزدیکی به حکومت از این سیاست برخوردار شده است. در حالی که جامعه‌ی ایران بیکاری و تورم دو رقمی را متحمل می شده و ایران از هر نظر در جمع کشورهای فقیر جای می گرفته است، دولت نمایش دولت رفاه را اجرا می کرده است. ذیلا به مهم ترین تصمیمات ناشی از این سیاست اشاره می کنم:
کاهش بهره‌ی بانکی؛ با روی کار آمدن دولت احمدی نژاد، نخست نرخ بهره‌ی بانک‌ها پایین کشیده شد تا دوستان و همپیمانان دولت تا می خواهند وام کم بهره بگیرند و در بازپرداخت آن نیز عجله‌ای نداشته باشند. از این مجرا همپیمانان دولت به سرعت «بار خود را بستند».
حذف تعرفه‌ها؛ تعرفه‌ی واردات کشاورزی و اتومبیل حذف شد تا وارد کنندگان این محصولات هر چه می توانند در بازاری نامتعادل سود برند و البته سهم خود را نیز بعدا در انتخابات به آن باز گردانند. دیگر مهم نبود که صدها هزار کشاورز بیکار می شوند و سهم واردات مواد غذایی از ۳۵ درصد در سال ۱۳۸۴ به هفتاد و پنج درصد در سال ۱۳۸۹ می رسید (شرق، ۶ مرداد ۱۳۹۰) یا درآمدهای نفتی صرف واردات چه نوع اتومبیل‌هایی می شد.
سهام عدالت؛ توزیع سهام برخی از شرکت های دولتی و سود آن میان اقشار جامعه یکی دیگر از ولخرجی‌هی دولت بود که نه اقشار فقیر جامعه را به درستی در بر گرفت (نام سهام عدالت را «سهام ظلم» بگذارید، محمد رضا خباز سخنگوی کمیسیون اقتصادی مجلس، اعتدال، ۲۹ مرداد ۱۳۹۰) و نه به عدالت میان مردم توزیع شد. در نهایت بخش نزدیک تر به دولت (کارکنان آن) از این سهام و سود آن برخوردار شدند. همچنین در آستانه‌ی انتخابات ریاست جمهوری مبلغی به بخشی از اقشار جامعه تحت این عنوان پرداخت شد. در نهایت منابع مربوط به این سهام به یارانه‌ها منتقل شد.
توزیع پول؛ کار عمده‌ی هیئت دولت در سفرهای استانی جمع آوری نامه‌های مردم و توزیع پول‌های اندک بوده است. تنها در دور اول سفرهای استانی دو میلیون و ۲۰۰ هزار نامه به کمیته امداد داده شد و در همان زمان هم دولت حدوداً ۲۵۰ میلیارد تومان اعتبار برای رسیدگی و پاسخگویی به این نامه ها اختصاص داد. (جهان نیوز، ۱۹ دی ۱۳۸۸) در مجموع دولت نهم در سفرهای استانی دور اول و دوم ۷ میلیون و ۲۰۰هزار نامه مردمی دریافت کرد.
(کیهان، ۲۳ آبان ۱۲۸۷) به خاطر القای همین تصور از دولت است که به قول رئیس دولت در شش سال گذشته ۳۰ میلیون نفر به نهاد ریاست جمهوری مراجعه کرده‌اند تا چند ده هزار تومانی از درامد نفت را به خود اختصاص دهند. (تابناک، ۲۰ مرداد ۱۳۹۰)
فرار مغزها؛ دولت احمدی نژاد با دست و دلبازی نیروهای متخصص کشور را به حراج گذاشته است. این دولت همه‌ی انگیزه‌ها و راه‌ها را برای فرار مغزها از کشور فراهم کرده است. آمار‌ها نشان می‌دهند که سالانه رقمی بالغ بر ۵۰ میلیارد دلار سرمایه انسانی از ایران خارج می‌شود. (علیرضا سلیمی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، خانه ملت، ۲۴ مرداد ۱۳۹۰) اعضای این دولت از آغاز گفتند که تعبیر فرار مغزها غلط است تا بار مسئولیت این امر را از دوش خود بردارند.
هدیه‌ی یک میلیون تومانی نوزادان؛ علی رغم عدم تامین اعتبار این طرح از سوی مجلس، دولت تا حدی که توانست یک میلیون تومان به حساب نوزادان واریز کرد. تشویق افراد به افزایش جمعیت تنها بهانه یا صورتی بود برای محتوایی دیگر. دولت احمدی نژاد دنبال بهانه می گشته است تا به جامعه پول‌های اندک تزریق کند، پولی که محبوبیت می آورد اما در ارتقای زندگی افراد نیز تاثیر چندانی نخواهد داشت. این پول‌های کوچک قرار است پول های بزرگ تری را که «از ما بهتران» کسب می کنند حلال کنند.
کاهش ساعت کار در ماه رمضان؛ کاهش ۲.۵ ساعت از کار اداری روزانه با توجیه «ایجاد زمینه لازم برای استفاده مطلوب کارکنان دولت از فضایل و معنویات ماه رمضان و به وجود آمدن فرصت مناسب برای خودسازی و بهره مندی از برکات عدیده این ماه نورانی اتخاذ شده است». (پایگاه اطلاع رسانی دولت، ۱۰ مرداد ۱۳۹۰)
۱۰۰۰ متر زمین برای همه؛ علی رغم مخالفت صریح خامنه‌ای با طرح باغشهرها (که احتمالا احمدی نژاد و مشاورانش آنها را در مناطق حاشیه‌ی شهری ایالات متحده مشاهده کرده‌اند)، احمدی نژاد مکررا وعده داده است که به هر ایرانی ۱۰۰۰ متر زمین می دهد تا خانه‌ی ویلایی بر روی آن بسازد.
کشور در تعطیلات؛ دولت از هر فرصتی برای افزایش تعطیلات استفاده کرده است: بین التعطیلات تا تعطیلات مذهبی. اکنون نوبت به قانونی کردن تعطیلی‌ها رسیده است تا مردم هر چه کمتر کار کنند. به تعطیلی عید فطر قرار است یک روز اضافه شود (دولت لایحه ای در این مورد تهیه کرده است، فارس، ۱۲ مرداد ۱۳۹۰؛ فوریت آن در مجلس تصویب شد، ۲۳ مرداد ۱۳۹۰؛ بدون لایحه نیز در سال‌های دولت احمدی نژاد، تعطیلات عید فطر بیش از یک روز بوده است). همچنین دولت پس از تعطیل مدارس ابتدایی در روزهای پنج شنبه، بنا دارد این روز را برای همه‌ی کارکنان دولت تعطیل اعلام کند (مجلس به فوریت آن رای نداد، الف، ۱۱ مرداد ۱۳۹۰).
از نگاه دولتمردان، وقتی در کشوری با صادرات نفت و واردات همه چیز اداره می شود دیگر چه اهمیتی دارد که مردم چند روز در هفته کار کنند؟ البته احمدی نژاد از این جهت نیز از ولی فقیه پیروی نمی کند: «ما تعطیلی های مان بسیار زیاد است. علاوه بر آن هم عدّهای با بی توجّهی و بی اعتنایی خود به کار، علم، تحصیل و به اشتغالات روزمرّه زندگی و کارهای اداری و سازندگی، بر این تعطیلات اضافه هم میکنند.» (علی خامنه‌ای، ۱۶ فروردین ۱۳۸۱)
وعده و وعید
دولت احمدی نژاد در کنار سرکوب مخالفان مرتبا وعده داده است، خواه توانسته باشد رهبر و مجلس و دیگر دستگاه‌ها را با خود همراه کند و خواه نتوانسته باشد. گردن کشی دولت و نقض قانون نیز تا حدی ناشی از همین وعده‌ها بوده است.
وعده و وعیدهای دولت و بلند پروازی‌های آن در دوره‌ی دوم و در سال‌های پایانی آن نه تنها کمتر نشده بلکه شتاب گرفته است. تصور این دولت از ابتدا آن بوده که منابع بی حد و حصری در کشور وجود دارد که حکومت مسئول توزیع آن است، البته به بخش کوچکی میزانی بسیار زیاد و به بخش بزرگی میزانی بسیار اندک.
خاصه خرجی در خارج
دولت احمدی نژاد نه تنها در داخل مشغول خاصه خرجی بوده در خارج از کشور نیز به کشورهای (بالفعل و بالقوه) همپیمان کمک بلاعوض و وام داده است. میزان دقیق این کمک‌های خارجی مشخص نیست اما دولتی که خود را رقیب ایالات متحده می داند و مدعی مدیریت جهانی است در کمک های خارجی نیز باید به همان ترتیب بلند پروازانه عمل کرده باشد. دولت بوش در ایالات متحده معروف بود به «دولت کارت اعتباری»، به این معنا که مثل افراد ولخرج و غیر مسئول و غیر آینده نگر خرج می کند. دولت احمدی نژاد پا در جای پای بوش و چِینی نهاده است و کمک‌های خرجی آن از آفریقا و امریکای لاتین تا خاورمیانه و جنوب آسیا را تحت پوشش قرار می دهد.
ورشکستگی و سر شکستگی
دولت‌هایی که اعتبارات خود را نامحدود می دانند و همین طور خرج می کنند بدون آن که بر درآمدهای ملی بیفزایند در دراز مدت ملت را ورشکسته، تولید را سر شکسته و مصرف را سر به آسمان گذاشته رها می کنند. در شش سال اول دولت احمدی نژاد نه تنها بر میزان تولید نفت کشور به عنوان منبع اصلی درآمد حکومت افزوده نشده بلکه از آن مرتبا کاسته شده است.
همچنین دولت در به بهره برداری رساندن پروژه‌های جاری نفت و گاز ناتوان بوده است. در عین حال بر واردات کشور مرتبا اضافه شده است. سیاست خارجی دولت، سرمایه گذاری خارجی بالاخص در حوزه‌ی انرژی به عنوان مهم ترین منبع درآمد ملی را تقریبا منتفی کرده است.
|
|
|
|
|
|
|