مردم خاورمیانه واقعاً چگونه در مورد ایران فکر میکنند؟
+0
رأی دهید
-0
مردم خاورمیانه واقعاً چگونه در مورد ایران فکر میکنند؟
جیمز کرچیک از نویسندگان رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی در مقاله ای در سایت «ورد افیرز» می نویسد یکی از بزرگترین آرزوهای پنهان رهبران عرب اینست که آمریکا به برنامه هسته ای ایران پایان دهد. حتی اگر شده با زور. اما احساسات ضد آمریکایی اعراب اجازه نمی دهد این خواسته به روشنی طرح شود. گرچه در مواردی پرده کنار رفته. یکی از این موارد زمانی بود که سفیر امارات در سازمان ملل گفت بمباران ایران مزایایی دارد که از هزینه زیستن با وحشت هسته ای بهتر است.
انتشار اسناد ویکی لیکس هم این احساسات را علنی ساخت. سعد حریری در سال ۲۰۰۶ گفته بود عراق ضرورت نداشت ولی ایران دارد. پادشاه سعودی نیز گفته است سر مار را باید برید.
به نوشته این نویسنده، با اینهمه برخی از حامیان کشورهای عرب در آمریکا به این حرف ها گوش نمی دهند. به باور آنها سالهاست که تهدید هسته ای ایران به وسیله دولت اسرائیل و پشتیبانان نومحافظه کار آن به صورت اغراق شده ای مطرح شده و کسانی که خواهان کنار گذاشتن صدام حسین بودند اکنون ریاکارانه سخنان دیکتاتورهای عرب را در بوق و کرنا می دمند.
این مفسران استدلال می کنند که افکار عمومی عرب مخالف هرگونه مداخله نظامی آمریکاست و احساسات ضد ایرانی در میان نخبگان سنی بی اساس و شایعه است. از جمله اندرو سالیوان می گوید کسانی که از شاه سعودی نقل قول می کنند یادشان می رود که او دیکتاتور کشوری است که ۱۹ تن از تروریست های یازده سپتامبر را به ما داد و عمل کردن به توصیه سعودی ها خطر جنگ جهانی سوم را برای جهان دارد. اینکه در عمل ۱۵ تن بودند نه ۱۹ تن شاید چیزی از اهمیت این استدلال کم نکند.
جیمز کرچیک می افزاید بسیاری از واقع گراهای چپ آمریکا به نتایج نظرسنجی موسسه زاگبی اشاره می کنند که می گوید ۷۷ درصد مردم در شش کشور عربی برنامه هسته ای را حق ایران می دانند. اما از سوی دیگر تعجبی ندارد که افکار عمومی عرب تحت تاثیر احساسات ضدغربی و وحدت اسلامی فهم درستی از برنامه هسته ای ایران و اثرات مخرب آن در برهم زدن آرامش منطقه ندارد. معلوم است که آنها درک درستی از پیآمدهای چنین رویدادی و آینده جنبش دموکراسی خواهی ایران ندارند. آیا مفسران آمریکایی که بر نتایج چنین نظرسنجی هایی تاکید می کنند، از ساده لوحانه بودن افکار عمومی عرب آگاهی دارند؟ از این گذشته آیا سیاست خارجی آمریکا را باید بر پایه دیدگاه های غیرآمریکایی هایی که در جامعه های بسته و سانسور شده زندگی می کنند طرح ریزی کرد؟
واقعیت اینست که بنا به نظرسنجی زاگبی ۸۸ درصد عرب ها از اسرائیل به عنوان کشوری که آنها را تهدید می کند و ۷۷ درصد از آمریکا و تنها ۱۰ درصد از ایران نام برده اند. هیچ عربی در بحرین یا عربستان سعودی در تهدید مستقیم از سوی اسرائیل و آمریکا نیست. برخلاف ایران که دست کم در مورد بحرین ادعای مالکیت ارضی دارد و به گروه های ضد دولتی سعودی کمک کرده است.
این نویسنده می گوید سیاست توسعه خواهی آمریکا در جهان می تواند دگرگون شود. اگر زمانی آمریکا در پیآمد جنگ سرد شعار چین آزاد سر می داد، امروز دفاع آن از حقوق مردم تایوان به درستی به دموکراسی خواهی آن در جهان نسبت داده می شود. در طول سالها همیشه گونه ای کشمکش میان دفاع از حقوق بشر در منطقه خاورمیانه و منافع ملی وجود داشت. دکترین کارتر که خود در آغاز به عنوان منادی حقوق بشر به کاخ سفید راه یافت در پایان، به کار گرفتن نیروی نظامی برای حفظ منافع کشورهای دوست در خلیج فارس را مشروع دانست. با وجود پیآمد سیاست خارجی عقاب های آمریکا در جریان ۱۱ سپتامبر و رشد تروریسم اسلامی در منطقه، نگرانی های عرب ها در مورد ایران نگرانی مشروعی است. با وجود پیشینه بد عربستان سعودی در نقض حقوق بشر، ایران خطر مستقیمی علیه منافع آمریکا به شمار می رود.
وی در پایان می نویسد دار و دسته به اصطلاح واقع بینان مسئله اساسی سیاست خارجی را فراموش می کنند. مسئله این نیست که کسی از سلطنت سعودی خوشش بیاید. هیچ آدم عاقلی خوشش نمی آید. مسئله مسئله آینده نفوذ آمریکاست. کسانی که به آن اهمیت می دهند نمی توانند سلطه جویی ایران را نادیده بگیرند. اگر آمریکا به ایران اجازه بدهد که هسته ای شود، مقام خود را به عنوان یک قدرت برتر جهانی از دست می دهد که اهمیت آن بسیار بیشتر از اهمیت افکار عمومی ناآگاه و محدود عرب است.
انتشار اسناد ویکی لیکس هم این احساسات را علنی ساخت. سعد حریری در سال ۲۰۰۶ گفته بود عراق ضرورت نداشت ولی ایران دارد. پادشاه سعودی نیز گفته است سر مار را باید برید.
به نوشته این نویسنده، با اینهمه برخی از حامیان کشورهای عرب در آمریکا به این حرف ها گوش نمی دهند. به باور آنها سالهاست که تهدید هسته ای ایران به وسیله دولت اسرائیل و پشتیبانان نومحافظه کار آن به صورت اغراق شده ای مطرح شده و کسانی که خواهان کنار گذاشتن صدام حسین بودند اکنون ریاکارانه سخنان دیکتاتورهای عرب را در بوق و کرنا می دمند.
این مفسران استدلال می کنند که افکار عمومی عرب مخالف هرگونه مداخله نظامی آمریکاست و احساسات ضد ایرانی در میان نخبگان سنی بی اساس و شایعه است. از جمله اندرو سالیوان می گوید کسانی که از شاه سعودی نقل قول می کنند یادشان می رود که او دیکتاتور کشوری است که ۱۹ تن از تروریست های یازده سپتامبر را به ما داد و عمل کردن به توصیه سعودی ها خطر جنگ جهانی سوم را برای جهان دارد. اینکه در عمل ۱۵ تن بودند نه ۱۹ تن شاید چیزی از اهمیت این استدلال کم نکند.
جیمز کرچیک می افزاید بسیاری از واقع گراهای چپ آمریکا به نتایج نظرسنجی موسسه زاگبی اشاره می کنند که می گوید ۷۷ درصد مردم در شش کشور عربی برنامه هسته ای را حق ایران می دانند. اما از سوی دیگر تعجبی ندارد که افکار عمومی عرب تحت تاثیر احساسات ضدغربی و وحدت اسلامی فهم درستی از برنامه هسته ای ایران و اثرات مخرب آن در برهم زدن آرامش منطقه ندارد. معلوم است که آنها درک درستی از پیآمدهای چنین رویدادی و آینده جنبش دموکراسی خواهی ایران ندارند. آیا مفسران آمریکایی که بر نتایج چنین نظرسنجی هایی تاکید می کنند، از ساده لوحانه بودن افکار عمومی عرب آگاهی دارند؟ از این گذشته آیا سیاست خارجی آمریکا را باید بر پایه دیدگاه های غیرآمریکایی هایی که در جامعه های بسته و سانسور شده زندگی می کنند طرح ریزی کرد؟
واقعیت اینست که بنا به نظرسنجی زاگبی ۸۸ درصد عرب ها از اسرائیل به عنوان کشوری که آنها را تهدید می کند و ۷۷ درصد از آمریکا و تنها ۱۰ درصد از ایران نام برده اند. هیچ عربی در بحرین یا عربستان سعودی در تهدید مستقیم از سوی اسرائیل و آمریکا نیست. برخلاف ایران که دست کم در مورد بحرین ادعای مالکیت ارضی دارد و به گروه های ضد دولتی سعودی کمک کرده است.
این نویسنده می گوید سیاست توسعه خواهی آمریکا در جهان می تواند دگرگون شود. اگر زمانی آمریکا در پیآمد جنگ سرد شعار چین آزاد سر می داد، امروز دفاع آن از حقوق مردم تایوان به درستی به دموکراسی خواهی آن در جهان نسبت داده می شود. در طول سالها همیشه گونه ای کشمکش میان دفاع از حقوق بشر در منطقه خاورمیانه و منافع ملی وجود داشت. دکترین کارتر که خود در آغاز به عنوان منادی حقوق بشر به کاخ سفید راه یافت در پایان، به کار گرفتن نیروی نظامی برای حفظ منافع کشورهای دوست در خلیج فارس را مشروع دانست. با وجود پیآمد سیاست خارجی عقاب های آمریکا در جریان ۱۱ سپتامبر و رشد تروریسم اسلامی در منطقه، نگرانی های عرب ها در مورد ایران نگرانی مشروعی است. با وجود پیشینه بد عربستان سعودی در نقض حقوق بشر، ایران خطر مستقیمی علیه منافع آمریکا به شمار می رود.
وی در پایان می نویسد دار و دسته به اصطلاح واقع بینان مسئله اساسی سیاست خارجی را فراموش می کنند. مسئله این نیست که کسی از سلطنت سعودی خوشش بیاید. هیچ آدم عاقلی خوشش نمی آید. مسئله مسئله آینده نفوذ آمریکاست. کسانی که به آن اهمیت می دهند نمی توانند سلطه جویی ایران را نادیده بگیرند. اگر آمریکا به ایران اجازه بدهد که هسته ای شود، مقام خود را به عنوان یک قدرت برتر جهانی از دست می دهد که اهمیت آن بسیار بیشتر از اهمیت افکار عمومی ناآگاه و محدود عرب است.
|
|
|
|
|
|