فضاپیمای وویجر به لبه منظومه شمسی رسید


فضاپیمای وویجر به لبه منظومه شمسی رسید

جاناتان آموس - گزارشگر بی بی سی در مسائل علمی

وویجر یک ظرف پنج سال منظومه شمسی را ترک خواهد کرد

فضاپیمای وویجر یک، که دورافتاده ترین فضاپیما از زمین است، در سفر خود به سوی کرانه های فراتر از منظومه شمسی یک گام مهم دیگر برداشته است.

این فضاپیمای پیشکسوت که اکنون 17 میلیارد و 400 میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد، تغییری مشخص در جریان ذرات در اطراف خود را ردیابی کرده است.

این ذرات، که از خورشید متصاعد می شوند، تا این نقطه درحال دور شدن از مرکز منظومه بودند، اما اکنون عمود بر این مسیر حرکت می کنند.

این بدان معنی است که وویجر باید خیلی به مرحله پرش به فضای موسوم به "میان-ستاره ای" نزدیک باشد.

ادوارد استون، دانشمندی که سرپرستی پروژه وویجر را به عهده دارد، از این فضاپیما و اطلاعات ارزشمندی که همچنان 33 سال پس از شروع ماموریتش فراهم می کند تمجید کرد.

او به بی بی سی گفت: "وقتی وویجر پرتاب شد، فقط 20 سال از شروع عصر فضا گذشته بود، بنابراین هیچ مبنایی که بتوان براساس آن گفت فضاپیما چقدر دوام خواهد آورد وجود نداشت."

"هیچ نمی دانستیم که تا چه فاصله ای باید برویم تا از منظومه شمسی خارجه شویم. اما حالا می دانیم که باید کم و بیش ظرف پنج سال، برای اولین بار از منظومه خارج شده باشیم."

دکتر استون در نشست پاییزی اتحادیه علوم ژئوفیزیک آمریکا در سان فرانسیسکو، که بزرگترین گردهمایی زمین شناسان در جهان است، سخن می گفت.

وویجر 1، روز پنجم سپتامبر 1977 پرتاب شد و خواهرخوانده آن وویجر 2، روز 20 اوت 1977 راهی فضا شد. هرچند وویجر 2 زودتر پرتاب شد اما در مسیری آهسته تر قرار داده شده و اکنون کمی بیش از 14 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد.

هدف اولیه ناسا از پرتاب این کاوشگرها مطالعه سیارات مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود که در سال 1989 کامل شد.

آنها سپس راهی اعماق فضا شدند و در جهت کلی مرکز کهکشان راه شیری به حرکت در آمدند.

منبع انرژی این فضاپیماها بسته های رادیو اکتیو است و ابزارهای آنها به خوبی کار می کند و داده ها را به زمین مخابره می کند.

البته فاصله زیاد با زمین باعث می شود که پیام رادیویی آنها 16 ساعت در راه باشد.

مشاهدات تازه وویجر 1 توسط ابزار "ذرات باردار کم انرژی" که شتاب بادهای خورشیدی را می سنجد انجام شده است.

این جریان از ذرات باردار حبابی را در اطراف منظومه شمسی تشکیل می دهد که به هلیوسفیر موسوم است.

این بادها با سرعت "مافوق صوت" حرکت می کنند تا اینکه از یک مرحله به نام "شوک پایانی" می گذرند.

پس از آن سرعت آنها به شدت کم می شود. اندازه گیری وویجر نشان می دهد که شتاب این بادها در این نقطه اکنون به صفر رسیده است.

mehr47 - ایران - تهران
در حوزه علمیه قم هم افتابه ای ساخته شده که قادر به شستشوی تمام هیکل منظومه شمسی خانم می باشد.
پنج‌شنبه 25 آذر 1389

persianlover - انگلستان - لندن
واقعا دمشون گرم.
پنج‌شنبه 25 آذر 1389

sepher - استرالیا - سیدنی
38 سال طول میکشه تا سرمون از لونه مون بیاریم بیرون! افرین بچه ها!.
جمعه 26 آذر 1389

delmorde - سوئد - یوتوبوری
دقیقا باید دست مریزا به ایندانشمندان فضائی گفت انها تا بحال خیلی از دریچه را باز کردند و فرزندان ما در اینده اگاهیهای زیادی را راجه به محیط اطرافشان خواهنداموخت همانطوریه ما بیشتر از پدرانمان اموختیم.یامه وقتی کتاب فیزیک پدرم را باز کردم وخواندم چقدر برام ابتدائی می امد.
جمعه 26 آذر 1389

khosh bavar - ایران - یزد
فقط از لبه کهکشان پرت نشه که بیافته زمین !
جمعه 26 آذر 1389

a.ahooraei - المان - کلن
ما هم امام زمان را داریم که شخصآ بزودی بر میگرده و کلی اطلاعات و عکسهای اکتوول از فضا و تمام کهکشان واسمون میاره و تمام دانشمندان غربی رو روسیاه میکنه. و تازه بعد ثابت میکنه که این غربی ها با تمام تلاششون موفق به دستیابی به بهشت که اون بالا تو آسمونها بود, نشدن. وای چقدر این مسلمانها شاد میشن خصوصآ شیعیان.
جمعه 26 آذر 1389

rioter - ایران - اورمیه
در کتابی خواندم که در داخل این فضاپیماها چند نقاشی ، چند قطعه موسیقی ،چند سخن رانی کوتاه از رئیس جمهور وقت امریکا و دبیر کل سازمان ملل ، و طرحی ساده و همه فهم مرد و زنی گذاشته شده تا اگر به دستان موجودات زنده ای از طریق آدرسی که برای زمین ما در آن گذاشته اند به سراغ ما بیایند . بی نظیر نیست ؟ همان انسانی که در دادگاه انگیزاسیون به جرم ادعای علمی خورشید مرکز بودن سوزانده می شدند ، در عرض فقط 2 تا 3 قرن محصولی می سازد که از منظومه خارج می شود . در مقابل علم تعظیم کنید .
یکشنبه 28 آذر 1389

+0
رأی دهید
-0

نظر شما چیست؟
جهت درج دیدگاه خود می بایست در سایت عضو شده و لوگین نمایید.