پاس گل مورالس برای جیب ملت ایران، چقدر تمام شد؟

 
پاس گل مورالس برای جیب ملت ایران، چقدر تمام شد؟

آینده نیوز : سه شنبه شب گذشته جمعی از بازیکنان استقلال و پرسپولیس به همت علی سعیدلو و حبیب کاشانی در قالب دو تیم ایران و بولیوی به میدان رفتند و مورد تشویق سربازان حاضر در سالن سرپوشیده دانشگاه امام علی قرار گرفتند تا رئیس جمهور این کشور دوست و برادر در ایام اقامت در تهران، ساعات خوشی را سپری کند.

اما در پس این دیدار سیاسی، این علامت سوال پنهان شده که برای تکمیل دوستی دو کشور و تامین رضایت خاطر این رئیس جمهور سرخپوست، احیاناً چه کمک‏های مالی و یا هدایایی همچون کمک سال پیشین یا ساخت ده هزار واحدی آپارتمان به ونزوئلا که می‏تواند عامل پیروزی چاوز در انتخابات ریاست جمهوری شود، به مورالس انجام شده است؟

به گزارش سرویس سیاسی «آینده»؛ اوو مورالس، رئیس جمهور کشور بولیوی برای دومین بار در دو سال اخیر در سفری سه روزه به ایران آمد تا با متحدش محمود احمدی نژاد به گفت و گو و تبادل نظر و توسعه همکاری‏ها بپردازد. اما بولیوی کجای دنیاست که باید برای توسعه روابط با این کشور کوشید و چه اهمیتی دارد که رئیس جمهورش پس از حضور در ایران، بیش از هر چیز علاقمند به مشاهده تراکتورسازی و پیگیری دریافت تعداد متنابهی تراکتور و انتقال برای کشورش به عنوان کالای استراتژیک است؟ اتفاقی که زمینه ساز پا به توپ شدن باشگاه تراکتورسازی گشت و در نهایت بازی شبانه دو رئیس جمهور را رقم زد که طی آن 14 گل رد و بدل شد و در یکی از جالبترین این گل‏ها مورالس به احمدی نژاد پاس داد و پای احمدی نژاد نیز به گل باز شد.

اگرچه برخی نقدها نسبت به این دیدار دوستانه فوتسال، پیرامون سیاسی تر شدن فضای ورزش بود و اینکه سیاسیون باید از چنین رفتارهایی تا حد امکان پرهیز کنند، اما عمده تحلیل‏ها ضمن عبور از این موضوع، اشاره به این داشت که اگر رئیس یک کشور کوچک و فقیر، عشقش بازی فوتبال در ایران است و می‏توان او را به این شکل نمک گیر کرد، ترجیح بر منافع ملی و انجام بازی است اما در عین حال، این نگرانی را داشتند که چنین بازیهایی ما را نمک گیر نکند و البته این نگرانی‏ها بدون عقبه ذهنی و صرفاً محصول بدبینی نیست.

بولیوی که نامش از سیمون دوبولیوار، رهبر ونزوئلایی آزادی بخش این کشور گرفته شده، در زمان مبارزات استقلال طلبانه اش علیه اسپانیا با دیگر مستعمره اسپانیول ها یعنی دیگر کشور دوست و برادر، ونزوئلا متحد شد و بدین شکل در 1809 استقلالش را با اعلام نظام جمهوری بدست آورد و تا به امروز با سیستم جمهوری پیش می‏رود. مورالس سال 2005 با 54 درصد آراء که رقمی بی‏سابقه بود، ریاست جمهوری را برعهده گرفت و چهار سال بعد نیز این متحد ایران، مجدداً انتخاب شد تا پایگاهی مناسب برای ایران در این منطقه به وجود آید؛ متحدی که همچون ونزوئلا رهبرش به رفتارهای پوپولیستی مشهور است و در عین حال که از زندگی فقیرانه و مردمی بودن سخن به میان می‏آورد، هواپیمای تشریفاتی آنچنانی برای سفرهایش می خرد.

پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری، توجه گروه های مبارزه با مواد مخدر آمریکایی در آمریکای جنوبی را به خود جلب کرد که تأکید عمده آنها بر ریشه کن کردن کاشت کوکا بود. برنامه تکریم  که هدفش رساندن تولید کوکا به صفر است، از دیدگاه بسیاری از مردم بولیوی تهدیدی برای امرار معاش و زندگی محسوب می‌شود. مورالس اعلام کرده است که دولت او سعی خواهد کرد مصرف مواد مخدر را ممنوع اعلام کند، ولی بازار قانونی صادرات برگهای کوکا را حفظ خواهد کرد. اما خبری از ممنوعیت مصرف این ماده نیز نشد و مردم این کشور که مدل آمریکای جنوبی افغانستان خودمان هستند، به کشت و صادرات و مصرف کوکائین می‏پردازند و حتی جناب مورالس، کوکا را سرمایه فرهنگی این کشور تلقی می‏کند که در این صورت ستاد مبارزه با مواد مخدر ایران در حال جلوگیری از ورود محصول فرهنگی افغانستان به ایران است!

با وجود آنکه گفته می‏شود بولیوی بخش قابل توجهی از آهن و منیزیوم دنیا را تأمین می‏کند، دومین کشور فقیر آمریکای جنوبی تحت تاثیر سیاست‏های امپریالیستی غرب آن قدر عقب مانده که حتی زمانی که برخی مسئولان ایران به این کشور سفر کرده بودند، مردم این کشور با ظاهری کاملاً برهنه به استقبال آمده بودند و تصاویر مسئولان ایرانی را مقابل برخی اجزای بدنشان در مقابل دوربین‏های فیلمبرداری گرفتند بودند که این وضعیت متاثرکننده است.

در واقع این کشور با وجود برخورداری از منابع معدنی غنی، از صنعت و همچنین فرهنگ ضعیفی برخوردار است و همین مسئله باعث شده، گاه به این کشور  به کنایه "خری نشسته بر روی معدن طلا" اطلاق شود.

او در ایران فوتبال را با کفش‏های نو تجربه کرد و برای ملتش از محبت و انسان دوستی احمدی نژاد به عنوان نماینده مردم ایران سخن به میان آورد و البته باعث شد احمدی نژاد نیز قدر حامی اش را بداند و از او حمایت‏هایی انجام دهد.

سه شنبه شب مورالس خیلی خوشحال بود و البته رئیس جمهور نیز به همین میزان شاد به نظر می‏‏رسید و باعث شد چنین استنباط شود که مذاکرات سازنده بوده و در اثر این سازندگی، مورالس به همتایش پاسخ گل می‏دهد؛ پاس گلی که باید جویا شد چقدر برای جیب ملت ایران  تمام شده و آیا برای حمایت از ملت بیچاره بولیوی و حفظ پایگاه ایران در این کشور، باز هم رئیس دولت دهم دست به جیب شده و بدون اخذ مصوبه مجلس، به کشوری کمک کرده است؟ اگر فرض را بر منفی بودن چنین اتفاقی بگذاریم که قابل قبول است. اما در صورتی که پاسخ مثبت باشد، باید جویا شد این کشور فقیر چه کمکی به ایران در صحنه جهانی می‏تواند نماید و بهتر نیست رئیس جمهور وقتش را به توسعه روابط خارجه با دیگر کشورها همچون همین کشور برزیل بگذارد که هم در آمریکای جنوبی است و هم فناوری و تکنولوژی بالایی برای تبادل با ایران دارد؟

هرچند هنوز پرونده کمک 280میلیون دلاری ایران که دستاورد سال گذشته سفر احمدی نژاد بود، در مجلس مفتوح است و نمایندگان معتقدند پرداخت چنین مبلغ هنگفتی به یک کشور خارجی بدون اطلاع و اجازه مجلس خلاف قوانین است. اما به نظر می رسد با اوج گرفتن صفا و صمیمیت میان روسای دولت ایران و بولیوی جایی برای اعتراض به کمکهای امسال دولت ایران به بولیوی باقی نماند. چرا که برادری احمدی نژاد و مورالس حتی در زمین ورزش هم قابل رویت است و کمک به بولیوی کمک به بیگانه محسوب نمی شود.