دلار های نفتی بر سر سفره دیگران
+0
رأی دهید
-0
دلار های نفتی بر سر سفره دیگران
جمهوری اسلامی ایران برای جلب متحد در صحنه بین المللی، مبالغ کلانی را به صورت کمک های مالی و فنی در اختیار شماری از کشور ها به ویژه در آفریقا و آمریکا لاتین قرار میدهد.
به گزارش خبرگزاری آسوشیتد پرس، لنین مورنو معاون رییس جمهوری اکوآتور دوشنبه هشتم مارس در تهران اعلام کرد ایران سه نیروگاه برقآبی با ظرفیت صد مگاوات در کشورش ایجاد خواهد کرد. او به جزییات بیشتر در باره ساخت این سه نیروگاه و حجم کمک های ایران در این زمینه، اشاره ای نکرد.
از سوی دیگر «شانا»، شبکه اطلاع رسانی نفت و انرژی وابسته به وزارت نفت جمهوری اسلامی سه شنبه نهم مارس به نقل از آقای موتاسا، نماینده رییس جمهوری زیمبابوه که در راس هیاتی از تهران دیدن میکند، گزارش داد ایران وعده داده است یکی پالایشگاه های زیمبابوه را بازسازی و خوراک آنرا تامین کند.
طی دوران زمامداری محمود احمدی نژاد، حجم کمک های مالی و فنی ایران به بعضی از جنبش های سیاسی و نیز شماری از کشور ها افزایش یافته است، از آنجمله مشارکت در پالایشگاه های نفت در سوریه و سریلانکا، طرح های خود رو سازی و سیمان سازی در ونزوئلا، طرح خود رو سازی در سودان، کمک به دولت زیمبابوه برای ایجائ خط مونتاژ تراکتور و میلیون ها دلار کمک به کشور هایی چون گامبیا، کمور، نیکاراگوا، بولیوی، تانزانیا، آلبانی، کنگوی کینشاسا، اتیوپی، میانمار، کنیا، ساحل عاج و غیره...
مقام های اقتصادی جمهوری اسلامی بار ها گله کرده اند که شماری از کشور های برخوردار ازاعتبار های مالی جمهوری اسلامی از جمله تانزانیا، سودان، نیکاراگوئه و کره شمالی از پس دادن بدهی هایشان به ایران خود داری میکنند و قانون سال گذشته مصوب مجلس در زمینه وصول مطالبات معوق از این کشور ها نیز تاکنون به جایی نرسیده است.
دنیای واژگونه
به منظر میرسد که محمود احمدی نژاد نقش ایران را به عنوان یک «قدرت بزرگ» اقتصادی و سیاسی جدی گرفته و اعطای کمک از سوی جمهوری اسلامی به شماری از کشور های جهان را طبیعی تلقی میکند. او در گفتگوی تلویزیونی دوازدهم آذر ماه گذشته خود میگوید : «ایران نه فقط در خاورمیانه، بلکه ورای خاورمیانه عنصر تعیین‌کننده در معادلات سیاسی بوده است. آنها به ما نیازمند هستند، همه کسانی که می‌خواهند در دنیا نقش‌آفرینی کنند، باید به خاورمیانه بیایند و در این منطقه به ایران نیاز دارند. نه تنها در خاورمیانه بلکه در کل دنیا به ایران نیاز دارند، ایران امروز در آفریقا، آمریکای جنوبی، آسیا، اقتصاد جهانی و مناسبات سیاسی جهانی حضور دارد.»
به گزارش خبرگزاری آسوشیتد پرس، لنین مورنو معاون رییس جمهوری اکوآتور دوشنبه هشتم مارس در تهران اعلام کرد ایران سه نیروگاه برقآبی با ظرفیت صد مگاوات در کشورش ایجاد خواهد کرد. او به جزییات بیشتر در باره ساخت این سه نیروگاه و حجم کمک های ایران در این زمینه، اشاره ای نکرد.
از سوی دیگر «شانا»، شبکه اطلاع رسانی نفت و انرژی وابسته به وزارت نفت جمهوری اسلامی سه شنبه نهم مارس به نقل از آقای موتاسا، نماینده رییس جمهوری زیمبابوه که در راس هیاتی از تهران دیدن میکند، گزارش داد ایران وعده داده است یکی پالایشگاه های زیمبابوه را بازسازی و خوراک آنرا تامین کند.
طی دوران زمامداری محمود احمدی نژاد، حجم کمک های مالی و فنی ایران به بعضی از جنبش های سیاسی و نیز شماری از کشور ها افزایش یافته است، از آنجمله مشارکت در پالایشگاه های نفت در سوریه و سریلانکا، طرح های خود رو سازی و سیمان سازی در ونزوئلا، طرح خود رو سازی در سودان، کمک به دولت زیمبابوه برای ایجائ خط مونتاژ تراکتور و میلیون ها دلار کمک به کشور هایی چون گامبیا، کمور، نیکاراگوا، بولیوی، تانزانیا، آلبانی، کنگوی کینشاسا، اتیوپی، میانمار، کنیا، ساحل عاج و غیره...
مقام های اقتصادی جمهوری اسلامی بار ها گله کرده اند که شماری از کشور های برخوردار ازاعتبار های مالی جمهوری اسلامی از جمله تانزانیا، سودان، نیکاراگوئه و کره شمالی از پس دادن بدهی هایشان به ایران خود داری میکنند و قانون سال گذشته مصوب مجلس در زمینه وصول مطالبات معوق از این کشور ها نیز تاکنون به جایی نرسیده است.
دنیای واژگونه
به منظر میرسد که محمود احمدی نژاد نقش ایران را به عنوان یک «قدرت بزرگ» اقتصادی و سیاسی جدی گرفته و اعطای کمک از سوی جمهوری اسلامی به شماری از کشور های جهان را طبیعی تلقی میکند. او در گفتگوی تلویزیونی دوازدهم آذر ماه گذشته خود میگوید : «ایران نه فقط در خاورمیانه، بلکه ورای خاورمیانه عنصر تعیین‌کننده در معادلات سیاسی بوده است. آنها به ما نیازمند هستند، همه کسانی که می‌خواهند در دنیا نقش‌آفرینی کنند، باید به خاورمیانه بیایند و در این منطقه به ایران نیاز دارند. نه تنها در خاورمیانه بلکه در کل دنیا به ایران نیاز دارند، ایران امروز در آفریقا، آمریکای جنوبی، آسیا، اقتصاد جهانی و مناسبات سیاسی جهانی حضور دارد.»
آقای احمدی نژاد از این که کشورش برای مردم ونزوئلا خانه میسازد سخت به خود می بالد و غرور خود را، با نقل این خاطره چنین به نمایش میگذارد : «از اتفاقات شیرین در ونزوئلا واگذاری یکی از واحدهای مسکونی ساخته شده توسط شرکت ایرانی به پیرزنی ونزوئلایی بود که خانه خود را تحویل می‌گرفت. این خانم ابتدا با تشکر از ملت و دولت ایران و همچنین آقای چاوز به دو نکته اشاره کرد و اظهار داشت: پیش از دولت آقای چاوز هیچ مسوولی به مناطق فقیرنشین سر نمی‌زد و اعتنایی به اکثریت مردم محروم نمی‌کرد و دوم اینکه ایرانی‌ها برای ما خانه و رفاه می‌آورند - البته که آنها پول این خانه‌ها را می‌پردازند - اما آمریکا برای ما پایگاه نظامی می‌آورد، دنیا ببیند ایران بمب نیاورده، اقتصاد و رفاه را برای ما به ارمغان آورده است.»
با خواندن این سخنان، این احساس پیش میآید که دنیا واژگونه شده است. در سال ۲۰۰۸ بر پایه آمار صندوق بین المللی پول تولید ناخالص داخلی سرانه در ونزوئلا یازده هزار و چهار صد دلار و در ایران چهار هزار و ششصد دلار بود. چگونه است که ایران برای پیرزن ونزوئلایی، که میانگین ثروت سرانه کشورش دو برابر و نیم ایران است، خانه سازی میکند؟
کسی منکر آن نیست که ایران، با ۷۴ میلیون نفر جمعیت، موقعیت جغرافیایی ممتاز و ذخایر زیر زمینی بسیار سرشار، باید از کمک های خارجی به عنوان یکی از محور های اصلی سیاست خارجی خود بهره بگیرد. ولی با توجه به ظرفیت های محدود مالی و اقتصادی ایران، این کمک ها باید در راه مصالح ملی به کار گرفته شود و عمدتا در راه تحکیم همکاری و دوستی با کشور های مجاور به کار روند.
در ورای سازمان هایی چون حزب الله لبنان و حماس، که به دلایل آشکار از انبوه کمک های جمهوری اسلامی برخوردار میشوند، بخش بزرگی از کمک های جمهوری اسلامی به کشور هایی اعطا میشود که مردم ایران حتی نامشان را نشنیده اند و اصولا نمیدانند درکجای جهان قرار دارند. ایجاد خط مونتاژ ترکتور سازی در زیمبابوه و طرح ایجاد پالایشگاه در سریلانکا، از چه منطقی پیروی میکنند؟
تنها منطق قابل تصور، هدر دادن دلار های نفتی برای خارج شدن از انزوای بین المللی و نیز خریدن رای این کشور ها در مجامع بین المللی است، به ویژه مجامعی که به پرونده حقوق بشر در جمهوری اسلامی می پردازند. رهبران کشور های فقیر این نکته را خوب فهمیده اند و میدانند در چه مواردی می توانند خدمات خود را عرضه کنند و، در عوض، از دست و دلبازی جمهوری اسلامی بر خوردار شوند.
با خواندن این سخنان، این احساس پیش میآید که دنیا واژگونه شده است. در سال ۲۰۰۸ بر پایه آمار صندوق بین المللی پول تولید ناخالص داخلی سرانه در ونزوئلا یازده هزار و چهار صد دلار و در ایران چهار هزار و ششصد دلار بود. چگونه است که ایران برای پیرزن ونزوئلایی، که میانگین ثروت سرانه کشورش دو برابر و نیم ایران است، خانه سازی میکند؟
کسی منکر آن نیست که ایران، با ۷۴ میلیون نفر جمعیت، موقعیت جغرافیایی ممتاز و ذخایر زیر زمینی بسیار سرشار، باید از کمک های خارجی به عنوان یکی از محور های اصلی سیاست خارجی خود بهره بگیرد. ولی با توجه به ظرفیت های محدود مالی و اقتصادی ایران، این کمک ها باید در راه مصالح ملی به کار گرفته شود و عمدتا در راه تحکیم همکاری و دوستی با کشور های مجاور به کار روند.
در ورای سازمان هایی چون حزب الله لبنان و حماس، که به دلایل آشکار از انبوه کمک های جمهوری اسلامی برخوردار میشوند، بخش بزرگی از کمک های جمهوری اسلامی به کشور هایی اعطا میشود که مردم ایران حتی نامشان را نشنیده اند و اصولا نمیدانند درکجای جهان قرار دارند. ایجاد خط مونتاژ ترکتور سازی در زیمبابوه و طرح ایجاد پالایشگاه در سریلانکا، از چه منطقی پیروی میکنند؟
تنها منطق قابل تصور، هدر دادن دلار های نفتی برای خارج شدن از انزوای بین المللی و نیز خریدن رای این کشور ها در مجامع بین المللی است، به ویژه مجامعی که به پرونده حقوق بشر در جمهوری اسلامی می پردازند. رهبران کشور های فقیر این نکته را خوب فهمیده اند و میدانند در چه مواردی می توانند خدمات خود را عرضه کنند و، در عوض، از دست و دلبازی جمهوری اسلامی بر خوردار شوند.
فریدون خاوند - تحلیلگر اقتصادی
|
|
|
|
|
|