هفت سال گذشت. به همین سرعت، به همین زودی، و حالا دقیقاً بعد از هفت سال «ستاره» قرار است روبه روی کسانی بایستد که روزی پله های ترقی اش بودند، انگار همه چیز و همه کس دست به دست هم دادند تا «ستاره» یک بار دیگر به اروپا و فوتبال عجیب و سحرانگیزش برگردد و یک بار دیگر به مردی ادای احترام کند که هفت سال پیش از او خداحافظی کرده و شاید هم ناچار به خداحافظی شده بود. آن روزی که چمدانش را در بورلی هیلز جمع کرد و قرار شد به میلان بیاید و ژست ستاره را جلوی دوربین ها بگیرد به همین روزها فکر می کرد.وقتی کیلومترها دورتر از بورلی هیلز در قلب سوئیس گوی های سرنوشت یکی یکی خودنمایی می کردند، هیچ کس با شنیدن نام چلسی مقابل اینتر آنقدر تعجب نکرد که وقتی معلوم شد میلان باید رودرروی منچستریونایتد قرار بگیرد. انگار در کسری از ثانیه جرقه یی در ذهن همه زده شد؛ بالاخره بکام و فرگوسن به هم رسیدند. نوستاره آن روزها و آقای ستاره این روزها هم با شنیدن قرعه بازی ها به همین مساله فکر می کرد که بار دیگر باید روبه روی دوستان قدیمی اش و البته استاد و مربی قدیمی اش بایستد؛ روبه روی کسی که او را دیوید بکام کرد.
همه چشم ها به سن سیرو
صدها هزار هوادار فوتبال منتظر شروع دوباره رقابت های لیگ قهرمانان هستند؛ جایی که قرار است بعد از چیزی نزدیک به سه ماه در سن سیرو هیجان زایدالوصفی به هواداران تزریق شود. نایب قهرمان فصل قبل اروپا پا به شهری گذاشته که تب فوتبال در آن بیش از هر جای دیگری مختص به هواداران دوآتشه میلان و اینتر است و در این میان مربیان هر دو تیم و بازیکنان میلان و منچستر هر کدام پیش بینی های خاص خود را درباره این بازی مهم دارند. سرالکس فرگوسن در بازی رفت یک هشتم یکی از مهم ترین بازیکنان خود را در اختیار ندارد، حضور نمانیا ویدیچ مدافع صربستانی هنوز در هاله یی از ابهام است و به همین دلیل شاید باید منتظر ترکیب جانی اوانز یا وست براون در کنار ریوفردیناند در مرکز خط دفاعی منچستر باشیم. غیبت رایان گیگز و شکستگی بازویش در بازی مقابل استون ویلا مهم ترین دغدغه فکری فرگی پیر است؛ اگرچه شواهد روی کاغذ حاکی از آن است که تحت هر شرایطی منچستر احوالات بهتری نسبت به مردان لئوناردو دارد و می تواند حتی با غیبت مهره های کلیدی اش مدیریت بازی را در سن سیرو در دست بگیرد. رایان گیگز یکی از کسانی است که نسبت به رودررویی تیمش با دیوید بکام هم تیمی سابقش هیجان دارد و با خبرنگار بی بی سی هم درباره آن صحبت کرده است؛ «هر کدام از ما حس متفاوتی نسبت به این مساله داریم. البته من خاطرات خوب و به یادماندنی زیادی از روزهای حضور دیوید در تیم دارم. در طول این سال ها که او اولدترافورد را ترک کرد با هم در ارتباط بودیم و بیشتر مواقع تلفنی صحبت می کردیم. او به عنوان یک دوست و به عنوان یک انسان تفاوت چندانی نسبت به قبل نکرده. اگرچه اگر هم تغییری می کرد نباید تعجب می کردیم، چرا که همه ما انسان هستیم و به مرور زمان می توانیم عوض شویم. دیوید همیشه عاشق فوتبال بوده است. همیشه بخش مهمی از زندگی اش را به فوتبال اختصاص داده و هنوز هم همین طور است. دیوید هنوز آمادگی کامل بدنی دارد و به نظر من به شکل ذاتی ورزشکار است و این واقعاً شگفت انگیز است.»اما اگر بخواهیم اوج این هیجان لذت بخش را بچشیم، شاید بهتر است منتظر ورود راه راه پوشان میلانی به اولدترافورد در بازی برگشت باشیم. جایی که همه نوستالژی «ستاره» بار دیگر تکرار می شود و ممکن است خاطرات دیگری رقم زده شود. امروز همه چیز به شکل یک پیش مقدمه است؛ پیش مقدمه یی برای یک سکانس هیجان انگیز.سرالکس امیدوار است مرد ولزی تیمش برای بازی برگشت بتواند به آمادگی برسد. شاید او هم حس دیگری نسبت به پذیرایی از شاگردان لئوناردو در اولدترافورد دارد. دیوید بکام بعد از اریک کانتونا به مهم ترین و محبوب ترین ستاره یونایتد تبدیل شد. حتی وقتی در سال 2003 اولدترافورد را به مقصد رئال مادرید ترک کرد، باز هم هواداران منچستر دوستش داشتند، اخبار فوتبالی و زندگی شخصی اش را پیگیری می کردند و همین باعث شده منتظر رودررویی دوباره اش با تیم شان باشند. دیوید خود نیز هرگز علاقه قلبی اش را با وجود دوری از منچستر نتوانست و شاید هم نخواست مخفی کند. یک بار قبل از این گفت اگر در طول این چند سال به اولدترافورد نیامده تا حتی تماشاچی بازی منچستر باشد به این دلیل بوده که نمی خواسته مشکلی برای تیم به وجود بیاورد و حالا می گوید مهم ترین اتفاق زندگی فوتبالی اش روبه رو شدن با تیم سابقش است؛ تیمی که در آن رشد کرده، بزرگ شده و روزهای ستاره شدنش را تجربه کرده است. آن روز که سرالکس فکر می کرد دیوید خودش را بزرگ تر و مهم تر از باشگاه می داند و همین تفکر باعث شد بخواهد با شیوه خاص خود سر مغرور شاگردش را به طاق بکوبد، شاید تصورش را نمی کرد راه شهرت و محبوبیت برای این شاگرد خوش تیپ و خوش قیافه اش میانبرهای دیگری هم داشته باشد و البته شاید متصور بود که با دیپورت کردن «بکس» از اولدترافورد او روزهای سختی در پیش خواهد داشت و در آخر با گردنی کج نزد استاد قدیمی اش بازمی گردد تا او را بخشیده و فرصت دوباره درخشیدن را در اختیارش بگذارد. اما جوجه فرگوسن (لقبی که فرگی به او داده بود) باز هم دست به انتخاب هایی حیرت انگیز و جنجالی زد که شاید قهرمانی های چشمگیر در منچستر را به همراه نداشت اما او را باز هم در کانون توجهات قرار داد؛ تا حدی که وقتی در قرعه کشی یک هشتم لیگ اروپا میلان و یونایتد روبه روی هم قرار گرفتند همه فوتبالی ها خاطره فرگوسن، آن لنگه کفش کذایی و ابروی بخیه خورده بکس را به خاطر آوردند.
میلان با اتکا به حضور «ستاره» انگلیسی و البته مردان قدیمی اش روبه روی منچستر آماده و قبراق صف آرایی می کند. شاید شانس چندانی نداشته باشد، اما اینجا سن سیرو است و همه چیز می تواند متفاوت رقم بخورد.
شیوا آباء - روزنامه اعتماد