نسخه ای برای بی اثر کردن باشگاه تبهکاران و دیکتاتور نیمه جان

نسخه ای برای بی اثر کردن باشگاه تبهکاران و دیکتاتور نیمه جان

این مطلب برای اولین بار در نیکو نوشت nikooonevesht.blogspot.com با عنوان نسخ ی بی اثر باشگاه تبهکاران و دیکتاتور نیمه جان درج گردیده بود.

این نوشته با مشورت متخصصین تهیه و گردآوری شده و برای اولین بار در این وبلاگ منتشر میشود. در این روزهای نفس گیر و سرنوشت ساز، رسانه من و شما هستیم. در انتشار و پخش این اطلاعات به هر شیوه ای که میتوانید اقدام کنید.

دیکتاتور نیمه جان در شبهای باقی مانده تا بیست و دو بهمن سبز، خواب به چشمانش نمی آید! او در برخورد با موج سبزی که این روزها تمامی شهرهای ایران را فراگرفته، بیش از پیش، و بطرز ناباورانه ای مستاصل و ناتوان گردیده است.

دیکتاتور درمانده همه راه ها را آزموده است... سرکوب تظاهرات مسالمت آمیز مردم، قتل با شلیک تیر مستقیم، ترور ناجوانمردانه مبارزان، دستگیری بی گناهان، شکنجه و تجاوز، تهدید و تطمیع، تلاش برای تفرقه افکنی، اعمال سانسور در رسانه ها، اتهام زنی به سران جنبش سبز و ... اما هیچ کدام از این ها، نه تنها روزنه امیدی برای او نگشوده اند، که گره این کلاف سردرگمی که به آن دچار شده را، کور تر کرده اند. او خود را از مشورت دوستان شفیق و مشاوران کارآزموده ی این سرزمین محروم نمود و متکبرانه هر کدام را به شیوه ای از خود رمانید و یا منزوی نمود و اینک به جای نخبگان سیاسی، امنیتی و نظامی، مشتی ابله که کسوت نظامی گری و روحانیت را آلوده اند برای او تعیین تکلیف می نمایند.

آخرین نسخه این «باشگاه تبهکاران» برای مقابله با بیست و دوم بهمن سبز، چیزی نیست جز دوباره آزمودن حربه ی پوسیده ی «النصر بالرعب»... پیروزی باایجاد ترس...! و اینجاست که سرداران جنگ ندیده و «آب پرتقال تگری خورهای قرارگاه نشین» و «امنیتی چی» هایی که جز دریدن حلقوم روشنفکران بی دفاع هنری نداشته اند ، این بار از حضور پرشکوه مردمی در بیست و دوم بهمن و جمع کردن بساط فتنه گران دم می زنند، غافل از آنکه مرز روشن سبزاندیشان با اینان ، همانا روشن اندیشی و آگاهی ای است که به خوبی از پس نعره های مستانه آنان پی به تشویش درونی اشان میتوان برد.

نگاهی اجمالی به شرایط مکانی و زمانی برگزاری تظاهرات بیست و دو بهمن، عمق فریبکاری و در عین حال "حماقت" این طراحان استراتژی های شکست خورده را آشکار می کند.

نخست از لحاظ زمانی دانستن این نکته لازم است که بر اساس رویه ای سی ساله، تمام نیروهای نظامی، انتظامی و اطلاعاتی در ایام دهه فجر در شرایط آماده باش به سر می برند تا بتوانند در صورت لزوم از پس تهدیدهای احتمالی برآیند، و این رویه ای است که تخطی پذیر نیست. در نتیجه به دلیل ضرورت حضور نیروها در پست خدمتی شان، انتقال نیروهای نظامی و انتظامی به تهران برای مقابله با تظاهرات سبزها، این آماده باش را با مشکلات جدی مواجه می کند، خصوصا که اخیرا تحرکات منطقه ای آمریکا و هم پیمانانش بیش از پیش بر اهمیت آماده باش دهه فجر افزوده است. از این رو اینان فقط باید روی نیروهای بسیجی شهرستانی حساب کنند که آنها نیز به دلیل بی تجربگی برای مقابله با امواج انسانی در بیست و دو بهمن، کارآیی نخواهند داشت .

و اما در ادامه آنچه خواهید خواند شرحی عینی از ویژگی مکان برگزاری تظاهرات بیست و دو بهمن (حد فاصل میدان امام حسین تا میدان آزادی) است تا به خوبی مشخص شود این سرداران بی فتح چگونه با اقتدا به عمروعاص ، جز بر طبل پرسروصدای فریبکاری نمی کوبند و آنان را یارای مقابله با موج آزادیخواهان سبز در بیست و دوم بهمن نخواهد بود.

بر اساس محاسبات دقیق نرم افزار Google Earth :

- فاصله میدان امام حسین تا میدان آزادی برابر است با ده کیلومتر

- عرض خیابان آزادی منهای عوارضی مانند جداول ، میله ها و فضای سبز برابر است با 35 متر. در نتیجه مساحت مستطیل حاصله عبارت است از 350 هزار متر مربع.

- با اختصاص یک متر مربع برای هر دو تظاهر کننده ، حدود هفتصد هزار نفر لازم است تا فضای خیابان آزادی مملو از جمعیت به نظر برسد.

- میدان آزادی و فضای سبز اطراف آن نیز بااحتساب شعاع 255 متر به بیش از صدهزار نفر برای پر شدن نیاز دارد.

اکنون با توجه به اینکه اخباری مبنی بر تلاش سپاه برای مسدود کردن تقاطع ها و دست کم کنترل آنها منتشر شده است، آگاهی از تعداد و وضعیت این تقاطع ها نیز مهم است . با احتساب اینکه نیروهای مزدور باید همزمان شمال و جنوب تقاطع ها را مسدود نمایند در یک محاسبه حدودی از میدان امام حسین تا میدان آزادی حدود 153 تقاطع اصلی و فرعی وجود دارد.از این میان حدود56 تقاطع مانند ولی عصر ، کارگر ، اسکندری ، نواب ، بهبودی و ... (با احتساب شمال و جنوب آنها ) ، به نیرو وتجهیزات بسیار زیادی برای مسدود کردن وحتی کنترل جمعیت نیاز دارند.

به راستی مزدوران با چه توانی و چه تعداد نیرو قادر خواهند بود این تقاطع ها را مسدود و حتی کنترل نمایند؟ در هم شکسته شدن سد این نیروها در کمتر از ده تقاطع موجب قطع ارتباط فیزیکی نیروهای کودتاگر و تجمع تصاعدی تظاهرکنندگان در آن نقاط خواهد گردید که فشار از دو طرف به دیگر نیروها در تقاطع های دیگر را موجب می شود که به دلیل قیچی شدن مزدوران ارتباط آنها با دیگر نیروها قطع می شود و ممکن است منجر به رخدادهای غیرقابل پیش بینی گردد.

گفتنی است از تعداد کل این تقاطع ها حدود هفتاد تقاطع اصلی و فرعی (با احتساب شمال و جنوب آنها) در حد فاصل نواب تا میدان آزادی وجود دارند که به دلیل نزدیکی به میدان آزادی حفظ آنها برای کودتاگران بسیار مهم و حیاتی است.

این در حالی است که اظهاراتی غیر رسمی و در چارچوب جنگ روانی، در خصوص اعزام دویست هزار بسیجی از شهرستانها منتشر شده است. با محاسبه ای تخمینی، با احتساب پنجاه نفر برای هر اتوبوس، بیش از چهار هزار دستگاه اتوبوس باید به صورت «همزمان» و دست کم «بیست و چهارساعت» مانده به بیست و دوم بهمن باید وارد تهران شوند !

نخستین مشکل در این جا انتخاب «نقطه رهایی» این نیروهای اتوبوس سوار است! این تعداد اتوبوس قاعدتا باید در ترمینال غرب (آزادی) ، ترمینال شرق ، دیگر ترمینال های کوچکتر موجود در خیابان آزادی و یا مراکز نظامی و انتظامی نزدیک به خیابان اصلی مستقر شوند تا بتوانند با طی کمترین مسیر به صورت پیاده خود را به خیابان آزادی برسانند. واقعا ظرفیت این ترمینال ها و این مراکز جوابگوی این تعداد اتوبوس خواهد بود؟! بد نیست بدانید بر اساس محاسبات، ترمینال غرب و ایستگاه اتوبوسرانی اطراف آن در صورتی که اتوبوسها با کمترین فاصله در کنار یکدیگر چیده شوند و امکان هیج حرکتی نداشته باشند، حدود هزار و صد اتوبوس ظرفیت دارد!

چگونه می توان به طور همزمان این تعداد نیرو را در نقطه «رهایی» به سمت خیابان آزادی اعزام کرد و در پایان تظاهرات نیز در نقطه «الحاق» آنها را جمع نمود؟ آیا می توان از شب قبل، برادران ساندیس خور را در اتوبوسهای پارک شده در این ترمینال ها اسکان داد؟ یا اینکه اتوبوسهای پارک شده در فاصله ای بسیار دورتر از خیابان آزادی پارک می شوند و برادران مزدور باید در قالب دسته های تظاهر کننده بقیه راه را تا خیابان آزادی پیاده گز نمایند!

همچنین ممکن است برخی از اتوبوسها در مسیر راهپیمایی پارک شوند که نه تنها دست و پاگیر خواهند بود بلکه خطر آتش گرفتن آنها نیز وجود دارد!

برخی دیگر از مشکلات این "اتوبوس کشی خیالی" عبارتند از : تغذیه نیروها ، شرایط رفاهی مثل دستشویی ، مشکلات مجروحیت احتمالی و نحوه رسیدگی، توجیه نیروها پیش از تظاهرات، نحوه ارتباط دهی میان فرماندهی و بدنه، اطمینان از بازگشت همه نیروها و گم نشدن آنها در میان جمعیت، امنیت ترمینالهای اتوبوسرانی و ...

_{این تنها گوشه ای بود از توهمات ذهن بیمار سرداران قرارگاه نشین، و بی تردید بررسی دقیق جوانب راهپیمایی بیست و دو بهمن سبز، فریبکاری و جنگ روانی آنها را آشکارتر خواهد کرد. سرداران نابسیجی و امنیت چی های متوهم، بدانند چنانچه در روز 22 بهمن مزاحمتی برای دریای آرام و مسالمت جوی سبزاندیشان ایجاد نمایند ، معلوم نیست از پس امواج توفنده این دریای خروشان چه عاقبت شومی در انتظار آنان خواهد بود. آنها بهتر است تجربه شکست خورده ماههای گذشته را تکرار نکنند و به جای رجزخوانی های بی اساس، اندک نیروهای باقی مانده را در پادگان ها نگه دارند تا بیش از این حرمتها شکسته نشود!}