بازداشت مادران عزادار نشانه زوال ارزش های فرهنگی مذهبی؟

بازداشت مادران عزادار نشانه زوال ارزش های فرهنگی مذهبی؟

تحلیلگران سیاسی به موقعیت هایی در تاریخ هرکشور اشاره میکنند که نشانه هایی حاکی از بروز شکاف بین مردم و حکومت و بی اعتمادی متقابل در آن دیده می شود. به باور بسیاری از جامعه شناسان بی اعتمادی به حکومت حاکی از سست شدن ارزشها و بحران اجتماعی است.

به گفته منتقدان جمهوری اسلامی آزار و بازداشت مادران عزادار ایرانی که فرزندان آنها در جریان اعتراضات به نتایج انتخابات ریاست جمهوری اخیر در ایران کشته شده اند، می تواند از نشانه زوال یکی از ارزش های فرهنگی مذهبی جامعه ایران و پایمال شدن آن از سوی مقامات قلمداد شود.

در موارد زیادی پس از آنکه مادران از کشته شدن فرزندان خود باخبر شدند، بعد از یک ماه مراجعه به مراجع مختلف و با در دست داشتن عکس فرزندانشان، تنها جواب سربالا شنیدند و در بی اطلاعی کامل ماندند. حتی پس از تحویل گرفتن اجساد فرزندانشان مقامات امنیتی اجازه برگزاری مراسم سوگواری به خانواده ها ندادند.

برگزاری مراسم روز سوم، هفتم و چهلم به گذر افراد از بحران عاطفی و روحی ناشی از مرگ عزیزانشان کمک میکند.

امیر پیام، روانشناس میگوید که بطور کلی از نظر روانشناسی سازگاری با مرگ عزیزان فرآیندی همراه با یک بحران عاطفی شدید است. در آغاز رفتارهایی از جانب بازماندگان به چشم میخورد که روانشناسان از آن بعنوان سوگواری یاد میکنند. بگفته امیرپیام این مرحله با افسردگی و اندوه و انکار واقعیت شروع می شود و بعد از پذیرش واقعیت ممکن است احساس خشم و گناه به سوگوار دست دهد.

امیر پیام بعد از مهم برشمردن سوگواری برای کاهش آلام و کمک به روند پذیرش و سازگاری با واقعیت مرگ می افزاید: "مراسم روز سوم که در فرهنگ و آداب ایرانیان وجود دارد مطابق با هفتاد و دوساعتی است که از نظر روانی فرد سوگوار بدلیل حجم بالای استرس دچار ناراحتی های شدید روحی عاطفی است و بودن نزدیکان در کنار سوگوار ان و شریک شدن در اندوه آنها به تحمل درد از دست دادن عزیزشان کمک میکند. مراسم هفتم و چهلم هم که ریشه تاریخی فرهنگی دارد تداوم پروسه پذیرش واقعیت و بازگشتن سوگواران به روال طبیعی زندگی است".

مادران عزادار ایرانی که فرزندانشان در جریان ناآرامی های اخیر در ایران کشته شدند از سوگواری که به گفته روانشناسان دوره مهمی برای تسکین درد از دست دادن فرزندانشان است محروم ماندند.

ولی چرا گردهمایی این مادران صرفا یک حرکت سیاسی بشمار می آید و نیاز آنها برای تسکین آلامشان نادیده گرفته می شود؟

حسن شریعتمداری، تحلیلگر مسائل سیاسی ایران و پژوهشگر مسائل دینی در پاسخ به این سوال میگوید: "در حکومت تمامیت خواه فعلی هرنوع همدردی افراد باهم یک عمل سیاسی است بخصوص وقتی توام با عنصر حق جوئی و عدالت طلبی و خواستن حق باشد. به وضوح وقتی مادران داغدار در یک مکان جمع می شوند در حقیقت همه آنها در شیون و عزاداری خود یک مطالبه اجتماعی دارند که همان یافتن مسئولان ریخته شدن خون فرزندانشان، آمران و عاملان آن و اجرای عدالت است. اما هرگونه عملی از این دست از دید مقامات ایران حرکتی سیاسی است چون اصولا فضایی که ایجاد کرده اند چنان تمامیت خواه است که جائی برای تنفس غیرسیاسی در آن باقی نمانده است.

دولتمردان ایرانی از جمله محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری ایران همواره بر نگاه انسانی و ارزشی به زنان که برگرفته از مکتب اسلامی است تاکید می گذارند و نقش مادری و خانه داری زن را که البته بسیار مهم است برجسته تر میکنند.

حسن شریعتمداری میگوید که حفظ حرمت و حریم زنان در فرهنگ شیعی بسیار با اهمیت است و می افزاید: "در فرهنگ شیعی یزید نمونه ظلم و شقاوت است ولی یزید هم از شیون و دادخواهی حضرت زینب در مجلس خود جلوگیری نکرد و این اجازه را داد که اسرای کربلا در مجلس او اعتراض خود را بیان کنند".

مقامات ایران دلیل ممنوعیت برگزاری مراسم عزاداری برای کشته شدگان از سوی خانواده ها را جلوگیری از اتفاقات غیرقابل پیش بینی توصیف میکنند.

در همین حال بگفته هادی قائمی سخنگوی کمپین بین الملی حقوق بشر در ایران از نظر اخلاقی بسیارشرم آور است که مادران عزادار بازداشت می شوند در حالیکه قاتلین فرزندان آنها از مصونیت نامحدود برخوردارند.