خداحافظ فوتبال , دعوا تمام نمی شود

خداحافظ فوتبال , دعوا تمام نمی شود

- فقط استدلال را داشته باشید؛ «آقای قطبی من سرمربی همان تیمی بودم که به تیمی که شما بعدها آنالیزورش شدید، شش گل زد.» این نقطه اوج دومین نامه محمد مایلی کهن به افشین قطبی است. این استدلال را هم از دست ندهید؛ «فولاد یادت نره.» قطبی این جمله را در پاسخ به نامه اول مایلی کهن به زبان آورد تا نامه دیروز مایلی کهن به عنوان دومین حمله سنگین روی دروازه سرمربی پرسپولیس متولد شود.

2- سوال؛ چیزی به نام فوتبال مانده؟ ته جیب تان را بگردید. یک نگاه به روزنامه ها بیندازید. خبرها را بخوانید. خب، واقعاً چیزی به نام فوتبال، در ایران نفس می کشد؟ علی پروین مقابل مسجد جلوی داریوش مصطفوی را می گیرد. شیث رضایی و نیکبخت هم خیلی باکلاس مشغول شکلک درآوردن برای همدیگر روی جلد روزنامه های ورزشی اند. ما دو روز دیگر با عربستان بازی داریم و هیچ روزنامه ای فرصت نمی کند از سد فحش ها، دعواها، نامه ها و جوابیه ها بگذرد که به بازی ایران برسد.

3- داریوش مصطفوی دو روز پیش از رسیدن به دبیرکلی فدراسیون فوتبال جلسه یی داشت با محمد علی آبادی. جلسه که تمام شد، گفت؛ «در همین یک ساعت، اندازه تمام عمر کاری ام، از علی آبادی چیز یاد گرفتم.» داریوش مصطفوی همان روز، با همان جمله اسطوره شد. امروز اما جاودانه شده است. چه جوری؟ با این تئوری؛ «علی آبادی از دست پروین ناراحت نمی شود چون آدم بزرگی مثل علی آبادی، خودش اسطوره ساز است و از دست پرورده های خودش دلگیر نمی شود.» شاید اگر از مدیرعامل پرسپولیس بپرسیم «چرا در خط دفاع مشکل دارید؟»، بی درنگ جواب بدهد؛ «به لطف آقای علی آبادی پرسپولیس در هفته های آینده بهتر خواهد شد.»

4- علی دایی نمی تواند منظورش را در چند جمله ساده، به مخاطب برساند. امیر حاج رضایی در برنامه نود می گوید؛ «علی دایی صداقت کامل دارد اما یک متوهم 24 ساعته است.» علی پروین عقب نشینی نمی کند؛ «حاضرم با قرآن بروم دفتر علی آبادی و مصطفوی هم بیاید تا روبه رو کنم که داریوش خان چه حرف هایی پشت سر علی آبادی زده.» امیر قلعه نویی دنبال یک مربی طراح تمرینات است تا 2-5-3 زشتش را کنار بگذارد و یک فوتبال استاندارد بازی کند. استاد کنار دست خودش 7 ،8 دستیار دارد. کدام دستیار؟ ناصر حجازی هر روز روی جلد روزنامه های ورزشی است. اتفاق خاصی برایش نیفتاده، اما عصرها، دو تا جمله علیه قلعه نویی حرف می زند و با سه تا متلک و چهار تا کنایه به دشمن همیشگی، روی جلد می رود. این تعطیلات کی تمام می شود؟

5- وحشتناک است. فوتبال ایران هر وقت به تعطیلات می رود، توخالی بودن و وحشتناک بودن و رو به زوال بودنش را نشان می دهد. وقتی چند روز یک بار در لیگ بازی هست، لجن روی آب نمی آید اما با شروع تعطیلات، حقیقت هم سریع از پشت ابر بیرون می آید و خودش را نمایش می دهد. شمایل اسطوره ها، ستاره ها و مدیران فوتبال ایران، در این روزها آنقدر دیدنی است که تنها راه ندیدنش، کشیدن تمام پرده های خانه، قفل کردن تمام اتاق ها، بستن پنجره ها، پنبه گذاشتن توی گوش چپ و راست، استفاده از چشم بند و زندگی زیر چهار تا پتو است. زیر همان چهار تا پتو، یک سوال از خودت می پرسی؛ «چیزی به نام فوتبال مانده؟»