با گذشت ۹ روز از المپیک، ۲۹ ورزشکار ایران حذف شدند

با گذشت 9 روز از المپیک، 29 ورزشکار ایران حذف شدند

9 روز از آغاز مسابقات گذشته، 497 مدال بین ورزشکاران توزیع شده و 64 کشور در جدول مدال آوران المپیک دیده می شوند. اما فعلاً دنبال نام ایران نگردید. حمید سوریان که سابقه سه مدال طلای جهانی را داشت در پکن حتی به جمع چهار فرنگی کار برتر وزن 55 کیلوگرم نرسید. احسان حدادی که در یک ماه گذشته چند مرتبه رکورد آسیا را می شکند و حتی به رکورد بالای 67 متر هم می رسد، در استادیوم آشیانه پرنده به رکوردی بهتر از 61 متر و 34 سانتیمتر نمی رسد تا در نهایت به رده هفدهم مسابقات پرتاب دیسک برسد. حجت واعظی که پیش از این خبر موفقیت هایش در مسابقات جهانی تیر و کمان هر ماه در صدر اخبار ورزشی ایران بود و حتی به مدال طلای مسابقات جهانی هم رسیده بود، در پکن بین 68 تیرانداز به مقام شصتم می رسد. در جودو که با شش سهمیه در المپیک به رکورد جدیدی رسیده بودیم، حتی یک جودوکار را هم در نیمه نهایی نداشتیم. در مسابقات فرنگی هم هر پنج کشتی گیر پیش از رسیدن به نیمه نهایی از مسابقات حذف شدند. اگر 12 بسکتبالیستی را که تنها برای تجربه اندوزی به پکن رفتند کنار بگذاریم، از کاروان 43 نفره ایران، 29 ورزشکار بدون کسب مدال حذف شدند و در هفت روز باقیمانده تنها 14 ورزشکار دیگر داریم. هفت کشتی گیر آزاد، ساعی و نادران در تکواندوی مردان در کنار سارا خوش جمال فکری در تکواندوی زنان و سجاد مرادی و احسان مهاجرشجاعی در دوومیدانی و محسن بیرانوند و رشید شریفی در وزنه برداری ورزشکاران باقیمانده ایران در دهکده مسابقات هستند. در این بین بزرگ ترین ابهام برمی گردد به اینکه آیا احتمال دارد کاروان ورزشی ایران بدون مدال طلا به ایران برگردد؟ هر چند باید احتمال بازگشت کاروان ورزشی ایران بدون کسب مدال را هم جدی بگیریم. اگر فرض را بگذارید روی اینکه دلاوران غیرتمند کشتی آزاد در کنار تکواندوکاران تکنیکی و وزنه برداران قدرتی ایران می توانند ناکامی کاروان ورزشی ما را جبران کنند، شما را باید در بین تماشاگران خوش بین ورزش دسته بندی کنیم. باید رجوع کنید به حرف های یزدانی خرم در جایی که گفت «تیم فرنگی بیش از تیم آزاد شانس کسب مدال داشت» تا بفهمید از کشتی گیران آزاد هم آبی گرم نمی شود.

ساعی هم آنقدر سخت سهمیه حضور در المپیک را گرفت که دیگر نمی توان انتظار کسب مدال را از او داشت. اصلاً شاید چندان لازم نباشد این بحث ها را آغاز کنیم همین که هیچ گفت وگویی از محمد علی آبادی در 9 روز گذشته نداشتیم، همین که شایعه برکناری رئیس پنج فدراسیون معظم در ورزش ایران راه افتاده و همین که علی کفاشیان در قامت دبیرکل کمیته ملی المپیک «شکست کاروان ورزشی ایران در پکن» را می پذیرد دیگر جای حرف دیگری نمی ماند. ایران حتی در المپیک 1948 هم بدون مدال به تهران برنگشته و اگر در هفت روز آینده یک ورزشکار ما هم مدال به گردن نیندازد، برای اولین مرتبه در تاریخ بدون مدال المپیک را به پایان رساندیم. مدیران ورزش ایران فعلاً تمام تقصیرات را به گردن ورزشکاران انداخته اند. پس از باخت سوریان بحث مشکلات روحی او راه می افتد، پس از حذف حدادی بحث مصدومیت او به میان می آید البته کسی ضعف ورزشکاران را در این نمایش ضعیف کتمان نمی کند ولی اگر ورزشکاران اینقدر ضعیف بودند چرا پیش از آغاز المپیک ورزشکاران دیگری جای آنها را نگرفتند. اگر مسعود هاشم زاده مصدوم بوده، چرا در کاروان ورزشی ایران جای گرفته. اگر رودکی مشکل داشته چرا پیش از المپیک کسی از مصدومیت او خبر نداده بود. البته فعلاً برای صدور حکم باید صبر کرد. هفت روز دیگر صبر کنید تا ببینیم اتفاقات ایران را به مدال می رساند یا واقعیت تلخ ورزش ایران پس از مدیریت سه ساله علی آبادی در ورزش نمایان می شود.