همیشه دلم میخواست وقتی رییس جمهور مملکتم حرف میزنه احساس غرور کنم ! احساس کنم که این رییس جمهور گر چه مخالف رای منه اما در حد و اندازه های کشورم هست ! رییس جمهور یک مملکت وقتی در تریبون سخنرانی قرار میگیره باید به این توجه داشته باشه که رسانه های گروهی این سخنرانی رو در سطح دنیا منعکس میکنند !
دیروز فیلمی از رییس جمهور دیدم که در جمع فرماندهان سپاه سخنرانی میکرد و میگفت در سفرش به عراق یکی از فرماندهان امریکایی درخواست دیدار کرده و ضمن ادای احترام نظامی به ایشون گفته شما در قلب منی و درخواست کرده که با ایشون عکس بگیره ! بعد گفته معاون من هم دلش میخواد با شما عکس بگیره …! و متاسفانه رییس جمهور موقع تعریف کردن این خاطره ( کاری به راست و دروغش نداریم ) اینقدر ذوق کرده بود و میخندید و چشماش برق میزد که ادم حالش بد میشد ! و البته فرماندهان سپاه هم رییس جمهور رو در این ذوق زدگی و خوشحالی همراهی میکردند ! راستی چرا باید برای رییس جمهور یک ملاقات اینچنینی و عکس انداختن با یک فرمانده نظامی بی نام و نشان امریکایی اینقدر مهم و خوش ایند باشه ؟
امثال این نوع خاطره گویی در سخنان اقای رییس جمهور کم نیست ! ایشون وقتی از یکی از سفرهای خارجی خودش تعریف میکرد میگفت که یک کودک با دست اون رو نشون میداده و به مادرش میگفته محمود …. محمود ! حالا بگذریم از اینکه چجوری صدای اون بچه رو شنیده ! ایشون از اینکه اینقدر مشهور شده که یه بچه خارجی هم اسم اون رو میدونه ذوق میکنه ! ایشون از اینکه یه فرمانده و معاون امریکایی میخواد با اون عکس بگیره ذوق میکنه ! کاش ظرفیت رییس جمهورمون بیشتر بود ! کاش اینقدر الکی ذوق نمی کرد ! اونجوری کمتر عذاب میکشیدیم و قابل تحمل تر بود !
اقای رییس جمهور من شما رو برای بیان این سخنرانی ها و این ذوق های فراوان مواخذه نمیکنم ! شما تغییر ناپذیری و شخصیت واقعی شما همینه که هست ! من خودم رو مواخذه میکنم و به خودم میگم ای خاک بر سرت با این رییس جمهورت !!….. خاک عالم !
منبع : وبلاگ تلخ نوشته های یک مشهدی