شیوخ عرب با اضافه پول نفت چه میکنند؟
+0
رأی دهید
-0
شیوخ عرب با اضافه پول نفت چه میکنند؟
در حالی که در دهه اخیر قیمت نفت، ده برابر شده، کشورهای نفت‌خیز استفاده‌های گوناگونی از این افزایش قیمت کرده‌اند، به گونه‌ای که عربستان به رغم نابرخورداری از توان بالای علمی و مهندسی، قصد دارد با غلبه بر دوبی، تولید ناخالص داخلی خود را 50 درصد افزایش دهد.به گزارش سرویس بین‌الملل «تابناک» به نقل از سایت شورای روابط خارجی آمریکا، عربستان سعودی به تازگی خبر داد که قصد ساخت برجی به ارتفاع 5 / 1 کیلومتر را دارد. ارتفاعی حدود دو برابر برج دبی که هنوز در حال ساخت است، اما بلندترین برج دنیا به شمار می‌رود. پیشنهاد عربستان آخرین حلقه زنجیره پروژه‌هایی است که چهره اقتصادی منطقه عرب‌نشین را تغییر می‌دهد. این منطقه، سه تولیدکننده بزرگ نفت جهان را در خود جا داده است: عربستان سعودی، امارات عربی متحده و کویت. قطر، عربستان، امارات و عمان جزو تولیدکنندگان مهم گاز هم هستند.
همه این کشورها در حال برداشتن گام‌هایی برای انعطاف دادن به بادوام کردن اقتصادهایشان هستند که البته کارشناسان بر این باورند، این دوران گذار با خطرهایی همراه خواهد بود.
رشد بخش‌های غیرنفتی در حال حاضر نیز در کشورهای نفت‌خیز منطقه آغاز شده است. اگر سود نفتی عربستان را محاسبه نکنیم، این کشور باز هم دارای شتاب رشد بالایی می‌باشد. این روند در تمام شبه جزیره مشاهده می‌شود.
رشد بخش‌های غیرنفتی در حال حاضر نیز در کشورهای نفت‌خیز منطقه آغاز شده است. اگر سود نفتی عربستان را محاسبه نکنیم، این کشور باز هم دارای شتاب رشد بالایی می‌باشد. این روند در تمام شبه جزیره مشاهده می‌شود.
بخش غیرنفتی در شش کشور شورای همکاری‌های خلیج فارس (GCC) حدود 7 درصد رشد سالانه این کشورها در پنج سال اخیر را به خود اختصاص داده است که بیش از دو برابر میزان رشد اقتصاد آمریکا در همین دوره زمانی است.
گفتنی است، به گفته "نوذری"، وزیر نفت ایران درآمد ایران از فروش نفت در پایان سال 1386 حدود 70 میلیارد دلار بوده است. همچنین درآمد حاصل از صادرات نفت و گاز ایران در سال 1384، حدود 49 میلیارد دلار (بالاترین رقم درآمد نفت ایران تا آن زمان) بود که دو برابر رقم پیش‌بینی شده در برنامه چهارم توسعه برای این سال بود و24 میلیارد دلار درآمد مازاد آن به «حساب ذخیره ارزی» واریز شد.
عربستان سعودی هم‌اکنون به دنبال نسخه‌ای جدید از موفقیت دبی است. این کشور در حال ساخت شش شهر اقتصادی جدید است که بر این باورند کمکی 150 میلیارد دلاری را به تولید ناخالص داخلی این کشور خواهد کرد و حدود 50 درصد آن را افزایش خواهد داد. کویت، قطر و دیگر کشورهای شورای همکاری‌های خلیج فارس نیز طرح‌هایی برای توسعه تجاری در مقیاسی کوچکتر در دست اجرا دارند.
هرچند این رشد در خارج از صنعت نفت کشورها انجام می‌شود، اما دستیابی به آن بدون تکیه بر سود نفت، ممکن نخواهد بود. افزایش حدودا ده برابری قیمت نفت خام در دهه گذشته، سیل سرمایه را به اقتصادهای عربی سرازیر کرده است. آنها بخشی از این پول را در خارج سرمایه‌گذاری میکنند که بیشتر از طریق صندوق‌های مالی مختلف داست که به صورت ذخیره در این صندوق‌ها نگهداری می‌شود.
مقاله اخیر دیگری در شورای روابط خارجی نشان داد که به رغم افزایش خروج سرمایه، این ذخایر افزایش یافته و به حدی رسیده که توانایی تبدیل منطقه به یک ابرقدرت مالی جدید را دارد.
هرچند باید دانست که این تلاش برای توسعه داخلی ناشی از نیاز هم هست. مقاله‌ای از Makinsey Quarterky این مسئله را مطرح می‌کند که رشد جمعیت کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس از جمله عربستان تولید نفت را تحت‌الشعاع قرار داده و احتمال داده که استانداردهای زندگی در ریاض در صورتی که ابزار اشتغال‌زایی جدیدی به کار گرفته نشود، سقوط خواهد کرد.
نگرانی از ثبات بازار کار با وجود تعداد زیاد کارگران مهاجر در این منطقه بیشتر شده است. این کارگران اغلب با روادید کوتاه‌مدت به منطقه آمده و پس از پایان یک پروژه عمده، مجبور به ترک این کشورها می‌شوند. کارشناسان بر این باورند که یک لغزش اقتصادی می‌تواند منجر به ناآرامی‌های کارگری شود. «یوسف ابراهیم»، از کارشناسان ریسک می‌گوید: تنها 5 / 1 میلیون نفر از 5 / 5 میلیون نفر ساکن امارات، تبعه این کشور هستند و دیگران کارگران مهاجر هستند.
در دیدی گسترده‌تر کشورهایی مانند عربستان کاملا آگاه هستند که افزایش کمیت نفت خام می‌تواند برای آنها ویران‌کننده باشد. «اکونومیست» معتقد است که افزایش قیمت نفت در سال‌های دهه 1970 ضربه به کشورهای خلیج فارس بود. اما به طور کلی بزرگترین نگرانی کشورهای شورای همکاری خلیج فارس ممکن است محدودیت‌های طولانی‌مدت ذخایر نفت باشد.
در دیدی گسترده‌تر کشورهایی مانند عربستان کاملا آگاه هستند که افزایش کمیت نفت خام می‌تواند برای آنها ویران‌کننده باشد. «اکونومیست» معتقد است که افزایش قیمت نفت در سال‌های دهه 1970 ضربه به کشورهای خلیج فارس بود. اما به طور کلی بزرگترین نگرانی کشورهای شورای همکاری خلیج فارس ممکن است محدودیت‌های طولانی‌مدت ذخایر نفت باشد.
|
|
|
|
|
|