اندر حکایت گرانی چنانکه افتد و دانی - شعر

اندر حکایت گرانی چنانکه افتد و دانی ( ساسان برمکی  /11/2/1387 )

با پوزش از پیشگاه حضرت مولانا جلال الدین بلخی

گرانی

بشنو از نی چون حکایت می کند

از گرانی ها شکایت می کند

چون زبان بنده را ببریده اند

بال پرواز مرا هم چیده اند

سکه خواهم کیسه کیسه بی شمار

تا گرانی را کنم شاید مهار

هرکسی بر رخ نهد یک تپه ریش

بیمه گردد تا ابد با پشم خویش

من به هر بیچاره ای گریان شدم

یار بی چیزان و درویشان شدم

هر که آمد فتنه زد در کار من

همچو ملایان نشد غمخوار من

هان چه باید کرد ما را زور نیست

حاضریم از بهر مردن گور نیست

مرگ ما را نزدیک اما دور نیست

کس به فکر این تن رنجور نیست

هر که را پارتی نباشد نیست یاد

گشته فربه بطن آقا , نیست باد

آتش فقر است کاندر ری فتاد

ز آه مظلومات ترک در پی فتاد

مرگ بر آنکس که از ملت برید

تحت نام دین و مذهب هی چرید

چون گرانی درد جانسوزی که دید

بهر بی چیزان چنین روزی که دید

هان تورم دیده ها خون می کند

عاقلان را پاک مجنون می کند

محرم ما اهل عیش ونوش نیست

همچو ملایان ازرق پوش نیست

چون که عکس حضرتش در ماه شد

ملت بیچاره ای گمراه شد

گر رود محمود گو رو باک نیست

از تو ابله تر بر روی خاک نیست

پول نفت آور به سفره دیر شد

مرد مستضعف ز جانش سیر شد

جمله می باشند اندر فکر نام

کس نمی باشد به فکر این غلام

بند تزویر و ریا بگسل پسر

تیشه زن بر اتحاد زور و زر

کیسه سوداگران گر پر نشد

نان ملا هم ولی آجر نشد

چون وکیلان هر کسی چالاک شد

بی کوپن , بنزین درون باک شد

غم مخور ای ملت والای ما

نفت می باشد به زیر پای ما

ای که گشته مایه افسوس ما

غرب و شرق آیند بر پابوس ما

از تو جام عده ای زرناک شد

کاخشان تاقبه افلاک شد

نفت را باشد هزاران عاشقا

می کند هر صامتی را ناطقا

گر من این حرف و سخن ناگفتمی

شب ز اندوه درون ناخفتمی

هر که از ملت شود اکنون جدا

می شود رسوا به نزدیک خدا

چونکه صبر و تاب ملت درگذشت

بر کسی دیگر نیارد او گذشت

تیغ خشم ما ببرد نای او

مشت محکم کی کند پروای او

ظالمان را نیست راه پیش و پس

خشم ملت حبس گرداند نفس

چون که دلها لخته لخته خون بود

لاجرم این گفته آتشگون بود

گوش هر کس محرم این راز نیست

جز دل شوریده کس جانباز نیست