پس از۷سال پناهندگی در استرالیا , انوشیروان نوریان به ایران بازگشت

پس از7سال پناهندگی در استرالیا , انوشیروان نوریان به ایران بازگشت

 وقتی مردم قائمشهر قهرمان شهرشان را روی دوش در خیابان ها می گرداندند، دیگر کسی اتفاق هفت سال پیش را به یاد نمی آورد؛ زمانی که قهرمان قائمشهری کاپیتان تیم ملی بوکس بود و همراه محمد رحیمی تنها نمایندگان ایران در المپیک 2000 سیدنی به حساب می آمدند. هر چند اصلاً کار آنها به رفتن روی رینگ نکشید و هر دو به خاطر مثبت درآمدن تست دوپینگ از دهکده ورزشکاران در سیدنی اخراج شدند. البته اخراج او یک اتفاق دیگر را هم به دنبال داشت. اینکه او اصلاً دیگر به کاروان ورزشی بازنگشت و پناهندگی کشور استرالیا را گرفت. به هر حال الان دیگر هفت سال از آن دوران گذشته و نه تنها او در سیدنی زندگی نمی کند که حتی می توانید رد او را در شهرستان قائمشهر بگیرید. انوشیروان نوریان به ایران بازگشت. ساعت 3 بامداد پنجشنبه او با پرواز دوبی - تهران به فرودگاه امام خمینی رسید و مستقیم به قائمشهر رفت. البته اینکه او از چه کانال هایی توانست مجوز ورود به ایران را بگیرد هم برای خودش ماجرایی است. آرام سلطانیان از دوستان نزدیک او که سال گذشته انوشیروان را در حاشیه مسابقات جهانی بوکس در آلمان می بیند، پس از چند ساعت گپ زدن با او می فهمد که کاپیتان تیم ملی بوکس در المپیک سیدنی از پناهندگی استرالیا پشیمان شده و می خواهد به ایران برگردد. اولین فعالیت ها از سوی محسنی نماینده مردم نوشهر و چالوس در مجلس برای بازگشت او به ایران آغاز شد. البته ناطق نوری عضو هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی که ریاست فدراسیون بوکس ایران را هم برعهده دارد، دنبال این درخواست را گرفت تا بالاخره غلامعلی حدادعادل رئیس مجلس شورای اسلامی توانست رضایت کمیسیون امنیت ملی مجلس را برای ورود او به ایران جلب کند. این اتفاقات را باید کنار پیگیری حمیدرضا آصفی سفیر ایران در امارات گذاشت تا اینکه بالاخره نوریان بتواند به ایران برگردد. به هر حال نباید فراموش کرد ماجرای پناهندگی او در استرالیا ابعاد سیاسی به خود گرفته بود و اصلاً کسی نمی توانست بازگشت او به ایران را تصور کند اما این اتفاق افتاد. البته او در فرودگاه امام خمینی تهران گذرنامه استرالیایی خودش را به نیروی انتظامی تحویل داد تا دیگر هیچ شک و شبهه یی باقی نماند. فعلاً که در عرض سه چهار روز گذشته ناطق نوری رئیس فدراسیون بوکس ایران غیرمستقیم به او پیشنهاد مربیگری تیم ملی بوکس را داده. او تنها بوکسور تاریخ ورزش ایران است که سابقه حضور در سه دوره مسابقات المپیک را دارد. او غیر از المپیک آتالانتا که در نبرد اول شکست خورد و حذف شد، در المپیک سیدنی هم به خاطر مثبت درآمدن تست دوپینگ محروم شد و البته در المپیک آتن هم در تیم بوکس استرالیا، لقب تنها بوکسور قاره اقیانوسیه در المپیک را داشت. انوشیروان نوریان 35 ساله است و البته سابقه یک سال قهرمانی قاره آسیا، دو سال نایب قهرمانی آسیا و شش سال قهرمانی ملی را دارد.

البته هفت سال و نیم دوری از ایران نه تنها باعث دلتنگی او شده که حتی کاری کرده او پس از بازگشت به وطن در فارسی حرف زدن مشکل داشته باشد. وقتی حرف می زند کلمات انگلیسی جای کلمات فارسی را می گیرد و برای همین خودش اعتراف می کند که باید بیشتر تلویزیون تماشا کند تا دوباره فارسی یاد بگیرد.

- انتظار این استقبال را داشتید؟

باور کنید نه. اصلاً ما جایی خبر نداده بودیم ولی وقتی اتومبیل مان به پلیس راه قائمشهر رسید فهمیدیم که تمام مردم شهر انتظار مان را می کشند. خیلی شلوغ شده بود. همه جا پلاکارد زده بودند. واقعاً شرمنده ام کردند. پس از هشت سال دوری از قائمشهر حسابی شوکه شدم.

- البته هفت سال و نیم از ایران دور بودید.

بله، ولی من شش ماه آخر حضورم در ایران هم به قائمشهر سر نزده بودم. باور نمی کنید اما هنوز هم پس از سه، چهار روز مدام مردم به دیدن من می آیند. گل و شیرینی می آورند و تبریک می گویند.

- اصلاً نمی خواهیم به ماجرای پناهندگی تو در استرالیا برگردیم. از اتفاقاتی که باعث شد برگردی، حرف بزن.

دیگر نمی توانستم آنجا بمانم. حتی سال 2004 پس از اینکه از بوکس خداحافظی کردم، فدراسیون بوکس استرالیا به من پیشنهاد مربیگری تیم جوانان استرالیا را داد که قبول نکردم. برایم سخت بود. خیلی دلم می خواست برگردم ایران ولی می دانستم که وضعیت برای بازگشت من چندان مساعد نیست.

- شما الان انگار پیشنهاد مربیگری تیم ملی بوکس را دارید.

البته این پیشنهاد رسمی نیست. آقای ناطق نوری در این چند روز به من لطف داشتند و غیررسمی به من این پیشنهاد را دادند.

- شما چه جوابی دادید؟

فعلاً که این بحث جدی نشده.

- حالا اگر این اتفاق نیفتد برای زندگی در ایران چه برنامه یی دارید؟

می خواهم به بوکس ایران کمک کنم. دنبال این هستم که سبک بوکس جدیدی را در ایران راه بیندازم. در سال های گذشته بوکسورهای ایرانی هر کدام سبک خودشان را دارند و اصلاً اتحادی در این بین دیده نمی شود.

- پاسپورت استرالیایی شما را در فرودگاه گرفتند؟

بله، به من گفتند قانونه. من هم تقدیم شان کردم. البته این جوری نیست که پاسپورت استرالیایی من باطل شده باشد. من حتی می خواهم با استفاده از این پاسپورت به بوکس ایران کمک کنم.

- چطور می خواهید این کار را بکنید؟

اگر فراموش نکرده باشید در سفر تیم ملی بوکس ایران به مسابقات جهانی امریکا در ماه گذشته یکسری از اعضای کاروان تیم ملی به خاطر عدم همکاری دولت امریکا ویزای ورود به این کشور را به دست نیاوردند و تیم ناقص به امریکا سفر کرد.

- سخت فارسی حرف می زنید. این طور نیست؟

بله، الان هشت سال می شود که از ایران دورم. در سیدنی بیست هزار ایرانی زندگی می کردند اما از آنجایی که ایرانی های استرالیا هم انگلیسی حرف می زنند کم کم داشت لغت های فارسی یادم می رفت.

- البته لهجه مازندرانی شما هنوز هم قابل تشخیص است.

بالاخره وطن مان است.

- در جریان کسب سهمیه المپیک سپهوند هستید؟

بله، اخبارش را در استرالیا شنیدم.

- نمی خواهید به او برای المپیک پکن کمک کنید؟

چرا. اصلاً شاید باور نکنید اما من هشت سال پیش، زمانی که هنوز در ایران بودم با حجت مبارزه کردم و البته برنده شدم. خیلی بوکسور خوبی است. هر کاری از دستم بر بیاید برایش انجام می دهم.