ساخت آبراه دریای سرخ ـ رود نیل به دستور داریوش بزرگ

ساخت آبراه دریای سرخ ـ رود نیل به دستور داریوش بزرگ

دهم نوامبر سال 518 پیش از میلاد کار ساختن آبراه میان دریای سرخ و رود نیل به منظور عبور کشتی های ایران از خلیج فارس به مدیترانه تکمیل شد.

سنگ نبشته های به دست آمده نشان می دهد که پس از اتمام کار هر قسمت از این آبراه، جزئیات کار بر سنگ حک و در محل نصب می شد که مشروح آن در کتاب «تاریک و روشن های مصر باستان» تالیف مصرشناس آلمانی «کارول میسلیویک» آمده است که این کتاب توسط دیوید لورتن به انگلیسی ترجمه شده و دانشگاه «کرنل» امریکا آن را منتشر ساخته است.به نوشته «دیودوروس سیکولوس» این آبراه به تصمیم داریوش بزرگ و عمدتاً با هدف نظامی ساخته شده بود که باستان شناسان و مورخان (متفق القول) آن را از کارهای بزرگ بشر در قرون قدیم اعلام داشته اند. داریوش بزرگ پس از تکمیل آبراه از آن دیدن کرد.مصر در سال 525 پیش از میلاد توسط کامبوزیا (کمبوجیا، کامبیز) پسر و جانشین کوروش بزرگ تصرف شد و تا سال 404 پیش از میلاد (به مدت 121 سال) یک ساتراپی (ایالت) ایران بود.خشایارشا نیز چنین آبراهی در یونان ساخت که با حفاری های دهه گذشته به دست آمده است.

فرهنگ اداری ایران

ابوالحسن ابتهاج مدیرعامل سازمان برنامه 17 آبان 1340به اتهام اتلاف مال دولت از جمله حیف و میل 69 میلیون دلار (ارز) و سوء مدیریت های دیگر در تهران بازداشت شد. وی قبلاً مدیرکل بانک ملی ایران بود. ابتهاج در پی توصیه کارشناسان غرب به آن سمت منصوب شده بود که گفته بودند تا «فرهنگ اداری ایران» تغییر نکند و به آن صورت که پیش از قرن شانزدهم میلادی بود بازنگردد هیچ اصلاحاتی در ایران تحقق نخواهد یافت. این توصیه را قبلاً «دکتر شاخت» آلمانی به پهلوی اول کرده بود. احتمالاً در پی همین توصیه بود که شاه وقت هر «شکم برآمده»یی را که می دید «مدیر کل» خطاب می کرد، دکتر شاخت به خواست هیتلر به ایران آمده بود تا به رشد همه جانبه و مدرنیزه شدن ایران کمک کند. با اینکه ایران از بنیادگذاران علم مدیریت و تشکیلات اداری در جهان است و هنوز نکات متعدد از آیین نامه های دوران ساسانیان، سیاست نامه خواجه نظام الملک و نظرات سایر نامداران قدیم ایران در زمینه علم مدیریت دولتی در مدارس تعلیمات عالی ویژه تربیت مدیر در سراسر جهان تدریس می شود، فرهنگ اداری ایران از اواسط دوران صفویه به صورتی دیگر درآمد و کارمند دولت رفتاری ارائه می داد که به نظر می رسید همه توجه اش به منافع میهن و ایجاد تسهیلات برای هموطنان نبود و احساس افاده و برتری داشت. طبق نظرات ارائه شده کارشناسان خارجی از زمان مورگان شوستر امریکایی به بعد، برای یک کارمند دولت در ایران، امروز و فردا کردن، گمراه کردن مراجعان با دادن پاسخ نادرست (اصطلاحاً سربالا)، اعمال تبعیض در کار و رفتار، عبور آسان از منافع عمومی و... و احیاناً سوءاستفاده و گریز از کار عادت شده بود. این کارشناسان توصیه کرده بودند که این فرهنگ (کالچر اداری) بر درد و رنج مردم می افزاید، از پیشرفت جامعه جلوگیری می کند، منافع وطن تامین نمی شود و در نتیجه هرگونه اصلاحات در ایران باید از تغییر فرهنگ اداری آغاز شود. با وجود این، تلاش دکتر مصدق (به دلیل اینکه جانشینانش با او و کارهایش دشمن بودند یا جرات سخن گفتن از آنها را نداشتند) و توصیه های مهم دو سمینار بزرگ در دهه های 1340 و 1350 در این زمینه (و گوشزد سمینار دوم به شاه) به جایی نرسید. علی امینی در دوران نخست وزیری اش در اوایل دهه 1340 با اینکه رسالت خود را اصلاح فرهنگ اداری ایران اعلام کرده بود موفق به تحقق آن نشد، قانون منع کارکنان دولت و بستگان آنان از مداخله در معاملات دولتی و قانون معروف «از کجا آورده یی؟» به اجرا درنیامدند و بالاخره کتاب «پیروزی لبخند» تالیف دکتر حسن صدر حاج جوادی (و مثا ل هایی که در این کتاب از مدیریت آورده بود) آن طور که انتظار می رفت موثر واقع نشد. پس از انقلاب سال 1979 میلادی و 57 هجری شمسی(که اصلاح فرهنگ اداری ایران از هدف های ردیف اول آن بود) در دو سال اول، مساله به دلیل درگیری گروه های متعدد با یکدیگر که هرکدام نظر جداگانه داشت و پس از آن جنگ هشت ساله که همه چیز را تحت الشعاع قرار داده بود باقی ماند. در دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی، این فرهنگ زیانبار اداری با یک روزه صادر کردن گذرنامه و گواهینامه رانندگی و رسیدگی به نامه ها و دادن پاسخ به مراجعان همراه با خوشرویی و تبسم داشت به سوی اصلاح شدن پیش می رفت. مساله فرهنگ اداری ایران چنان در اذهان باقی مانده است که در اکتبر 2007 (آبان جاری) هنگامی که مطبوعات داخلی خبر از برکناری ده ها مدیر اداری (به علت ضعف مدیریت) به تصمیم رئیس جمهور ایران دادند، رسانه های سایر کشورها آن را به صورت یک خبر کم سابقه منتشر ساختند و....