داستان بی خانمانی یک سرباز سابق آمریکایی

داستان بی خانمانی یک سرباز سابق آمریکایی

از هر چهار بی خانمان در آمریکا یک نفر عضو سابق ارتش آمریکاست

بن اسرائیل تا یکسال پیش حتی فکر اینکه زندگیش سرانجام به سمت صحیحی برود را نمی کرد.

او از اوایل سی سالگی به بعد بی خانمان شد و در خیابانهای ثروتمندترین کشور جهان و پناهگاه های عمومی زندگی کرد. مدتی هم در ماشینش بسر برد.

بن در یک پایگاه نظامی در ایالت کارولینای شمالی آمریکا بدنبال آمد. پدر او یک سرباز بود.

در ۱۸ ماهگی واکس مبلمان را بلعید و چند روزی بیهوش شد.

او می گوید این حادثه موجب لکنت زبان و سایر مشکلاتی که برایش در زندگی پیش آمد شد.

کافیست چند دقیقه با او صحبت کنید تا متوجه هوش و ذکاوتش شوید.

در سال ۱۹۷۳ دوره اجباری سربازی در آمریکا پایان یافت اما در همان سال بن تصمیم گرفت داوطلبانه وارد ارتش شود.

او می گوید در آن زمان تنها ۱۷ سال داشت و بدلیل فقر زیاد نگران بود که سر از زندان در بیاورد.

بن که سه سال در ارتش خدمت کرد به ویتنام نرفت اما در عوض به پاناما فرستاده شد.

از او پرسیدم تا حالا ازدواج کرده است؟

او گفت: "بطور رسمی، نه."

بعد از ترک ارتش وی به سفر و اشتغال و کمی هم تحصیل پرداخت.

از اواخر دهه هشتاد تا نوامبر ۲۰۰۶ او به جز چند دوره محدود که سقفی بر سرش داشت بی خانمان بود.

سوپ مجانی

بن که ۵۱ سال دارد صادقانه می پذیرد که مقصر بروز برخی مشکلات گذشته اش بوده است.

اما او می گوید وضعیت زندگی او در سنین میانی نشان می دهد اداره امور نظامیان سابق تا چه حد منابع خود را به غلط صرف می کند.

وی می افزاید: "آنها این همه پول دارند اما آن را نابجا هزینه می کنند. اگر آنها توجه بیشتری بر مسکن کنند بیشتر مشکلاتی که در خیابان ها دیده می شود حل خواهد شد."

"بسوی مسکن"

زندگی بن بطور غیرقابل انتظاری بهبود یافت.

اما کمک نهایی نه از طرف دولت بلکه از طرف یک سازمان خیریه آمد.

او در صف غذای مجانی منتظر دریافت سوپ بود که فردی از سازمان "بسوی مسکن" به طرفش آمد.

این سازمان در نیویورک مستقر است و طی ۱۷ سال گذشته به بی خانمان هایی که دارای مشکلات روانی هستند کمک کرده است.

به گفته بن این سازمان پیش شرطی نظیر معالجه برای ارائه کمک های خود ندارد.

فلسفه این سازمان این است که اولین و مهمترین گام درست کردن سقفی بر سر انسانهاست.

آپارتمان بن در واشنگتن بزرگ نیست اما تمیز و منظم است.

بن بدنبال یافتن شغل است. آرزوی او این است که تکنسین برق شود.

با هم سوار تاکسی می شویم و می رویم به میدان فرانکلین در مرکز واشنگتن.

بسیاری از بی خانمانهایی که زمانی در ارتش آمریکا خدمت کرده اند در خیابانهای این منطقه زندگی می کنند.

بن نیز زمانی در اینجا شب ها را صبح کرده است.

او تلفن سازمانی که پس از دو دهه و در اوج ناامیدی به نجاتش آمد را به بقیه بی خانمان ها می دهد.

وی امیدوار است سایرین هم مثل او بتوانند به سرپناهی دست یابند.