استقبال از آرامگاه های مجازی در فرانسه
+0
رأی دهید
-0
استقبال از آرامگاه های مجازی در فرانسه
این سایت به کاربران خود این امکان را می دهد تا تصویر یک شخص از دست رفته را بر روی شبکه قرار داده و با ارسال تصاویر گل یا منظره (چه مجانی و چه پولی) به همراه متون و پیام های شخصی او را احترام کنند. 
دانیل کونیگ-داگه برای روز بزرگداشت همه قدیسان در فرانسه، پیک ترافیک در سایت اینترنتی اش را انتظار می کشد. سایت lecimetiere.net که در 2003 به وجود آمد، گسترش پنهانی ولی مداومی دارد. بانی این سایت که کارگری 49 ساله و عاشق انفورماتیک است در مورد این نوع استقبال مردم چنین اظهار می دارد: «مرگ موضوع پیچیده ای است و مردم خیلی جرأت ندارند تا به این سایت آمده و یا از آن صحبت کنند».
به گزارش سرویس بین الملل « فردا » و به نقل از لوموند، هر چند تصور چنین سایتی گیج کننده به نظر می رسد اما عملکرد آن بسیار ساده است : این سایت به کاربران خود این امکان را می دهد تا تصویر یک شخص از دست رفته را بر روی شبکه قرار داده و با ارسال تصاویر گل یا منظره (چه مجانی و چه پولی) به همراه متون و پیام های شخصی او را احترام کنند. به وجود آورنده این سایت از 10 هزار آرامگاه مجازی خبر داد و بیان داشت که روزانه 1000 تا 1200 گل در اینجا گذاشته می شود. این گل ها پس از 7 روز «پژمرده می شود» و از سایت محو می گردند. در کنار فضایی که به کلیه اشخاص اختصاص داده شده است، ورودی هایی مختص بچه های از دست رفته به نام "فرشته ها " و یا مختص "افراد مشهور" وجود دارد.
بنا بر این گزارش، دانیل از تأسیس این سایت این هدف را دنبال می کرد که نسبت به هنرپیشگانی که دوستشان دارد ادای احترام کند؛ سپس او بر روی این سایت اعضای خانواده خود را اضافه کرد و پس از آن باب این سایت به روی همگان گشوده شد. او توضیح می دهد : «برای برخی، آمدن به این سایبت به یک نیاز تدبلی شده است، زیرا آنها احترام واقعی برای متوفای خود قائلند. این کار به کسانی که در نزدیکی محل تدفین عزیز خود نیستند کمک می کند. درست است که در اینجا همه چیز مجازی است، اما جمع شدن بر سر مزار در قبرستان نیز کاملا مجازی است، مگر نه؟» با این همه مسؤول این سایت از درگیری های گاه به گاه خود با خانواده ها اظهار ناراحتی می کند. او نقل می کند : «دختری عکس مادر مرحومه اش را بر روی سایت قرار داده بود. اما پسرش غیرتی شد و مرا تهدید به تعقیب کیفری در دادگاه کرد».
پارچه های مخملی سرتاسر خیابان
ولی تغییر محل اماکن یادبود به اینجا ختم نمی شود. از چندین سال قبل، سایت ها و وبلاگ هایی که توسط نزدیکان افراد جوان قربانی بیماری یا حادثه رانندگی ایجاد می شود، رو به افزایش گذارده است. این مکان های جدید تکریم، فضایی است که در آن جوانان قادر به بیان شدت اندوه خود هستند. برخی دیگر افراد خانواده این احترام را به مکان های عمومی می کشانند. امروزه، دسته گل های رنگین، صلیب هایی که نامی بر آن حک شده است، عکس هایی به همراه شعر یا پارچه های مخملی در طول خیابان های فرانسه به وفور به چشم می خورد؛ آنچه به هر بیننده ای نشان می دهد که اینجا مکان تصادف است.
ولی تغییر محل اماکن یادبود به اینجا ختم نمی شود. از چندین سال قبل، سایت ها و وبلاگ هایی که توسط نزدیکان افراد جوان قربانی بیماری یا حادثه رانندگی ایجاد می شود، رو به افزایش گذارده است. این مکان های جدید تکریم، فضایی است که در آن جوانان قادر به بیان شدت اندوه خود هستند. برخی دیگر افراد خانواده این احترام را به مکان های عمومی می کشانند. امروزه، دسته گل های رنگین، صلیب هایی که نامی بر آن حک شده است، عکس هایی به همراه شعر یا پارچه های مخملی در طول خیابان های فرانسه به وفور به چشم می خورد؛ آنچه به هر بیننده ای نشان می دهد که اینجا مکان تصادف است.
لاتیتا نیکولاس، جامعه شناس جوانی که یکی از این یادبودها را ساخته است خاطر نشان می شود: « این علائم یادبود توسط نزدیکان یک متوفی، مخصوصا جوان یا کودکی که قربانی تصادف خیابانی شده است برپا می شود تا چهره غیرقابل تحمل مرگ خشن را نشان دهند». برخی خانواده ها که دغدغه مبارزه برای امنیت خیابانی را دارند، برپا کردن یادبود در مکان عمومی را شیوه ای برای هدف خود می دانند. اما برای بسیاری دیگر این کار دلیل خاصی ندارد و صرفا به خاطر تسلای دل خودشان است.