بند و بساط وافور در دانشگاه امام صادق

بند و بساط وافور در دانشگاه امام صادق

یادم می آید روزهای اولی که وارد دانشگاه امام صادق شده بودم خودم را در اوج می دیدم و این توهم تا به حدی وجودم را گرفته بود که فکر می کردم حتی زمانی که در خیابان راه می روم همه می دانند که من «امام صادقی» هستم! جالب این بود که بقیه دانشجوهای امام صادقی هم به همین توهم دچار بودند! همه فکر می کردیم که چون از آزمون مصاحبه و تحقیق دانشگاه امام صادق پیروز بیرون آمده ایم مهر عصمت و حقانیت بر شناسنامه و شخصیت ما زده شده و ما همان برگزیدگانیم!

هیچ نقدی را از اطرافیانمان در مورد سیستم دانشگاه امام صادق و فضای حاکم بر آن نمی پذیرفتیم. بگذریم.... روزی از روزهای خدا بود که خبر آوردند: چند نفر از دانشجویان دانشگاه امام صادق را در یکی از اتاق های خوابگاه (بلوک 9) در حال نواختن آهنگ زیبای نئشگی با تریاک در پای ارکسترسمفونی «سیخ و سنجاق» و «وافور» گیر انداخته اند.

باور کنید که من گیج و منگ شده بودم از شنیدن این خبر. هر آن ، منتظر شنیدن خبر اخراج این افراد بودم.

دوستان نئشه ما را به کمیته انضباطی بردند و چندین ماه درگیر بوروکراسی عجیب و غریب و غیرکارشناسی دانشگاه امام صادق کردند... در نهایت به این دلیل که پای آبروی دانشگاه و حاجی مهدوی در میان است دوستان تریاکی را بخشیدند و نگذاشتند که کسی از ماجرا بویی ببرد.

یکی از مشاورین بهداشت روانی که مدتی در هسته مشاوره دانشگاه فعالیت می کرد می گفت که در حال حاضر، چندین نفر از دانشجویان دانشگاه امام صادق برای ترک اعتیاد تحت مداوای روان درمانی ما قرار دارند... خلاصه کلام این که؛ دانشگاه امام صادق هم بله!  

منبع : وبلاگ آن سوی امام صادقی ها