کیمیایی در کانون توجه

کیمیایی در کانون توجه

 نیمه شب دوشنبه درست زمانی که فیروز کریمی در برنامه نود یکی دیگر از آن شوهای معروفش را با جملات و لحن عجیبش اجرا می کرد، مسعود کیمیایی در برنامه زنده «دو قدم مانده به صبح» ترجیح می داد همزمان با بخش غیرمنتظره سکانس افتتاحیه فیلم اعتراض از تلویزیون دیالوگ معروف «سلامتی سه تن، ناموس و رفیق و وطن» را زیر لب زمزمه کند.

 او که به قول خودش بعد از یک «محرومیت طولانی از تلویزیون سرزمینش» اجازه یافته بود در رسانه ملی با بینندگان انبوه صحبت کند بیش از هر چیز شاهد برنامه یی تمجیدگونه از خودش بود. فریدون جیرانی و جواد طوسی که در همراهی و تعلق خاطر به سینمای کیمیایی شهره هستند دوشنبه شب وظیفه میزبانی از این فیلمساز همواره جنجالی سینمای ایران را برعهده داشتند و هرچند سوال ها و صحبت هایشان چندان مناسب چنین برنامه یی به نظر نمی رسید اما به هر شکل ترکیب جذابی را در یک برنامه زنده تلویزیونی به وجود آورده بودند. دورتر از آنها محمد صالح علا مجری اصلی برنامه هم حاضر بود که تجربه یک بار فعالیت با کیمیایی به عنوان بازیگر در «تیغ و ابریشم» را همراه داشت. و همه اینها نشان از فراهم آمدن یک فرصت برای تجلیل از کیمیایی داشت. کیمیایی البته در این سال ها چند باری راهی به تلویزیون پیدا کرده بود. آخرین بار در شبکه جام جم برای بینندگان خارج از کشور با حسین پاکدل به گفت وگو نشست و چند ماه پیش در فیلم مستندی راجع به ساخته شدن «سرب» گفت وگویش با یک منتقد سینما با حذف های زیاد پخش شد و چند فیلمش از جمله «سرب» و «ضیافت» و «سلطان» و «تجارت» با ممیزی فراوان به روی آنتن رفته بودند. اما در برنامه «دو قدم مانده به صبح» بیش از هرچیز درباره جایگاه کیمیایی در سینمای ایران صحبت شد و برای اولین بار در تلویزیون به شکل رسمی فیلمی چون «قیصر» مورد تمجید قرار گرفت. این میزان از تعریف به نحوی بود که حتی این انتظار در بیننده و حتی خود کیمیایی به وجود آمد که شاید بخش هایی از این فیلم زمانی که فریدون جیرانی خبر از پخش بخش هایی از فیلم های کیمیایی داد، به نمایش درآید. اما همان قسمت های پخش شده هم کم از جذابیت های قیصر نداشتند. زمانی که فریبرز عرب نیا وسط یک اتوبان در نمایی از بالا می گفت؛ «اما من از این اتوبان ها و برج ها وحشتم می گیره» و حسن جوهرچی جانباز شده سر قرار «ضیافت» می آمد خاطرات بسیاری زنده شد. درست بعد از پخش این فصل ها بود که کیمیایی ترجیح داد به جای پاسخ به سوال های تئوریک جیرانی و طوسی از مشکلات همیشگی اش در فیلمسازی گلایه کند. او حتی از نمایش داده نشدن «خط قرمز» و اینکه 37 دقیقه از «تیغ و ابریشم» کم شد و درجه ج گرفت هم صحبت کرد و تا آنجا پیش رفت که لفظ اصطلاح سینمای حمایتی/ هدایتی را هم به شوخی گرفت. کیمیایی البته متوجه بود این نکته را هم بیان کند که تنها فیلم مورد توجه قرار گرفته اش از جانب مدیران همین «ضیافت» بود که در زمان معاونت سینمایی عزت الله ضرغامی ساخته شد.

اینچنین بود که تمام سوال ها و صحبت های جیرانی و طوسی در برابر گفته های کیمیایی که بیش از آن دو به نفس برنامه زنده و طبیعت آن آشنا نشان می داد، بی ارتباط به ذهن می رسید.

برنامه دو قدم مانده به صبح بعد از پخش سکانس افتتاحیه «اعتراض» که اصلاً نمایشش از تلویزیون عجیب می نمود و بخش هایی از «سربازهای جمعه» زودتر از آنچه به نظر می رسید پایان یافت تا حتی شوخی کیمیایی در زمینه دکور و میزانسن برنامه نزد بینندگان جذاب به نظر برسد. به این ترتیب در روزهایی که کیمیایی از قطعیت فیلم نساختنش در سال جاری صحبت کرده بود هوشمندانه با حضور در یک برنامه تلویزیونی نامش را همچنان بر صدر توجهات قرار داد و البته بیش از آن اقدام تلویزیون در شکل گیری چنین برنامه یی عجیب به نظر رسید تا تغییر سیاست های رسانه ملی در این روزها بیشتر به چشم بیاید.