نفرین قرن بیست ویکم برای بوشمن ها
+0
رأی دهید
-0
نفرین قرن بیست ویکم برای بوشمن ها
آنها بیش از هزاران سال در صحراهای وسیع جولان می دادند و زمین هایشان تحت تسلط خودشان بود. اما نسل این افراد که شکارچی قبایل آفریقای جنوبی هستند این روز ها کم کم در حال انقراض است.
پس از مواجهه با سلطه جویان آلمانی در اوایل قرن گذشته و تحت اشغال درآمدن دولت آفریقای جنوبی در دهه 1980 افراد قبیله سن که به بوشمن ها شهرت دارند مورد لعن و نفرین قرن 21 قرار گرفتند. بیماری ایدز، اعتیاد به الکل، فقر و بیکاری مردم این قبیله را مورد هجوم خود قرار داده و آنها تا نابودی کامل فاصله یی بیش ندارند.
البته در ماه های گذشته با روشنگری بعضی از روزنامه ها و جلب توجه مسوولان قرار شده اقداماتی برای جلوگیری از پاشیده شدن این قبیله انجام پذیرد.مردم این قبیله سنتی در رنگ کردن تخم شترمرغ شهرت دارند ولی از آنجا که دیگر در این منطقه شترمرغی باقی نمانده است این افراد مجبورند تخم این حیوانات را از کشورهای دیگر تهیه کنند. این افراد تخم این حیوانات را در زیر اشعه تند آفتاب می گذارند تا پوست آنها قابلیت رنگ کردن پیدا کند. رنگ کردن تخم شترمرغ جزء هنرهای دستی بوشمن ها به حساب می آید.
ناری به آرامی به زبان بومی خود با نوه اش در حال صحبت کردن است. او وقتی که لب به سخن می گشاید حلقه های وصل شده به لب هایش به هم برخورد می کنند و صدای تلق تلق دلنشینی به راه می اندازند. ناری قصد دارد با سخن گفتن نوه خود را برای شکار شترمرغ ها ترغیب کند تا این سنت کهنه که زمانی شکم های خالی را سیر می کرد به دست فراموشی سپرده نشود. او می گوید؛ «بالاخره روزی فرا خواهد رسید تا نوه من نحوه شکار کردن شترمرغ را یاد بگیرد.» البته شکار شترمرغ این روزها بیشتر به یک مراسم سنتی برای جذب گردشگر بدل شده است.در حدود سی هزار عضو قبیله سن در نامیبیا در کنار قبایل بزرگ هایکم و جوهانسی زندگی می کنند. تعداد این افراد پس از ورود آلمانی های سفیدپوست و استعمارگر و صدور مجوز شلیک به بوشمن ها به شدت کم شد. این متجاوزان نه تنها به قتل این مردم بومی پرداختند بلکه به نابود کردن سنت های آنها هم کمر بستند.از زمان جنگ جهانی اول آفریقای جنوبی تحت تسلط کشورهای بیگانه بود تا این که نامیبیا در سال 1990 استقلال پیدا کرد.ناری دهه 1970 را به خوبی به یاد می آورد. او می گوید؛ «ارتش آفریقا به روستاهای ما می آمد تا مردان جنگنده یی را پیدا کند تا به کمک آنها به خواسته های خود برسد. آنها از همسر من و دیگر مردان قبیله استفاده می کردند تا با سربازان ارتش آزادیبخش بجنگند. ارتش برای ما خانه های کوچکی درست کرد و به فرزندان ما سواد یاد داد. پزشکان آنها که لباس های مخصوصی به تن داشتند ما را درمان می کردند و حتی به شوهرم حقوق هم می دادند.»دیگر افراد قبیله سن که در آنگولا زندگی می کنند توسط کلنی پرتغالی ها استخدام شدند تا در جنگ های داخلی نامیبیا شرکت کنند اما آنها پس از استقلال این کشور در سال 1975 از این منطقه گریختند و به نامیبیا بازگشتند. در آن زمان اعضای قبیله بین گروه های طرف دعوا گیر افتاده بودند و نمی دانستند به چه کسی باید پناه می آوردند.ارتش آفریقای جنوبی به آنها پناه داد و آنها به عنوان راهنما و بدل انتخاب شدند و به عضویت ارتش آزادی طلب نامیبیا درآمدند.در سال 1990 بیش از هزار سرباز سن و خانواده های آنها پیشنهاد سکونت در اشمید دریفت را از دولت پرتوریا دریافت کردند و به آن پاسخ مثبت دادند.قبیله سن سپس به دو دسته تقسیم شدند که یکی از آنها در نرسن کیپ اقامت گزید. افراد این قبیله با مستمری که از دولت می گیرند گذران عمر می کنند.مونتو ماساکو 84 ساله در خانه سه اتاقه خود در پلت فانتین نشسته و در حالی که گذشته و دوران کودکی خود را به یاد می آورد می گوید؛ «من احساس می کنم که در قفس زندانی شده ام. پدرم در گذشته به من آموخته بود که با تیر و کمان شکار کنم. ما شب ها در علفزار می خوابیدیم و اوج آزادی را تجربه می کردیم. تمام این چیزها این روزها از ما گرفته شده است و ما دیگر آن روزهای خوب را تجربه نخواهیم کرد.»
مردم ساکن در اشمید دریفت اولین دهه زندگی خود در اقامتگاهشان را در چادرهای نظامی سپری کردند و از کلیه خدمات رفاهی بی بهره بودند. اما در سال 1990 نلسون ماندلا آنها را از این محل خارج کرد و برایشان شرایط بهتری برای زندگی مهیا کرد.
به مدد کمک نهاد های غیردولتی برای این افراد خانه هایی ساخته شد و آنها ظرف سه سال توانستند اشمید دریفت را ترک کنند.
البته آرزوی آنها برای زندگی بهتر تنها سراب کوتاه مدتی بیش نبود. این افراد که کاری برای انجام دادن و هیچ وسیله نقلیه یی برای رساندن خود به شهری که در 10 کیلومتریشان واقع است ندارند از صبح تا شب به وقت گذرانی و نوشیدن مشروبات الکلی روی آورده اند. خانه های این افراد بسیار کوچک است و آب باران و بادهای تند از بین دیوارهای آن به داخل خانه نفوذ می کند. این خانه ها به حمام و دستشویی مجهز نیستند و خیلی از آنها حتی برق کشی هم ندارند. ایدز، سل، ارتکاب جرائم و بارداری در سنین نوجوانی به شدت در بین این مردم رواج یافته است.
ماساکو می گوید؛ «ما دیگر نمی توانیم به زندگی گذشته بازگردیم البته همین حقیقت که یک سقف بالای سرمان داریم اوضاع را قابل تحمل تر می کند.»
البته هنوز جای امیدواری وجود دارد. نسل جدید قبیله سن به مدرسه می روند و چندین پروژه کارزایی برای اشتغال مردم این منطقه در حال احداث است. در ضمن مردم ساکن در پلت فانتین اقدام به تاسیس شرکت محافظتی کرده و 300 شغل جدید برای خود ایجاد کرده اند و قصد دارند محل زندگی خود را به منطقه یی جذاب برای گردشگران تبدیل کنند. منبع؛دیلی تلگراف آزاده بهرامجی؛
پس از مواجهه با سلطه جویان آلمانی در اوایل قرن گذشته و تحت اشغال درآمدن دولت آفریقای جنوبی در دهه 1980 افراد قبیله سن که به بوشمن ها شهرت دارند مورد لعن و نفرین قرن 21 قرار گرفتند. بیماری ایدز، اعتیاد به الکل، فقر و بیکاری مردم این قبیله را مورد هجوم خود قرار داده و آنها تا نابودی کامل فاصله یی بیش ندارند.
البته در ماه های گذشته با روشنگری بعضی از روزنامه ها و جلب توجه مسوولان قرار شده اقداماتی برای جلوگیری از پاشیده شدن این قبیله انجام پذیرد.مردم این قبیله سنتی در رنگ کردن تخم شترمرغ شهرت دارند ولی از آنجا که دیگر در این منطقه شترمرغی باقی نمانده است این افراد مجبورند تخم این حیوانات را از کشورهای دیگر تهیه کنند. این افراد تخم این حیوانات را در زیر اشعه تند آفتاب می گذارند تا پوست آنها قابلیت رنگ کردن پیدا کند. رنگ کردن تخم شترمرغ جزء هنرهای دستی بوشمن ها به حساب می آید.
ناری به آرامی به زبان بومی خود با نوه اش در حال صحبت کردن است. او وقتی که لب به سخن می گشاید حلقه های وصل شده به لب هایش به هم برخورد می کنند و صدای تلق تلق دلنشینی به راه می اندازند. ناری قصد دارد با سخن گفتن نوه خود را برای شکار شترمرغ ها ترغیب کند تا این سنت کهنه که زمانی شکم های خالی را سیر می کرد به دست فراموشی سپرده نشود. او می گوید؛ «بالاخره روزی فرا خواهد رسید تا نوه من نحوه شکار کردن شترمرغ را یاد بگیرد.» البته شکار شترمرغ این روزها بیشتر به یک مراسم سنتی برای جذب گردشگر بدل شده است.در حدود سی هزار عضو قبیله سن در نامیبیا در کنار قبایل بزرگ هایکم و جوهانسی زندگی می کنند. تعداد این افراد پس از ورود آلمانی های سفیدپوست و استعمارگر و صدور مجوز شلیک به بوشمن ها به شدت کم شد. این متجاوزان نه تنها به قتل این مردم بومی پرداختند بلکه به نابود کردن سنت های آنها هم کمر بستند.از زمان جنگ جهانی اول آفریقای جنوبی تحت تسلط کشورهای بیگانه بود تا این که نامیبیا در سال 1990 استقلال پیدا کرد.ناری دهه 1970 را به خوبی به یاد می آورد. او می گوید؛ «ارتش آفریقا به روستاهای ما می آمد تا مردان جنگنده یی را پیدا کند تا به کمک آنها به خواسته های خود برسد. آنها از همسر من و دیگر مردان قبیله استفاده می کردند تا با سربازان ارتش آزادیبخش بجنگند. ارتش برای ما خانه های کوچکی درست کرد و به فرزندان ما سواد یاد داد. پزشکان آنها که لباس های مخصوصی به تن داشتند ما را درمان می کردند و حتی به شوهرم حقوق هم می دادند.»دیگر افراد قبیله سن که در آنگولا زندگی می کنند توسط کلنی پرتغالی ها استخدام شدند تا در جنگ های داخلی نامیبیا شرکت کنند اما آنها پس از استقلال این کشور در سال 1975 از این منطقه گریختند و به نامیبیا بازگشتند. در آن زمان اعضای قبیله بین گروه های طرف دعوا گیر افتاده بودند و نمی دانستند به چه کسی باید پناه می آوردند.ارتش آفریقای جنوبی به آنها پناه داد و آنها به عنوان راهنما و بدل انتخاب شدند و به عضویت ارتش آزادی طلب نامیبیا درآمدند.در سال 1990 بیش از هزار سرباز سن و خانواده های آنها پیشنهاد سکونت در اشمید دریفت را از دولت پرتوریا دریافت کردند و به آن پاسخ مثبت دادند.قبیله سن سپس به دو دسته تقسیم شدند که یکی از آنها در نرسن کیپ اقامت گزید. افراد این قبیله با مستمری که از دولت می گیرند گذران عمر می کنند.مونتو ماساکو 84 ساله در خانه سه اتاقه خود در پلت فانتین نشسته و در حالی که گذشته و دوران کودکی خود را به یاد می آورد می گوید؛ «من احساس می کنم که در قفس زندانی شده ام. پدرم در گذشته به من آموخته بود که با تیر و کمان شکار کنم. ما شب ها در علفزار می خوابیدیم و اوج آزادی را تجربه می کردیم. تمام این چیزها این روزها از ما گرفته شده است و ما دیگر آن روزهای خوب را تجربه نخواهیم کرد.»
مردم ساکن در اشمید دریفت اولین دهه زندگی خود در اقامتگاهشان را در چادرهای نظامی سپری کردند و از کلیه خدمات رفاهی بی بهره بودند. اما در سال 1990 نلسون ماندلا آنها را از این محل خارج کرد و برایشان شرایط بهتری برای زندگی مهیا کرد.
به مدد کمک نهاد های غیردولتی برای این افراد خانه هایی ساخته شد و آنها ظرف سه سال توانستند اشمید دریفت را ترک کنند.
البته آرزوی آنها برای زندگی بهتر تنها سراب کوتاه مدتی بیش نبود. این افراد که کاری برای انجام دادن و هیچ وسیله نقلیه یی برای رساندن خود به شهری که در 10 کیلومتریشان واقع است ندارند از صبح تا شب به وقت گذرانی و نوشیدن مشروبات الکلی روی آورده اند. خانه های این افراد بسیار کوچک است و آب باران و بادهای تند از بین دیوارهای آن به داخل خانه نفوذ می کند. این خانه ها به حمام و دستشویی مجهز نیستند و خیلی از آنها حتی برق کشی هم ندارند. ایدز، سل، ارتکاب جرائم و بارداری در سنین نوجوانی به شدت در بین این مردم رواج یافته است.
ماساکو می گوید؛ «ما دیگر نمی توانیم به زندگی گذشته بازگردیم البته همین حقیقت که یک سقف بالای سرمان داریم اوضاع را قابل تحمل تر می کند.»
البته هنوز جای امیدواری وجود دارد. نسل جدید قبیله سن به مدرسه می روند و چندین پروژه کارزایی برای اشتغال مردم این منطقه در حال احداث است. در ضمن مردم ساکن در پلت فانتین اقدام به تاسیس شرکت محافظتی کرده و 300 شغل جدید برای خود ایجاد کرده اند و قصد دارند محل زندگی خود را به منطقه یی جذاب برای گردشگران تبدیل کنند. منبع؛دیلی تلگراف آزاده بهرامجی؛