ممنوعیت انتشار خاطرات دیپلمات های بریتانیایی

ممنوعیت انتشار خاطرات دیپلمات های بریتانیایی

کتاب خاطرات سرکریستوفر مایر کلی سر و صدا کرد

ریشه یابی انگیزه دولت برای ابلاغ چنین مقررات سخت گیرانه ای زیاد مشکل نیست؛ نقطه آغاز آن ماه مارس سال گذشته بود که جک استرا، وزیر کنونی دادگستری هنوز وزارت امور خارجه را بعهده داشت از توافقی بین سر کریستوفر مایر، سفیر در شرف بازنشستگی بریتانیا در واشنگتن و ناشران کتاب خاطراتش مطلع شد.

آقای وزیر که با نظرات سفیرش درباره مقدمه چینی های جنگ عراق آشنا بود و می دانست که سر کریستوفر در بیشتر ملاقات های بین تونی بلر، نخست وزیر سابق با جورج بوش، رئیس جمهوری ایالات متحده حضور داشته، محدودیت های موجود در خصوص دیپلمات های شاغل را به بازنشستگان هم بسط داد، محدودیتی که می گفت نویسنده پیش از انتشار نوشته اش باید متن آن را به وزارت امور خارجه تسلیم کند؛ با وجود این کتاب خاطرات سرکریستوفر مایر کلی سر و صدا کرد.

بخشنامه جدید که باید نتیجه ارزیابی انتشار خاطرات و مصاحبه های چند دیپلمات بازنشسته باشد با اعتراض و سرپیچی چند دیپلمات سابق از امضاء این تعهد نامه روبرو شده است. یکی از آنها سر آیوور رابرتز سفیر پیشین در ایتالیا است که خواسته دولت را واکنشی بدون منطق و حاکی از تشویشی آنی خواند و گفت که آنرا امضاء نمی کند. سر آیوور که اکنون رئیس یکی از قدیمی ترین کالج های دانشگاه آکسفورد است خود ۳ سال پیش وقتی خبر ساز شد که از قولش نوشتند جورج بوش را " بهترین مبلغ استخدامی برای القاعده " توصیف کرده است.

معترض دیگر ادوارد کلی، یک دیپلمات بازنشسته دیگر بود که در مقاله ای در نشریه معتبر نیو استیتمن نوشت حساسیت زیاد درباره انتشار خاطراتی که شاید برای همه خوشایند نباشد نقض حقوق فردی از طرف دولت را توجیه نمی کند. اعتراض دیگر دیپلمات های خاطرات نویس به این بخشنامه تبعیضی است که بین کادر دیپلماتیک و دیگر کارمندان ارشد دولت قایل شده است.

	آلیستر کمبل که به مدت ۸ سال رئیس دفتر روابط عمومی تونی بلر، نخست وزیر سابق بود کتاب خاطرات آن سالها را منتشر کرد که بخش مهم و جالب تر آن درباره گفتگوهای مربوط به جنگ عراق بود

چند ماه پیش، آلیستر کمبل که بمدت ۸ سال رئیس دفتر روابط عمومی تونی بلر، نخست وزیر سابق بود کتاب خاطرات آن سالها را منتشرکرد که بخش مهم و جالب تر آن درباره گفتگوهای مربوط به جنگ عراق بود. کمبل، در کتابش اسرار دولتی را فاش نمی کند ولی شرح او از وقایع و گفتگوها در نخست وزیری و سفرهای خارجی، بویژه با رئیس جمهور و مقامات ارشد آمریکا، نمی تواند باعث خرسندی تونی بلر شده باشد، با این حال بخشنامه ای صادر نشد که اینگونه خاطرات نویسی را غیر قانونی کند.

جالب تر آنکه خود تونی بلر بعد از ترک صدارت برای انتشار خاطراتش قراردادی کلان بست، همینطور جان پرسکات، که ۱۰ سال معاون او بود. در کنار کتاب خاطرات نخست وزیر سابق، همسرش شری بلر هم قراردادی درشت مقدار برای نوشتن خاطرات یک دهه زندگی در مقر نخست وزیری بسته است. خانم بلر که بنوبه خود حقوقدانی برجسته و قاضی دادگستری است حتما فقط درباره شام و ناهار و تقسیم کارهای خانه و رسیدگی به درس و مشق فرزندانشان نخواهد نوشت!

دفاع از این دوگانگی غیرممکن و برنده دعوا همچنان نامعلوم است.