کارگران هفت تپه از سازمان جهانی کار کمک خواستند

کارگران هفت تپه از سازمان جهانی کار کمک خواستند

کارگران هفت تپه می گویند که در کمتر از دو سال شانزده بار دست به اعتصاب زده اند

کارخانه هفت تپه که 47 سال از فعالیت آن می گذرد، تنها کارخانه تصفیه نیشکر در ایران است و نزدیک به پنج هزار کارگر دارد اما این کارگران چندین ماه است که حقوق نگرفته و در ماههای اخیر چندین بار نسبت به عدم پرداخت دستمزد خود اعتراض کرده اند اما بر اساس گزارشها فقط بخشی از حقوق معوقه آنها پرداخت شده است.

به گزارش رسانه های ایرانی، مسئولان کارخانه تصفیه نیشکر گفته اند که در صورت فروش ماشین آلات و زمینهای زراعی شرکت می توانند تمامی حقوق معوقه را پرداخت کنند اما برخی کارشناسان می گویند که در صورت فروش زمینها و ابزار تولید، آینده شغلی کارگران با دشواریهایی مواجه می شود.

کارگران نیشکر هفت تپه در ادامه اعتراضات خود از سازمان جهانی کار که ایران نیز عضو آن است خواسته اند نمایندگانی به ایران بفرستد تا با مذاکره با دولت ایران امکان پرداخت دستمزد آنان را فراهم آورند.

این درخواست برای سندیکاهای کارگری جهان و سازمانهای جهانی مدافع حقوق بشر هم فرستاده شده است.

کارگران هفت تپه در نامه خود مشکلاتی را که برایشان پیش آمده به سیاست دولت در پایین آوردن تعرفه شکر از 140 درصد به چهار درصد نسبت داده اند که باعث شده است بخش خصوصی به واردات شکر بپردازد و در نتیجه، تولیدکنندگان داخلی شکر، از جمله کارخانه نیشکر هفت تپه به آستانه ورشکستگی برسند.

این کارگران همچنین از وجود مافیای شکر در ایران نوشته اند که بر سیاستهای دولت تأثیر می گذارد و دولت را متهم کرده اند که به جای حمایت از شرکتهای تولید شکر که به دولت تعلق دارند، با "مافیای شکر" همکاری و در جهت اهداف آن حرکت می کند.

بر اثر این سیاستها، شرکت نیشکر هفت تپه از حدود دو سال پیش در شرایط ورشکستگی قرار گرفته، بدهیهای آن به حدود ۸۵ میلیارد تومان رسیده و مسئولان شرکت و دولت تصمیم گرفته اند جهت کاهش مبلغ بدهیها، زمینهای کشاورزی و کارخانه خوراک دام متعلق به شرکت و همچنین لوازم یدکی کارخانه را بفروشند و به کار حدود دوهزار تن از پنج هزار کارگر شرکت پایان دهند.

این کارگران در مورد دلیل دست زدن به تجمع در مقابل فرمانداری نوشته اند که طی دو سال گذشته شانزده بار در محوطۀ صنعتی شرکت دست به اعتصاب زده اند و هر بار مسئولان شرکت و دولت وعده هایی داده اند اما چون در عمل هیچ نتیجه مثبتی حاصل نشده و کارگران حتی نتوانسته اند به یک مورد از خواسته های خود برسند، نمایندگی نزد فرماندار شوش فرستاده اند که کارخانه هفت تپه در حیطه مسئولیت وی قرار دارد و به وی اعلام کرده اند که اگر تا ساعت هشت بامداد شنبه هفتم مهر (29 سپتامبر)، دولت و شرکت اقدامی برای حل مشکلات آنان نکنند، در مقابل فرمانداری دست به تحصن خواهند زد.

سالانه حدود یک میلیون و دویست هزار تن شکر در ایران تولید می شود اما نیاز مصرفی این کشور حدود یک میلیون و نهصد هزار تن است

در نامه کارگران آمده که با پایان این مهلت، اقدامی برای حل مشکلاتشان صورت نگرفته و بنابراین، دست به تحصن در مقابل فرمانداری شوش زده اند و قصد دارند تا زمانی که وضعیت بدهیهای شرکت جهت جلوگیری از ورشکستگی آن و پرداخت دستمزد معوقه کارگران حل نشود، به تحصن ادامه بدهند.

این در حالی است که، به نوشته کارگران، فرماندار شوش آنان را تهدید کرده که اگر دست از تحصن برندارند، نیروی انتظامی با آنان برخورد شدید خواهد کرد و طی چهار روزی که از تحصن می گذرد، چهار نفر از آن کارگران تهدید به اخراج و بازداشت شده اند.

کارگران در نامه خود نوشته اند که برای حل مشکلات شرکت نیشکر هفت تپه راه حلی هم ارائه کرده اند و آن اینکه ادارات و سازمانهای دولتی نظیر بیمه، سازمان آب و برق، شرکت گاز و ادارۀ مالیات با توجه به دولتی بودن شرکت، بدهیهای آن را ببخشند اما دولت به دلیل نفوذ "مافیای شکر" از پذیرش این راه حل خودداری می کند.

کارگران هفت تپه به سازمان جهانی کار نوشته اند که دولت، بر خلاف تعهدات خود نسبت به قوانین بین المللی کار، به آنان اجازه تشکیل سندیکای کارگری نمی دهد و به همین دلیل، حدود یک سال است که هیچ نماینده ای برای پیگیری مسائلشان ندارند و بعضی از کارگران که بی آنکه نماینده رسمی کارگران باشند پیگیر مشکلات خود و همکارانشان شده اند در خطر اخراج و بازداشت قرار دارند.

بر اساس گزارشها، نزدیک به سه هزار نفر از کارگران شرکت نیشکر هفت تپه قراردادی اند اما بسیاری از آنها نزدیک به پانزده سال سابقه کار دارند.

شرکت نیشکر هفت تپه که به دست آمریکاییها تأسیس شده، علاوه بر تصفیه نیشکر، کارخانه هایی نیز برای تولید خوراک دام، کاغذ و دستمال کاغذی دارد.

کارگران این شرکت از اهالی شهرستانهای اهواز، شوشتر، دزفول، اندیمشک و شوشند.

تولیدکنندگان شکر در ایران در حالی با مشکل کاهش درآمد مواجه شده اند که در بازارهای جهانی نیز بهای شکر بسیار پایین آمده است.

هزینه تولید شکر در ایران بالاست و به همین دلیل واردات شکر رونق دارد اما به عقیده کارشناسان اگر روند کنونی واردات ادامه پیدا کند، بخش عمده ای از سرمایه گذاریهایی که در کشت نیشکر و چغندرقند و تولید شکر از آنها انجام گرفته از بین خواهد رفت.

با بحرانی که به وجود آمده، کارخانه های قند و شکر توانایی پرداخت بدهی خود را به کشاورزان ندارند و پیش بینی می شود که میزان تولید چغندر و نیشکر به طرز قابل ملاحظه ای در سال جاری کاهش یابد.

به نظر می رسد که دولت برای مهار تورم و جلوگیری از افزایش بهای قند و شکر با کاهش تعرفه واردات شکر، امکان واردات گسترده را فراهم کرده اما با بروز مشکلات مالی در کارخانه های تولید شکر، کارشناسان معتقدند که دولت چاره ای ندارد جز اینکه واردات شکر را محدود کند و از تولید داخلی که در انبارها مانده استفاده کند.

محمد صادق مفتح معاون وزیر بازرگانی در باره حجم بالای واردات شکر با وجود تولید داخلی گفته است: "نمی توانیم با دیوار تعرفه از تولید داخل برای همیشه حمایت کنیم، چرا مردم باید به جای شکر پانصد تومانی، شکر کیلویی هشتصد تومان بخرند."

صنعت قند ایران بیشتر از 110 سال قدمت دارد و یکی از قدیمی ترین صنایع این کشور است.

بر اساس آمارهای رسمی سالانه شش میلیون تن چغندر و به همین میزان نیشکر در ایران تولید می شود.

از این حجم چغندر و نیشکر حدود یک میلیون و دویست هزار تن شکر تولید می شود اما نیاز مصرفی ایران حدود یک میلیون و نهصد هزار تن است.

مصرف سرانه شکر در ایران حدود 28 تا سی کیلوگرم است و این میزان تولید برای مصرف داخلی کافی نیست و سالانه مقادیری شکر از خارج وارد می شود.

بر اساس آمارهای منتشره در سال 1385 نزدیک به دو میلیون و 480 هزار تن شکر از خارج وارد شده است.