حسین علیزاده: همیشه در سفر بودن خسته ام کرده است
حسین علیزاده: همیشه در سفر بودن خسته ام کرده است
در بخش اول، او به همراه مجید خلج نوازنده تنبک تار نواخت و دو نوازی کرد و در بخش دوم شورانگیز به دست گرفت و با گروه هم آوایان به روی صحنه آمد.
در این کنسرت که ”سرود گل“ نام داشت، گروه آثاری ساخته حسین علیزاده را با اشعاری از مولانا، حافظ، فریدون مشیری، ه.ا. سایه و محمدرضا شفیعی کدکنی اجرا کرد.
گروه هم آوایان شامل سه خواننده و نوازندگان جوانی است که همگی در کارگاه حسین علیزاده به دیدی مشترک در زمینه موسیقی رسیده اند. علیزاده پس از همکاری با محمدرضا شجریان تمام وقتش را بر روی ایده های موسیقایی اش با گروه هم آوایان گذاشته است.
او می خواهد شکل تازه ای به آواز ایرانی ببخشد و چند صدایی را علاوه بر بخش سازی در بخش آواز نیز به کار گیرد. او در کارگاهش به نوازندگان و خوانندگان آموزش هایی غیر از خواندن و نواختن می دهد و از بین آنها اعضای گروه هم آوایان را انتخاب می کند. بنابراین اعضای این گروه ثابت نیستند و به فراخور کنسرت و توانایی هایشان تغییر می کنند.
آقای علیزاده، حضور گروه های موسیقی ایرانی بر روی صحنه در تابستان امسال در مقایسه با دو سه دهه گذشته بی نظیر بود. شما هم پس از سال‌ها با گروه هم آوایان به اجرای کنسرت پرداختید. آیا امسال دوباره شاهد اجرای شما در ایران خواهیم بود؟
من برای تابستان پرباری که داشتیم به همکارانم تبریک می گویم. با وجود تمامی مشکلات برگزاری کنسرت در ایران، ثابت شد که اگر نیرو و انرژی بگذاریم موفق می شویم تکانی به موسیقی بدهیم.
تابستان امسال مشخص شد که هنوز موسیقی ایرانی به رغم تمام انتقاداتی که به آن می کنند هنوز طرفداران بسیاری دارد و مردم و بخصوص جوانها از تمام کنسرت هایی که در تهران برگزار شد استقبال بسیار خوبی کردند.
جامعه نیاز بسیار به موسیقی دارد و تمام کنسرت‌هایی که تابستان امسال اجرا شد، حرکت‌های خودجوشی بودند که دولت در آنها دخالتی نداشت اما خانه موسیقی برای تسریع روند اخذ مجوز برگزاری و هماهنگی برای تالار به گروه‌ها کمک بسیاری کرد و در طول عمر فعالیت این نهاد این یکی از مثبت‌ترین قدم هایی است که خانه موسیقی برای موسیقیدان ها انجام داد.
ایده آل من برگزاری یک کنسرت در سال است و از طرف دیگر باید برای دوباره روی صحنه رفتن ایده جدید و کار متفاوتی داشته باشم تا به تکرار نرسم. همیشه نیاز است فاصله‌ای به وجود بیاید تا هنرمند دوباره پر شود تا بتواند روی صحنه هنر خود را بیرون بریزد
از اجرا در تالار کشور راضی بودید؟
این تالار اصلاَ برای اجرای موسیقی مناسب نیست و من دیگر در این تالار کنسرتی را برگزار نمی کنم. چرا که مشکلات آکوستیک، نبود امکانات در پشت سن اجرا و دوری مردم از سن و مسائل دیگر باعث می‌شود که از اجرا در این تالار راضی نباشم.
برای اجرا در خارج از کشور برنامه‌ای ندارید؟
امسال هنوز برنامه مشخصی ندارم اما سال ۲۰۰۸ برای حضور در کنسرتی بزرگ در سالگرد ۱۱ سپتامبر که در نیویورک برگزار می شود، دعوت شده ام. برگزار کننده این کنسرت یک نهاد غیردولتی و فعال در زمینه صلح است. این برنامه ”دنیا در کنسرت“ نام دارد و گروه‌ها و هنرمندان بسیاری از کشور‌های دیگر نیز برای اجرای موسیقی حضور خواهند داشت و نشان خواهند داد که مخالف جنگ و طرفدار صلح هستند.
علاقه من در حال حاضر حضور در ایران و برنامه‌ریزی برای کارهایی است که در نظر دارم با هم آوایان انجام دهم. البته خاطره های بسیار خوبی از اجرا در خارج از کشور دارم و هموطنان ما همیشه سالن اجرای کنسرت را پر کرده اند و حضور بی نظیری در کنسرت های ما داشته اند. در حالی که این شور و علاقه را در مردم ملیت های دیگر نمی بینم.
در اجراهای خارج از کشور، بخش اصلی کنسرت تازه بعد از اجرا شروع می شود. زمانی که مردم با شور و شوق به طرف ما می آیند و سوال‌های بسیار خوبی هم می پرسند و این نشان می دهد که چقدر شنوندگان خوبی هستند.
بیشتر مخاطبان ما را در خارج از کشور و همین‌طور ایران نسل جوان تشکیل می‌دهند. در کنسرت اخیر در تهران هم شاهد بودم که بیشتر حاضران در تالار کشور جوانان بودند.
شما در سال ۱۳۸۳ با آقای ژیوان گاسپاریان، دودوک نواز ارمنی، کنسرتی را در تهران برگزار کردید که نتیجه آن آلبوم "به تماشای آب‌های سپید" بود که نامزد جایزه گرمی در سال گذشته شد. در حال حاضر قصد ندارید با موسیقیدانی از ملیت دیگر همکاری مشترک داشته باشید؟
شرایط حضور هنرمندان خارجی در ایران در حال حاضر مساعد نیست و همیشه ترس از به هم خوردن برنامه ها و لغو مجوز کنسرت در داخل کشور وجود دارد. در حالی که باید برای اجرای چنین برنامه هایی از ماه ها قبل برنامه ریزی کرد.
این دل نگرانی ها در ما وجود دارد و به هنرمندان خارجی هم منتقل می شود و نتیجه کار را رضایت بخش نمی کند. من به تجربه دریافته ام که هنرمندان ملل دیگر علاقه فراوانی به همکاری و کار مشترک با ما دارند و خیلی دوست دارند به ایران بیایند و از نزدیک با موسیقی ایرانی آشنا شوند و به اجرای برنامه بپردازند. سال آینده قرار است ارکستر فیلارمونیک گوتنبرگ در سوئد ساخته های مرا اجرا کند.
علاقه به همکاری زیاد است اما متأسفانه شرایطش فراهم نیست. ایران در ذهنیت بسیاری از آدم‌ها حذف شده و به دلیل وجود مشکلات بسیار نمی توانند به کشور ما سفر کنند. مسائل صدور ویزا و دخالت دولت در همه امور از دلایل اصلی برای حضور نداشتن هنرمندان خارجی در ایران است. در صورتی که وجود آنها و کنسرت‌هایشان می توانست دید تازه ای به جوانان در ایران بدهد.
با وجود این مشکلات، همکاری مشترک شما با نوازنده یا خواننده ای از کشوری دیگر می تواند خارج از ایران اتفاق بیفتد.
در حال حاضر از مدام سفر کردن خسته ام و دوست دارم در ایران باشم و به کارهای خودم برسم. بخش زیادی از این خستگی به دلیل مشکلات سفر کردن و گرفتن ویزا است. شرایط سفر بعد از ۱۱ سپتامبر در همه جای دنیا سخت شد و بعد از این واقعه ما حتی نمی توانستیم سازهای خود را با خود به درون هواپیما ببریم. این قضیه تا حدودی تعدیل شده اما هنوز مشکلات فراوان است.