بوش: زندگی بعد از ریاست کسالت آور خواهد بود

بوش: زندگی بعد از ریاست کسالت آور خواهد بود

بوش: 'وقتی دلم برای خودم می سوزد، لورا یادم می اندازد که ریاست بر آمریکا انتخاب خودم بوده'

بنا به گزارش روزنامه نیویورک تایمز (3 سپتامبر) آقای بوش در این گفتگو برای اولین بار پرده از افکار و برنامه های خصوصی خود بر داشته و به رابرت دریپر، نویسنده این کتاب - با عنوان "بدون شک" (Dead Certain) - از جمله درباره دوره "بازنشستگی"، ابراز احساساتش در خفا برای تلفات در عراق و همچنین سختی های شغل فعلی اش گفته است.

رابرت دریپر برای انجام شش جلسه یک ساعته گفتگوی خصوصی با آقای بوش چند سال در تلاش بوده و سرانجام با این استدلال که اولین نسخه از تاریخ ریاست جمهوری جورج بوش را خواهد نوشت، ماه دسامبر سال گذشته موفق می شود آقای بوش را در کاخ سفید ملاقات کند.

رییس جمهور آمریکا به نویسنده می گوید: "می توانم تصور کنم که دارم سوار اتومبیلم می شوم، حوصله ام سر رفته و به طرف مزرعه ام (در تگزاس) رانندگی می کنم."

اما ظاهرا آقای بوش در مورد امرار معاش خود نا امید نیست. او می گوید که قصد دارد مانند پدرش و بیل کلینتون، که هر دو رییس جمهور سابق آمریکا بوده اند، با ایراد سخنرانی در اطراف و اکناف آمریکا و جهان ارقام درشت دهها هزار دلاری دریافت کند.

گفته می شود ثروت فعلی آقای بوش بالغ بر بیست میلیون دلار است.

در کاخ سفید نشان نمی دهم نگران یا ناراحتم. این که آدم دلش برای خودش بسوزد بدترین اتفاق ممکن برای یک رییس جمهور است. در این شغل آدم می تونه خیلی دلش برای خودش بسوزد

رییس جمهور آمریکا در یکی از جلسات گفتگو، یا در واقع درد دل، در حالی که ساندویچ رژیمی می خورده و پاهایش را روی میز گذاشته بوده، می گوید در شغل ریاست جمهوری آمریکا احساس تنهایی می کند: "در کاخ سفید نشان نمی دهم نگران یا ناراحتم. این که آدم دلش برای خودش بسوزد بدترین اتفاق ممکن برای یک رییس جمهور است. در این شغل آدم می تواند خیلی برای خودش دلسوزی کند."

اما، بنا به گزارش نیویورک تایمز (نویسنده با چاپ چیکده هایی از کتابش در این روزنامه به شرط آنکه کمی پیش انتشار آن باشد، موافقت کرده بود) ظاهرا آقای بوش از دلسوزی برای خودش مبرا نبوده چون اذعان می کند که همسرش لورا در لحظات سخت به نجات او می شتابد: "لورا به من یادآوری می کند که تصمیم خودم بوده که رییس جمهور بشوم."

رییس جمهور آمریکا در ارتباط با جنگ عراق نکات تازه ای را برای نویسنده برملا می کند و در مورد متلاشی شدن ارتش صدام حسین، که منجر به هرج و مرج و غارت در سراسر این کشور شد، می گوید: "سیاست دولت آمریکا حفظ ارتش صدام حسین بود اما این طور نشد."

رابرت دریپر در اینجا از آقای بوش می پرسد: "پل برمر"، اولین مسئول آمریکایی اداره امور عراق پس از سقوط صدام که دستور انحلال ارتش عراق را داد از سوی خود شما منصوب شده بود. وقتی این خبر را شنیدید چه گفتید؟"

آقای بوش در پاسخ می گوید: "درسته ... یادم نمیاد. احتمال زیاد گفتم سیاست ما این نبود. چه طور شد که این اتفاق افتاد؟"

در ادامه بحث درباره عراق نویسنده موضوع حس تنهایی در شغل رییس جمهور را بار دیگر عنوان می کند و این که احتمالا آقای بوش "سنگ صبوری" نداشته که برای او درد دل کند.

البته که من سنگ صبور دارم. سنگ صبورم خداست. من سرم را روی شانه خدا می گذارم و گریه می کنم. من خیلی گریه می کنم

رییس جمهور آمریکا در مخالفت با این موضوع می گوید: "البته که من سنگ صبور دارم. سنگ صبورم خداست. من سرم را روی شانه خدا می گذارم و گریه می کنم. من خیلی گریه می کنم."

نویسنده در کتابش این گفته آقای بوش را در ارتباط با تلفات در عراق تعبیر می کند و ادامه گفته های آقای بوش را این طور نقل می کند که "مطمئنم نمی توانی حدس بزنی به عنوان رییس جمهور چند بار گریه کرده ام."

رییس جمهور آمریکا در ادامه به نویسنده می گوید: "من مدت ریاست جمهوری ام طولانی شده. هر بار تصوری مثبت از اوضاع ترسیم می کنم مورد انتقاد قرار می گیرد و هرگز در اخبار روز هم مطرح نمی شود."

آقای بوش کم شدن محبوبیتش در آمریکا را نتیجه ای بدیهی از دنبال کردن تصمیم هایی می داند که به آنها باور داشته: "من تصمیم گرفتم رهبری را به دست بگیرم. این موضوع آدم را نامحبوب می کند و همچنین باعث می شود مردم آدم را به یک طرفه فکر کردن و غرور متهم کنند که شاید درست باشد اما سوال اصلی این است که آیا جهان به خاطر رهبری تو جای بهتری شده یا نه؟"

بنا به گزارش نیویورک تایمز، خود آقای بوش همواره در گذشته پاسخ به این سوال را به تاریخ نویسان ارجاع داده بود اما در جریان این گفتگو اضافه کرده که آنها باید برای رسیدن به پاسخ واقعی اسناد دولتش را در نظر بگیرند.

به هر حال آن طور که از کتاب رابرت دریپر بر می آید رییس جمهور آمریکا هرچند برخی جنبه های دوره بازنشستگی را کسالت آور پیش بینی کرده اما خود را هنوز مردی جوان می بیند و بی صبرانه در انتظار است موسسه ای برای تربیت رهبران جوان دموکراتیک راه اندازی کند.

وی می گوید این موسسه "فوق العاده" در دالاس و بر مبنای "موسسه هوور" دانشگاه استنفورد برپا خواهد شد و رهبران جوان دموکراتیک از سراسر جهان می توانند در آن آموزش ببینند.