چرا ایرانیان مهاجر، از هم گریزانند؟

چرا ایرانیان مهاجر، از هم گریزانند؟

یکی دو ماه پیش سایت فارسی بی بی سی در قسمت نظرسنجی خود، ازخوانندگان ایرانی سوالی را با این مظمون مطرح ساخته بود که "چرا مهاجران ایرانی از هم گریزانند؟"
حدود 450 نفر به این نظرسنجی پاسخ گفته بودند که گذشته از دیدگاه های سیاسی، بقیه نظرات بسیار به همدیگه شبیه بودند و سایت بی بی سی توانست مثل دیگر نظرسنجی های خود ، آمار و ارقام خوبی را درباره طرز فکر ایرانیان ، به صورت رایگان تهیه و در اختیار دولت فخیمه قرار دهد.
همه آنهایی که در خارج از کشور بسر می برند چه در اینجا، چه اروپا و چه حتی در دبی، به یک نکته بیش از دلایل دیگر اشاره کردند، آنهم عدم رعایت حریم خصوصی توسط ایرانیان است که به فرهنگ ارتباطی ما برمی گردد.

در ایران افراد نسبت به دوستان، فامیل و همکاران خود بسیار شفاف هستند. همه به خود اجازه می دهند از خم و چم کارهای همدیگر مطلع شوند. خانمها هم که الا ماشاءالله کل پرونده دیگران را توی مجالس می ریزند وسط  و درباره آن به بحث و تبادل نظر می پردازند!
اما وقتی هموطنان ما به خارج می آیند، حداقل دوست دارند اسرار زندگیشون حداقل در اینجا محفوظ بماند و نمی توانند آن روابط صمیمی و خودمونی را ادامه دهند. بخصوص اینکه می بینند سایر فرهنگ ها در روابط روزانه خود خیلی متفاوت عمل می کنند و افراد هنگام آشنایی با یکدیگر به سراغ سوالات خصوصی نمی روند.
برعکس ما در اولین ملاقات با یک ایرانی بلافاصله سوالات عادی زیر را مطرح می کنیم:
کی اومدید کانادا؟ برای چی اومدید؟
کار پیدا کردید؟ چه جوری؟ درآمدتون چقدره؟ هر دوتون کار می کنید؟ ایران چیکاره بودید؟
کجا می نشینید؟ چقدر اجاره می دید؟ خونه خریدید؟چند؟
چندتا بچه دارید؟ مدرسه کجا می رند؟
پدرمادرتون هم اینجان؟ ...

اینها مقدمه سوالات خصوصی تر دیگر هست که بعدش به ملاقات های دیگر و رفت و آمدها ختم می شود و تازه بعد از آشنایی خانواده ها با همدیگر در منازل، بخش جدیدی از پروژه آگاهی و اطلاع رسانی از زندگی روزمره آغاز می شود.
ایرانیانی که زندگی جدیدی را با مشکلات مربوطه آغاز کردند ،مایل نیستند وضعیت زندگیشان در اینجا با جزئیات به ایران منعکس شود. اما این خطر همواره وجود دارد.
از سوی دیگر اگر ما مجبور بودیم در ایران بدلیل انتخابهای مختلف زندگیمان مدام به دیگران حساب پس بدهیم، به این شکل با دست خودمان همان روند را وارد زندگی خود در خارج هم می کنیم.

البته نتیجه همیشه بد نیست، اما این درصورتی است که اینگونه ارتباطات صمیمی و کوتاه مدت به نفع طرفین تمام شود.مثلا خانواده ها بتوانند در مسیر مبارزه با مشکلات محیط جدید زندگی به یکدیگر کمک کنند.
اما متأسفانه روابط صمیمی دوستانه یا خانوادگی ایرانیان، معمولا بر روی روابط کاری و معاملات تأثیر می گذارد و تعارفات معمول ، جایگزین قرار و مدارهای رسمی میشه.
آنهایی که اینجا هستند می دانند که خارجی ها از یک سنت خود در انجام کار برای شما نمی گذرند و سعی می کنند خیلی شفاف موضوع را از اول با شما طی کنند. حتی اگه کسی برای شما قهوه هم بخرد باید دونگ خودتان را بپردازید.
حالا شما اگه بخواهید از یک هموطن در اینجا مسکن یا ماشین بخرید یا بخواهید برای شما کاری انجام دهد... واقعا می توانید خیلی شفاف راجع به ارزش کالا یا خدمات با او بحث کنید؟ می توانید بعدا درباره مشکلی که پیش می آید به او اعتراض یا شکایت کنید؟
اینجاست که حجب و حیای ایرانی ، جایگزین مقررات قانونی می شود و امکان پیگیری موضوع را از شما سلب می کند.( با اینکه در معاملات کلان ، دولت کانادا ، مراحل قانونی همه کارها را معین کرده است و قراردادها به صورت دقیق نوشته می شود، اما آنان که از توانایی زبان کافی برخوردار نیستند باز هم آسیب پذیر هستند).

نکته دیگر در حساسیت ایرانیان نسبت به گسترش روابط با یکدیگر، عدم اعتماد متقابل به همدیگر است. با اینکه انتظار می رود اعضای یک جامعه( یا به اصطلاح اینجا کامیونیتی) ترجیح دهند امورات زندگی خود را بین یکدیگر حل کنند و سامان دهند. اما تجربه ناخوشایندی که ایرانیان از حس منفعت طلبی جاری در بین برخی از افراد دارند ، باعث می شود به شیوه و نرخ ارائه خدمات توسط هموطنان خود بدبین شوند.

این موضوع مختص ایرانیان نیست و در ملیت های دیگر هم، هستند کسانی که همواره نفع شخصی را مقدم بر همه ارتباطات و خدمات خود بر دیگران می کنند و همین امر موجب تلاش برای کم کردن قیمت تمام شده محصول یا خدمات گردد تا سود بیشتری عاید شخص گردد.

اینها چند نمونه از دلایلی بود که به ذهن نگارنده رسیده قطعا موارد دیگری نیز هست که اگر دوستان مایل باشند بد نیست از طریق این سایت مطرح شود.
اما برای اینکه بتوانیم به مرور بر این تفکر و عادت غلبه کنیم و در عین حفظ روابط سالم، در جهت همدلی جامعه ایرانی پیش رویم، اینجانب پیشنهادات زیر را مطرح می کنم شاید مفید واقع گردد:
1_ سعی کنیم در اولین ارتباط با هموطنان خود به سراغ سوالات خصوصی نرویم و رابطه را در حد امور مشترک روزمره محدود کنیم.
2_ ارتباط کاری را بلافاصله به آشنایی خانوادگی و رفت و آمدهای منازل تبدیل نکنیم.
3_ برای ملاقات با یکدیگر بجای دعوت به منزل از یک رستوران یا کافی شاپ استفاده کنیم.
4_ برای همه معاملات خود قرارداد و توافقنامه دقیق و قانونی با شاهد معتبر منعقد نماییم.
5_ قبل از اینکه فرد مورد نظر را دقیقا بشناسیم، از او درخواست کمک یا مساعدت برای حل مشکلمان نخواهیم.
6_ همسران خود را مجبور به مشارکت در ارتباط فیمابین خودمان نکنیم.
7_ ملاقات های خود را طولانی نکنیم تا منجر به پرداختن به مسائل خصوصی یکدیگر نشود.

بعد از طی مراحل فوق برای مدت معین، درصورتیکه طرفین از میزان نزدیکی افکار، عقاید و خصوصیات اخلاقی یکدیگر مطمئن شدند ، راه برای ایجاد روابط صمیمانه تر و رفت و آمدهای خانوادگی باز می شود.

به امید اتحاد، دوستی و یکپارچگی بیشتر هموطنان عزیز

منبع : سایت ایران - تورنتو