نکونام را تنها نگذاریم این توپ طلای طلسم شده
نکونام را تنها نگذاریم این توپ طلای طلسم شده
مهمانان گرامی! هم‌اینک نام برنده «توپ طلایی» را اعلام خواهیم کرد. او کسى نیست مگر بچه بااخلاق و سر به زیر اصفهانی.
هافبک خلاق و طراح. او... «محرم نویدکیا» است. محرم در میان تشویق حاضران در سالن از پله‌ها بالا مى‌رود و جایزه‌اش را تحویل مى‌گیرد. همه منتظریم تا نویدکیا سر از لیگ‌هاى اروپایى درآورد اما یک خبر تکان‌دهنده مثل پتکى بر سر دنبال‌کنندگان اخبار فوتبال فرود مى‌آید تا کار ما غصه خوردن براى این ستاره باشد.
باور نمى‌کردیم جوان رعنایى که داعیه حضور ثابت در تیم‌ملى را داشت دچار مصدومیت شود. آنهم چه مصدومیتی؟ پارگى رباط و از دست دادن زانو. و محرم اینگونه بود که چند ماهى رفت و زمانى هم که بازگشت، دیگر آن بازیکنى که توپ طلا را از آن خود ساخته بود نشد.
انگار تقدیر فوتبال ما را اینگونه نوشته‌اند که برندگان توپ طلایش باید با رباطشان خداحافظى کنند! دیروز نوبت محرم بود و پس از او نظیر همین اتفاق براى مجتبى جبارى و جواد نکونام افتاد.
خرافه‌پرست نیستیم اما تکرار یک اتفاق مشابه براى 3 مرد برگزیده فوتبال ایران این سئوال را به وجود آورده که آیا آن‌گونه که آگاهان ماورأ‌الطبیعه مى‌گویند «ایشان را چشم مى‌زنند» و یا فشار مضاعفى که در طول فصل به بازیکنان مورد اشاره وارد مى‌شود، چنین پایان تلخى را رقم مى‌زند؟ در این ارتباط برخى هم به تغییرات هورمونى اشاره کرده و مى‌گویند: ترشحات داخلى بازیکنى که به قله رسیده است، دچار تغییراتى مى‌شود تا بر اثر اولین بى‌احتیاطى اینگونه گرفتار آسیب‌دیدگى شود.
به غیر از این، هستند کسانى هم که ایده دیگرى را مطرح کرده و مى‌گویند: صاحبان توپ طلایى در کانون توجه مردانى که مى‌خواهند قابلیت‌هاى خود را از طریق‌اجراى بازى خوب برابر ایشان به اثبات برسانند قرار مى‌گیرند تا پیامد این مسئله برخوردهاى فیزیکى شدید باشد و مصدومیت‌هاى طولانى‌مدت. دو عامل مى‌تواند منجر به مصدومیت از ناحیه رباط صلیبى شود، یکى تمرینات اشتباه و خستگى بازیکن و دیگرى عدم توجه به پرهیزهایى که براى بازیکنان اجتناب‌ناپذیر است. نمى‌دانیم در مورد جواد کدام یک از دلایل بالا مصداق پیدا مى‌کند. او بازیکنى نیست که اصول حرفه‌اى‌گرى را زیر پا بگذارد، با این حال نمى‌خواهیم وارد این دایره شویم که تمرینات پرفشار و اشتباه قلعه‌نوعى زمینه این مصدومیت را فراهم آورده است. اصولاً هدف از نگارش این مطلب نیز پیدا کردن مقصر نیست، ولى این وظیفه فوتبال ماست که نکونام را تنها نگذارد.
براى یک بازیکن فوتبال هیچ چیز سخت‌تر از آن نیست که او زانویش را از دست بدهد و خانه‌نشین شود. در چنین شرایطى احساس ناامیدى و تنهایى به سراغ فوتبالیست مى‌آید و این نوع برخورد اطرافیان است که مى‌تواند زمان بازگشت و کیفیت حضور دوباره فوتبالیست در میادین را رقم بزند. به همین خاطر، امیدواریم اتفاقى که چند سال پیش براى پاشازاده افتاد دامن‌گیر نکونام نشود تا او 6 ماه بعد با روحیه قوى به میدان بازگردد.