سفره نذری با طعم لگد! (خاطره ای از قم)

سفره نذری با طعم لگد! (خاطره ای از قم)

سال ها پیش مدتی را در قم زندگی می کردم و با دو دوست دیگر هم خانه بودم. البته خانه ای نداشتیم. یک اتاق کوچک به پهنای یک و نیم متر و درازای چهار یا پنج متر در یک مسافرخانه قدیمی کرایه کرده بودیم و زندگی! می کردیم. همانجا روی یک اجاق نفتی
کوچک غذا می پختیم و البته عصرها هرکس زودتر از سرکار بر می گشت غذا را بار می گذاشت. هرکداممان به دلیلی آنجا بودیم و دست روزگار هر سه را به اتفاقی به هم پیوسته بود. یک روز که خسته و بی غم به سمت مسافرخانه برمی گشتم دوستم را دیدم که جلوی در ایستاده و با هیجان توضیح داد که می خواهد امشب من و آن دوست دیگر را به شام دعوت کند. بیشتر که صحبت کردیم کاشف به عمل آمد که از طریق سرکارگرش مطلع شده که امروز فلان روحانی معروف (اسمش بماند) سفره نذری بزرگی برپا کرده و در خانه اش را به روی فقرا گشوده است. معنی ش این بود که برای شام به آنجا خواهیم رفت و با توجه به اینکه طرف آیت الله است و فردی مورد احترام، سنگ تمام خواهد گذاشت و از آنجا که ما به پایین ترین طبقه جامعه تعلق داشتیم خود را اتوماتیک وار دعوت شده به حساب آوردیم و درباره شام مفصل و رنگینی که نوش جان خواهیم کرد، به حدس و گمان پرداختیم و در مورد چیستی غذا شرط بستیم! در همین فاصله دوست دیگر هم سر رسید و هرسه لباسهایمان را فورا عوض کردیم و به سرعت آماده شدیم تا زودتر به محل مذکور رسیده و برای خودمان جا رزرو کنیم. در ضمن آشپزخانه مان را هم که تشکیل شده بود از یک عدد قابلمه ی عهد بوق برداشتیم تا برای روز بعد هم غذا بیاوریم و البته همسایه پاکستانی عزیزمان را هم که با پسر دوازده ساله اش همان روبرو زندگی می کرد و به شغل شیرین آبنبات فروشی اشتغال داشت فراموش نکردیم. محل مورد نظر خانه ای ویلایی و بسیار بزرگ بود که در یکی از محله های تازه ساخت قم قرار داشت. وقتی که گروه پنج نفره ما به نزدیکی خانه رسید تازه فهمیدیم که جزء آخرین نفرها هستیم و لشکری از آدمهای گرسنه تر از ما جمع شده اند. جلوی خانه غوغایی بر پا بود.

عده ای جوان با لباس نظامی خانه را قرق کرده بودند و نمی گذاشتند کسی وارد شود.
نمی دانم از نیروهای انتظامی بودند یا گارد مخصوص آیت الله یا بسیجیان جان برکف. فرقی هم نمی کرد. ناامیدی در چشمهای خلق کاسه به دست موج می زد.

هر چند دقیقه یکبار یک اتومبیل شیک، اکثرا پاترول یا تویوتا با شیشه دودی سر می رسید و سربازها از میان جمعیت راهش را باز می کردند تا وارد خانه شود. گاهی وقتها هم کسی یا کسانی پای پیاده راهشان را از میان جمعیت به سمت دروازه ی ویلا باز می کردند و با نشان دادن کاغذی به دربان های مسلح وارد می شدند. عجیبتر اینجا بود که هر چند دقیقه یکبار سربازها یک آدم گرسنه - یکی مثل ما را - در حالی که ساندویچی هم در دست داشت، با لگد و فحش و داد و بیداد از داخل خانه بیرون می انداختند.

بعد از تحقیقات چند دقیقه ای و پرس و جو از مردم کتک خورده ی ساندویچ بدست کشف کردیم که خیلی ها از دیوار ویلا که در کوچه پشتی قرار داشت بالا رفته و خود را به حریم سفره نذری می رسانند و البته طبق توضیحاتی که شنیدیم، آن پایین چندتن از همین برادران نظامی منتظر ایستاده و کسانی را که پایین می پریدند با لگد وپس گردنی به در خروجی هدایت می کردند و برای اینکه خدا را خوش بیاید ساندویچی را هم که تشکیل شده بود از یک تکه نان آبگوشت دیده به وی عنایت می نمودند. ظاهرا کسانی را که می بایست به فیض خوردن نائل شوند از قبل انتخاب و دعوت کرده بودند و به نظر می رسید که اکثرا یا از مسئولین یا از روحانیون سرشناس هستند.

پانزده سال از آن شب آبگوشتی می گذرد و من در این مدت دنبال جواب این سوال می گردم که ثواب چنین سفره ای چند تا کاخ در بهشت و چند حوری بهشتی ست؟

پی نوشت ها:

اول: به نظر من نیاز به حفظ خود در مقابل قدرت، علت اصلی دورویی ست. بویژه در جامعه ما که همیشه قدرت حاکم یک طرف و مردم عادی طرف دیگر بوده اند، این ویژگی رشد پیدا کرده و طی نسل ها تقریبا در خیلی از ماها که عادتی و غیرآگاهانه زندگی می کنیم ریشه دوانده است