قلعه نویی : جواب حرف زور را مى دهم حتى اگر ۱۰ سال خانه نشین شوم

قلعه نویی : جواب حرف زور را مى دهم حتى اگر ۱۰ سال خانه نشین شوم

پیش از هر چیز از امیر قلعه نویى بابت نوشتن این گزارش عذرخواهى مى کنیم، چرا که قرارمان این بود که دوستانه صحبت کنیم و آقاى سرمربى هم در فضایى دوستانه با ما وارد بحث شود. حق طبیعى امیر قلعه نویى است که از دست ما دلخور شود اما در شرایط فعلى باز شدن بعضى بحث و جدل ها مى تواند به او کمک کند تا در فضایى بهتر به ارزیابى عملکرد خود بپردازد.
بعد از ۳-۲ بوق ممتد، گوشى را جواب مى دهد و با این جمله مواجه مى شود:«آقاى قلعه نویى سلام... فلانى هستم از ایران ورزشى! چرا در برنامه جمعه شب شرکت کردید و آن حرف ها را در باره صفایى فراهانى زدید؟ چرا با مجرى برنامه که فرق ۲-۵-۳ و ۱-۳-۲-۴ کره را نمى فهمد، بحث مى کنید و در مورد تعویض ها و استفاده از نفرات توضیح مى دهید؟»
امیر قلعه نویى پوزخندى مى زند و جواب ما را اینگونه مى دهد:«چه کار مى کردم؛ حالا که تیم ملى شکست خورده، فرار مى کردم و مقابل مردم ظاهر نمى شدم و به سؤالات جواب نمى دادم؟ شما مى گویید که چرا جواب صفایى فراهانى را دادم و من خدمت شما عرض مى کنم. آقاى صفایى در تمام این مدت علیه بنده مصاحبه کرده و گفته که آنهایى که قلعه نویى را انتخاب کردند پاسخگو باشند؛ خود شما اگر دو بار زنگ بزنید و امیر قلعه نویى جواب تلفن را ندهد، ناراحت مى شوید و از روى عصبانیت علیه او مطلب مى نویسید. حالا شما توقع دارید که جواب صفایى را ندهم؟ آقاى صفایى مى خواهد جناح خاصى را بکوبد، امیر قلعه نویى را سیبل مى کند و هدف قرار مى دهد. من که چیز بدى نگفتم. توهین هم نکردم و فقط گفتم که آنهایى که صفایى را انتخاب کردند، به فوتبال لطمه زدند. شما از بعضى از روابط خبر ندارید. زمانى که تیم ملى به جام جهانى رفت، صفایى فراهانى عضو هیأت رییسه فدراسیون بود و با آقاى مصطفوى نان و نمک خورده بود اما اجازه نداد که مصطفوى به جام جهانى برود.
در ضمن من فقط گفتم که تیم آقاى صفایى با آن همه امکانات و حمایت هاى دولت به مسابقات ۲۰۰۰ لبنان رفت و در همین مرحله به کره باخت و حذف شد اما تیم ما خوب بازى کرد و موقعیت هاى فراوانى داشت که گل نکرد و در ضربات پنالتى باخت و حذف شد. چقدر صبر کنم و چقدر دندان روى جگر بگذارم و سکوت کنم؟ اگر به قیمت ۱۰ سال خانه نشین شدنم هم تمام شود، حرف حقیقت را مى زنم و برایم مهم نیست که طرف حسابم صفایى باشد یا هر آدم دیگرى. مشکل من اینجا بود که در دامن کمیته انتقالى نرفتم و الکى خودم را به جناح آنها نچسباندم. کجاى این حرف من اشتباه است که آقاى صفایى فراهانى براى افتتاحیه بازیها به تایلند آمد اما به تیم ملى کشورش سر نزد تا ببیند مشکلى دارد یا نه؟»
امیر قلعه نویى حرف مى زند و ما ساکت و آرام به حرف هاى او گوش مى کنیم. در بعضى از موارد با او هم عقیده هستیم و در بسیارى از موارد وسط حرف او مى پریم و مخالفت خود را اعلام مى کنیم. اینکه صفایى فراهانى به مالزى نرفته و به تیم ملى سر نزده درست؛ اینکه قلعه نویى از مصاحبه صفایى فراهانى (آنهایى که قلعه نویى را انتخاب کردند پاسخگو باشند) ناراحت باشد هم حق طبیعى قلعه نویى است چرا که صفایى فراهانى حق نداشت این مسأله را در فضاى مطبوعاتى عنوان کند و به عنوان رییس کمیته انتقالى مى توانست قلعه نویى را از کار برکنار کند نه اینکه اینگونه به ترور شخصیتى سرمربى تیم ملى بپردازد اما به هر حال ادبیات امیر قلعه نویى در قبال صفایى فراهانى پسندیده نبود و از سرمربى تیم ملى انتظار مى رفت که با صبر و حوصله بیشترى به انتقادات پاسخ بدهد. امیر قلعه نویى در لابه لاى حرف هایش به اوضاع نابسامان فوتبال و سوء مدیریت در فدراسیون فوتبال اشاره مى کند که این نکته هم از او قابل پذیرش است؛ درست مثل بحث تعویض ها و پنالتى ها و بسیارى از نقدهایى که از تیم ملى شده است و پایه و اساس منطقى ندارند. در بحث پنالتى ها، اینکه چرا رسول پنالتى زد و فلانى نزد بحث هایى مضحک و خنده دار است، چرا که اگر پنالتى رسول ۵ سانتیمتر به راست بود، شاید بازى را مى بردیم و اگر با این متر و معیار بخواهیم امیر قلعه نویى را نقد کنیم، به خاطر ۵ سانتیمتر قلعه نویى مى تواند بدترین مربى دنیا یا بهترین مربى دنیا شود.
قلعه نویى هم تا حدودى حرف هاى ما را مى پذیرد اما در مورد بحث و جدل با صفایى فراهانى و ادبیاتى که در مورد او به کار گرفته به هیچ وجه انتقاد ما را نمى پذیرد. قلعه نویى در ادامه بحث خود از سابقه اش هم مى گوید:«من نمى توانم از خودم تعریف کنم و اگر این کار را انجام بدهم، همه مى گویند از خودش تعریف مى کند. من ۱۶ عنوان قهرمانى دارم و فکر مى کنم بعد از على پروین نفر دوم باشم. نمى دانم منصور خان پورحیدرى چقدر قهرمانى دارد اما من بعد از على آقا بیشترین قهرمانى را دارم.

در جام میلز بازى کرده ام و کاپیتان تیم ملى جوانان و استقلال و حتى در مقطعى کاپیتان تیم ملى هم بوده ام. در دوره بازیگرى و مربیگرى با تیم بزرگى مثل استقلال قهرمان شده ام. ۲ ماه دوره مربیگرى را در باشگاه لورکوزن آلمان گذرانده ام؛ کدام یک از مربیان ایرانى این سابقه را در کارنامه دارند؟ من نمى خواهم از خودم تعریف کنم. با استقلال قهرمان جام حذفى و لیگ شده ام و على رغم سن و سال کم، مربى تیم ملى شده ام و باخته ام، چرا از مربیان دیگر ایرانى که از من بزرگتر بوده اند و باخته اند به اندازه من انتقاد نمى شود؟ این ظلم است و مرا ناراحت مى کند. مشکل من اینجاست که با مطبوعات رابطه خاصى نداشتم و علاقه مند نبودم که با بعضى ها رابطه داشته باشم. در مورد صفایى فراهانى هم باید بگویم که حرف خاصى نزدم. فقط گفتم که آنها هم در مسابقات ۲۰۰۰ لبنان در همین مرحله باختند و حذف شدند.»
خلاصه اینکه بحث ما با امیر قلعه نویى ادامه پیدا مى کند. به او مى گوییم که شما آدم صبورى نیستید و زود از کوره درمى روید. امروز باخته اید و اگر از شما انتقاد مى شود، امرى بدیهى است. باید آرام باشید و به آینده نگاه کنید که این روزها مثل برق و باد مى گذرد و خیلى زود همه فراموش مى کنند که چه اتفاقى رخ داده است. آنچه از شما به یادگار مى ماند، نوع کلام، رفتار و اخلاق شماست که جمعه شب به یکباره تغییر کرد. شما باخته اید و اینکه مسؤولیت شکست را مى پذیرید، نشانه شهامت شماست و بهتر است چیزى نگویید و قضاوت را به افکار عمومى بسپارید. افکار عمومى خوب مى فهمد که تیم ملى بازى تدارکاتى مناسب نداشت و مسؤول بازى تدارکاتى سرمربى تیم ملى نیست. افکار عمومى خوب مى فهمد که فدراسیون فوتبال، دبیر فدراسیون و رییس کمیته انتقالى باید پاسخگو باشند که تیم درجه دهم جاماییکا و غنا به تهران مى آید و...!
امیر قلعه نویى در پایان بسیارى از حرف ها را مى پذیرد و بسیارى از حرف ها را هم نمى پذیرد، همانطور که ما هم بسیارى از حرف ها را پذیرفتیم و در قبال بسیارى از حرف ها از موضع خود کوتاه نیامدیم.