تنیس با نمک شد

تنیس با نمک شد

منظورم منصور بهرامی بازیکن قدیمی ایرانی است که او را نمک تنیس می خوانند.

منظورم منصور بهرامی بازیکن قدیمی ایرانی است که او را "نمک" تنیس می خوانند. منصور که ۵۰ سالگی را پشت سر گذاشته، همچنان در زمین تنیس فعال است و تقریبا هر هفته در مسابقات رسمی یا نمایشی پیشکسوتها، یا قهرمانانی که حالا سنشان از۴۵ سال گذشته، بازی می کند.

استعداد خارق العاده، بازی هنرمندانه، شگردهای ویژه، شوخ طبعیهای او و شاید سبیل کلفت و پرپشتش، برایش هواداران زیادی جذب کرده و هر سال که برای شرکت در مسابقات دوبل پیشکسوتها به ویمبلدون می آید، مردم برای دیدن بازی هایش سر و دست می شکنند و برگزارکنندگان مسابقات عمدا بازیهای او را در زمین هائی برگزار می کنند که جای تماشاچی بیشتری دارد.

دیشب که منصور و همبازی آمریکائیش، جین مایر، حریفان خود را، به اصطلاح "لوله" کردند، تعداد تماشاچیان در اطراف زمین شماره ۵ بقدری زیاد بود که مسئولان ویمبلدون تصمیم گرفتند بازی امشب او را در زمین ۱۸ برگزار کنند که جزو زمین های اصلی است و جایگاه تماشاچیانش وسیع است.

من هربار که بازی منصور را تماشا می کنم ضمن کیف کردن فراوان، کلی تاسف هم می خورم. تاسف می خورم که چرا این بازیکن که جان مک انرو، اعجوبه تنیس جهان، او را نابغه می خواند، به آن جایگاهی که درخور او بوده نرسیده است.

منصور که به گفته خودش، در نوجوانی در ایران چون راکت نداشت، با ماهی تابه تنیس را آغاز کرد اما پس از مدت کوتاهی عضو تیم ملی شد، پس از انقلاب، وقتی که "در" زمینهای تنیس را تخته کردند، ایران را ترک کرد و به فرانسه رفت. او زمانی که پس از تلاش فراوان توانست خود را وارد تور بین المللی تنیس کند، دیگر سن و سالی ازش گذشته بود و در توانش نبود که با قهرمانانی چون مک انرو و بورگ و بعد بوریس بکر و ادبرگ رقابت کند. با این همه منصور در قسمت دوبل به فینال مسابقات جام آزاد فرانسه رسید.

همیشه فکر می کنم که اگر منصور در نوجوانی می توانست از امکانات و تسهیلات تنیس در فرانسه یا هر کشور توسعه یافته دیگری استفاده کند و آموزش مناسب داشته باشد، حتما اگر قهرمان جهان نمی شد، در ردیفهای بالای رده بندی جهانی بازیکنان حرفه ای می ایستاد. او را باید یکی از بزرگترین فرصتهای سوخت شده تنیس جهان بشمار آورد.

با تمام این حرفها و با وجود این فرصتهای از دست رفته، لیاقت و استعداد منصور، او را بجائی رسانده که بازیکنان بزرگ و پیشکسوتانی چون نستازی، بورگ و ویلاس پارتی بازی می کنند که همبازی او شوند. زمستان امسال که منصور (تنها بازیکنی که بعنوان یک ایرانی در مسابقات بین المللی شرکت می کند) در تورنمنتی در رویال آلبرت هال لندن بازی می کرد، صف کسانی که "دی وی دی" داستان زندگی او را خریده بودند و می خواستند که او جلدش را برایشان امضا کند، بقدری طولانی بود که تمام مسابقاتش با تاخیر آغاز شد.

از دیروز هم که منصور بازیهایش را در ویمبلدون شروع کرد، ویمبلدون و تنیس بانمک شدند.