به ایران حمله نکنید
به ایران حمله نکنید
از زمان حمله ایالات متحده آمریکا به عراق و در پی آن، افزایش تنش بین ایران و آمریکا و صحبت از حمله احتمالی این کشور به ایران، کوشش‌های فعالان ضدجنگ وارد مرحله تازه‌ای شده است.
یکی از نهادهای غیردولتی و فعال در این زمینه که اعضای آن، بیشتر از ایرانیان مقیم آمریکا و اروپا هستند، «کَسمـی» (CASMII) است. عنوان انجمن «CASMII» که عمدتاً برای رفع تحریم‌ها و جلوگیری از حمله‌ء احتمالی ایالات متحده به ایران تلاش می‌کند کوتاه‌شدهء عبارت «Campaign Against Sanctions and Military Intervention in Iran» (جنبش ضد تحریم و مداخله نظامی در ایران) است.
درباره فعالیت‌های این نهاد با یکی اعضای هیئت مدیرهء آن گفتگویی کردم؛ دانیال‌ـ مهدی پورخصالی، مهندس ایرانی‌ـ‌آمریکایی مقیم ویرجینیا. او که حدود ۳۰ سال است در آمریکا زندگی می‌کند از چگونگی تشکیل CASMII و تاثیر آن بر سیاست‌های دولت آمریکا می‌گوید؛ همچنین از ارتباط یا عدم ارتباط انجمن با دولت ایران و دولت آمریکا، بودجه‌ء انجمن و در نهایت اینکه چرا جامعه‌ی مهاجر ایرانی در آمریکا، علیرغم برخورداری از موقعیت‌های ممتاز فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، در صحنه‌ء سیاسی آمریکا حضور چندانی ندارد.
دانیال - مهدی پورخصالی
دانیال پورخصالی: «CASMII» در دسامبر سال ۲۰۰۴ به کوشش پروفسور عباس عدالت که در دانشگاه لندن تدریس می‌کند ایجاد شد. دلیل ایجاد این کمپین این بود که در مطبوعات جهانی از طریق آمریکا جنبشی ایجاد شده بود و حتا دولت آمریکا نشان می‌داد که دارد خودش را برای یک حمله یا دخالت نظامی و یا تحریم‌های اقتصادی بیشتر روی ایران آماده می‌کند. این حرکت به همان کارهایی که در مورد عراق انجام شد بسیار شباهت داشت. پیش از حمله و اشغال عراق، همین کارها را می‌دیدیم که اکنون دوباره دارد انجام می‌شود. پروفسور عدالت این تشابه را تشخیص داد و لازم دانست که حتماً باید یک کمپین، عملیات یا جنبشی برای جلوگیری از این کار ایجاد شود؛ برای آگاه کردن ایرانیان در داخل ایران و هم ایرانیان در خارج از کشور، همچنین بقیه مردم دنیا. به‌هرحال نزدیک به دوسال است که فعالیت داریم.
نشست CASMII در لندن
پژمان اکبرزاده: افرادی که اکنون جزو هیات گردانندگان این انجمن هستند چگونه گردهم آمده‌اند؟
چیزی که باعث شد به این جنبش بپیوندند، سخنانی بود که جورج بوش، رییس جمهور آمریکا، در سال ۲۰۰۲ جلوی کنگره ایراد کرد؛ از ایران به‌عنوان «محور شرارت» نام برد و از آن زمان به بعد هم تهدیدات، اعم از حمله‌ی نظامی و غیره علیه ایران دائما زیادتر شد.
در دسامبر ۲۰۰۵ جلسه‌ای در لندن تشکیل شد و ایرانیانی که از این بابت نگران داشتند به هم پیوستند. بسیاری از شرکت‌کنندگان دانشجو بودند ولی در واقع از همه قشری در این جلسه حضور داشتند. پروفسور عدالت این گردهمایی را اداره کرد و در آن زمان تصمیم گرفته شد که CASMII بنیانگذاری شود که با تعداد خیلی کمی ایجاد شد. ولی به‌زودی افراد دیگری هم به آن پیوستند. زمانی که آغاز چنین جنبشی به گوش ایرانیانی رسید که با این جنبش همفکر بودند ما همدیگر را پیدا کردیم و زیر چتر CASMII فعالیت‌هایمان را آغاز کردیم.
فعالیت‌های کنونی این انجمن به‌جز آن مسایلی که در سایت‌اش مطرح می‌شود، مانند دادنامه‌های اینترنتی یا اعلام گردهمایی‌های ضدجنگ ایرانیان، کار دیگری هم هست؟
ما دو کار مختلف داریم. یکی اینکه همهء رسانه‌های جهانی را دنبال می‌کنیم تا ببینیم در آنها چه دروغ‌های تازه‌ای [درباره ایران] ساخته شده است. هدف ما این نیست که از جمهوری اسلامی دفاع کنیم. این اصلاً هدف ما نیست. موضوع این است که خطرهایی جدیدی علیه ایران براساس دروغ و اطلاعات نادرست ایجاد می‌کنند که اصطلاحاً به آن پروپاگاند می‌گویند؛ برای اینکه مردم را آماده کنند برای جنگ با ایران. هدف ما این است که اینها را تشخیص دهیم و سریعاً به آنها پاسخ بدهیم؛ بیانیه‌ای بنویسیم و چیزهایی که به نادرست در مقاله یا بیانیه‌ها ارائه کرده‌اند را مشخص و بیان کنیم. کار دیگر ما، آگاهی‌دادن است؛ اینکه نشان دهیم مسایلی که علیه ایران بیان کرده‌اند براساس ناآگاهی و اطلاعات نادرست یا ناقص بوده است. روی این اصل، اگر به سایت ما نگاه کنید www.campaigniran.org ما همیشه این مقالات تازه را ارائه می‌دهیم.
انجمن‌تان با مقام‌های بلندپایه آمریکا هم تا کنون در تماس بوده است؟
انجمن ما کاملاً غیرسیاسی است. ما نه با مقام‌های ایران در تماس هستیم و نه با مقام‌های آمریکا. ولی اعضای‌‌مان را در هر دو کشور تشویق می‌کنیم که با اعضای دولت آن کشور تماس داشته باشند و سعی کنند آنها را آگاه کنند. مثلاً خود من در این ناحیه‌ای که هستم، در ویرجینیا، چندین‌بار با عضو کنگره‌ی این ناحیه تماس داشتم. چند تن از اعضای همین ناحیه که ما در آن فعالیت داریم، در مجالس یا میهمانی‌هایی که برای کمک برای اشخاصی که می‌خواهند در کنگره نماینده باشند شرکت کرده‌ایم. با خودمان بروشورهای CASMII را برده‌ایم و سعی کرده‌ایم یا با خود آنها و یا اشخاصی که آنجا شرکت دارند صحبت کنیم؛ در مورد هدف‌مان آگاه‌شان کنیم و اینکه در اینجا ایرانیانی هستند که به شما رای می‌دهند و علیه جنگ و تحریم‌های اقتصادی برای ایران هستند. می‌خواهیم برایشان توجیه کنیم که چرا تحریم‌های اقتصادی و یا جنگ اثر معکوس خواهد داشت. یکی از مواردی که هدف ماست این است که نشان بدهیم از طریق تحریم اقتصادی یا جنگ شما نمی‌توانید اخلاق آن دولت را تغییر بدهید. اتفاقاً تحریم‌های اقتصادی یا جنگ باعث می‌شود دولت در آنجا قوی‌تر شود؛ درست وضعیتی برعکس آن چیزی که شما می‌خواهید.
فکر می‌کنید انجمن‌تان تا کنون توانسته برای لغو یا کمترشدن تحریم‌های آمریکا علیه ایران و یا حمله‌ء احتمالی تاثیری بگذارد؟ چون آنچه از رسانه‌ها و مقام‌ها شنیده می‌شود بیشتر از وخیم‌‌ترشدن اوضاع حکایت دارند...
با دگرگونی‌هایی که ایجاد شده، مانند مذاکرات آمریکا و ایران در عراق، ما احساس می‌کنیم که این یک قدم مثبت است برای جلوگیری از جنگ و خودش شاید تا حدی براثر جنبش ما باشد. دیگر اینکه همین امر که اکنون در رسانه‌های گوناگون چه در داخل و چه در خارج از ایران نام ما آشنا شده است، نشان می‌دهد که ایرانیانی هستند که علیه جنگ هستند. پیش از اینکه به عراق حمله شود و این وضع کنونی در عراق به‌وجود بیاید، عراق را طوری در دنیا جلوه داده بودند که گویی تمام جمعیت عراق منتظرند که آمریکا بیاید و آنها را از حاکمیت صدام حسین آزاد کند. تنها کسانی هم که ما در آمریکا از آنها می‌شنیدیم احمد چلبی‌ها بودند و آنهایی که می‌خواستند آمریکا در کار عراق دخالت کند. بعدها دیدیم که وضعیت آن گونه که اینها جلوه داده بودند نبود. همهء عراقی‌ها نمی‌خواستند به کشورشان اینگونه حمله شود و آن غارتگری و وضعیت فاجعه‌بار فعلی پیش بیاید. بنابراین ما با داشتن صدایی در این مطبوعات تا حدودی نشان داده‌ایم که همه ایرانیان در آمریکا مانند همان چلبی‌های عراق نیستند. اینها موافق نیستند که به ایران حمله شود. بیشتر ایرانیان، هم در داخل و هم در خارج ، با هرگونه تحریم اقتصادی و یا حمله نظامی به ایران کاملاً مخالف‌اند.
انجمن‌های ایرانی دیگری که در آمریکا فعالیت دارند با شما در این زمینه همکاری دارند؟
بله! اتفاقاً در گردهمایی و راهپیمایی ماه ژانویه در واشینگتن دی.سی خیلی از انجمن‌ها به هم پیوستند. ما با چندین گروه مختلف ایرانی، فعالیت‌هایمان را هماهنگ کردیم. کار بی‌نظیری بود. حرکتی برای اولین بار که گروه‌های ایرانی به یکدیگر پیوستند و برای این منظور در راهپیمایی شرکت کردند.
کودکان ایرانی تبار در راهپیمایی ضدجنگ، واشینگتن دی.سی، ژانویه 2007
بودجه‌ء CASMII از کجا تامین می‌شود؟
بیشتر از خود اعضا ولی اگر شما از وب‌سایت ما بازدید کنید، بخشی در آن است برای کمک به ما. آنهایی که می‌خواهند کمک کنند از طریق وب‌سایت این کار را انجام می‌دهند. ولی بیشتر بودجه‌ی ما از سوی اعضای خودمان تامین می‌شود. CASMII در تلاش است تا خودش را به‌عنوان یک سازمان غیرانتفاعی ثبت کند تا به کمک‌هایی که به آن می‌شود مالیات تعلق نگیرد.
جامعه‌ی ایرانی به لحاظ موقعیت اجتماعی و اقتصادی یکی از موفق‌ترین جوامع مهاجر در آمریکاست ولی به نظر می‌آید آن‌طور که باید، نقش یا تاثیری روی سیاست‌های آمریکا درقبال ایران نداشته است. شما دلیل آن را چه می‌بینید؟
دلایل زیادی دارد. پس از انقلاب ۱۹۷۹ و به گروگان گرفته شدن آمریکایی‌ها در ایران، خیلی از کسانی که از کشور خارج شده بودند، به‌ویژه کسانی که به آمریکا آمده بودند که خود من هم یکی از آنها بودم، نگرانی زیادی داشتند. بیشتر آنهایی که از ایران خارج شدند یک حالت غیرسیاسی داشتند. یعنی می‌خواستند تنها از آنجا خودشان را بیرون بیاورند و در یک موقعیت اقتصادی بهتری قرار بدهند. می‌خواستند از این جنگ سیاسی که ایجاد شده بود خودشان را بیرون بکشند. بنابراین وقتی به اینجا آمدند اصلاً نخواستند داخل سیاست شوند. می‌خواستند یک زندگی آرامی ایجاد کنند و هیچگونه توجهی را به خود جلب نکنند. ولی در طول این سالها این سیاست، برای ما بسیار گران تمام شد. چون با عدم دخالت‌مان در سیاست، هیچگونه نفوذی روی تصمیم‌گیری‌ها، چه در مورد خارجی‌هایی که در آمریکا وجود دارند و چه در مورد سیاست‌های خارجی آمریکا پیدا نکردیم. ایرانیانی که در اینجا هستند، همانطور که شما هم فرمودید، با اینکه بسیار به لحاظ تحصیلات و مالی در موقعیت خوبی قرار دارند، ولی از لحاظ سیاسی خیلی نفوذ کمی داشتند. البته این در سالهای اخیر، از ۶ـ۵ سال پیش تا کنون، در حال تغییر است. یکی از نخستین تغییراتی هم که به‌وجود آمد به‌خاطر NIAC (انجمن ملی ایرانیان آمریکایی) بود که تریتا پارسی ایجاد کرده و در واشینگتن فعالیت دارند. این یکی از نخستین کارهایی بود که ایرانیان را وادار کرد خودشان را وارد صحنه‌ء سیاست آمریکا کنند. این حرکت البته بتدریج انجام می‌شود ولی بازهم تشویق‌کننده است. دست‌کم ایرانیان این را تشخیص دادند که باید خودشان را وارد صحنه‌ء سیاست در آمریکا کنند وگرنه تصمیماتی که گرفته می‌شود، بدون نظر آنها خواهد بود و این هیچ کمکی به ایرانیان نخواهد کرد.