از دست دادن پدر یا مادر در اغلب موارد منجر به بروز ناهنجاری در رفتار کودکان می گردد، این امر اخیرا محققین را بر آن داشت تا در این زمینه تحقیقات گسترده ای به انجام برسانند و به منظور کمک به خانواده ها در رویایی با مشکلاتی از این دست نتایج آنرا در اختیار عموم قرار دهند.
بنابر این تحقیقات هر چند مرگ یکی از والدین بر اثر بیماری، ضربه روانی بزرگی برای هر کودک محسوب می شود، اما نحوه برخورد اطرافیان در چنین شرایطی بسیار تاثیرگذار است. تحقیقات نشان داده که محدود سنی کودک تعیین کننده میزان درک آنها از مرگ است، به همین دلیل کودکان سنین 4 تا 7 سال نسبت به کودکان 9 ساله به برخوردهای کاملا متفاوتی نیازمندند.
بر اساس آمار بدست آمده، مهمترین نگرانی کودکان 3 تا 5 ساله در دوران بیماری والدین این است که آیا از این پس کسی از آنها مراقبت خواهد کرد یا خیر؟
اگر پدر یا مادر کودکی در این سن در بیمارستان بستری است، بهتر است هر از چند گاهی کودک را به ملاقات او ببریم و اجازه بدهیم کودک با پدر یا مادر بیمارش ارتباط داشته باشد. در چنین شرایطی لازم است سایر اعضاء خانواده و اطرافیان در حضور کودک احساسات خود را کنترل نمایند، زیرا گریه کردن معمولا برای کودکان در این سن ترس آور و نگران گننده است.
آنچه مسلم است برای کودکان پیش از دبستان درک بیماری و متعاقبا مرگ در اثر آن مشکل خواهد بود، بنابراین خانواده ها باید هشیار باشند که کودک به طور ناخودآگاه تا هفته ها پس از مرگ یکی از والدین، دائما این سئوال را تکرار خواهد کرد که پدر یا مادرش کجا هستند.
از طرف دیگر کودکان در سنین 6 تا 8 سال مرگ را درک می کنند، اما ممکن است برخوردی بیش از حد احساساتی داشته باشند به طوریکه در برخی موارد کودک خود را مسبب بیماری و مرگ یکی از والدینش می داند.
آمار نشان داده است که در چنین مواردی برداشت اکثریت کودکان این خواهد بود که پدر یا مادر، آنها را دوست نداشته و ترکشان کرده است.
کارشناسان پیشنهاد می کنند خانواده ها به طور مکرر در مورد بیماری والدین برای کودکان توضیح بدهند، این کار باعث می شود کودک بداند که اگر پدر یا مادرش مجبور به ترک او هستند تنها دلیل اش بیماری است، نه دوست نداشتن کودک.
در مورد کودکان 9 تا 11 ساله محققین پیشنهاد می کنند آنها را در جریان جزئیات کامل بیماری پدر یا مادر و عواقب آن قرار دهیم، تا در صورت بروز هر گونه اتفاق کودک دچار شوک نشود. در این سنین حتی برخی از کودکان از کمک کردن به والدین بیمار لذت می برند و این امر در تقویت روحیه کودک تاثیر بسزایی دارد.
نتایج تحقیقات نشان داده که بهترین حالت پس از مرگ یکی از والدین برای کودک در هر سنی، این است که برای مدت طولانی او را از محیط مدرسه و درس دور نگه نداریم و در اولین فرصت ممکن کودک را به زندگی عادی و فعالیت های روزمره بازگردانیم، این کار حس ثبات را مجددا به زندگی کودک باز می گرداند و سبب اطمینان خاطر او می شود.
روان شناسان معتقدند : "باید این حق به کودک داده شود که بتواند تفکرات و احساساتش در مورد والدین را به راحتی بازگو نماید. این کار نوعی ابراز شجاعت در کودکان - حتی در سنین پیش دبستانی - است و کمک شایانی به رشد شخصیت و روحیه کودک خواهد نمود."