نگاهی به زندگی راهبه های مسیحی

دکتر سیلویا اوانجلیستی، محقق و فارغ التحصیل یک از دانشگاه‌ها و موسسات تاریخ‌شناسی ایتالیاست. او در این کتاب، زندگی خاص انسان‌های صومعه بین سال های 1450 میلادی تا 1700 میلادی را روایت می‌کند که چگونه در عصر رنسانس، کشیش‌ها و مردان، راهبه‌های زن (که اغلب باهوش و باسواد بودند) را محدود کرده و آنها را از حقوق اولیه خود محروم می‌کردند.

با این همه داستان اصلی نویسنده در شکنجه و تنبیهات کلیسای کاتولیک خلاصه نمی‌شود و بیشتر روی نحوه فرار راهبه‌ها از این گونه فشارها تمرکز دارد. اوانجلیستی زندگی راهبه‌هایی را به تصویر کشیده که با وجود شعارهای دولت‌های آن زمان و حتی اکنون، هنوز تحت فشار و محدودیت قرار دارند ولی به روش‌های مختلفی سعی می‌کنند قوانین خشک و غیر انسانی کشیش‌های مرد را نادیده بگیرند و به زندگی بشری خود ادامه دهند.

به گزارش کتاب‌نیوز، قبل از سال‌هایی که نویسنده در کتابش به آن اشاره کرده است، کلیسا و صومعه، اغلب اولین انتخاب دختران و زنان خانواده‌های مختلف جامعه اروپا محسوب می‌شد. دختران خانواده‌های فقیر برای فرار از ازدواج‌های تحمیلی به کلیسا پناهنده می‌شدند و فرزندان نخبه برای ادامه تحصیلات از امکانات صومعه استفاده می‌کردند. با وجود دیوارهای کوتاه کلیسای سال‌های دورتر اروپا ارتباط با فضای بیرون نسبتاً راحت بود و دختران تحصیل کرده از شبکه اجتماعی بیرون و درون صومعه برای پیشرفت خود بهره می‌بردند تا جایی که در دوران تاریخ معاصر اروپا، قوانینی که ظاهرا از پیشرفت دختران راهبه دل خوشی نداشت، تغییر کرد و در ابتدا با نام اصلاحات سلسله مراتب کشیشان، پیچیدگی‌های خاصی به خود گرفت که چیزی شبیه حکومت پادشاهی در صومعه‌ها ایجاد کرد.

کلیسای کاتولیک، قوانین رفت و آمد راهبه‌ها را محدودتر کرد و روابط اجتماعی انسان‌های داخل و خارج کلیسا را غیر مجاز دانست. معماری صومعه و کلیسا تغییر کرد و دیوارهای کوتاه، به تدریج مرتفع شدند و بر دروازه‌ها داروغه گذاشته شد تا راهبه‌ها با بیرون تماس نداشته باشند. در سال 1575 میلادی، راهبه‌های کلیسای "سانتا کاترینای" شهر فلورانس، در اعتراض به قوانین جدید تحصن کردند که از سوی هیئت بازدیدکننده‌ی کلیسای مرکزی رم که برای شنیدن اعتراض آنها به فلورانس سفر کرده بودند، زندانی شدند.