شتر در ورزشگاه

خروس جنگی، سگ جنگی، کبک جنگی و بزکشی، از سرگرمی ها و تفریحات خشنی است که برای مردم افغانستان آشناست و طرفدارانی هم دارد. اما شاید تا به حال، نامی از شتر جنگی نشنیده باشید.

نزدیک به پنج هزار شهروند افغان و شماری از مقامات محلی، جمعه گذشته برای تماشای مسابقه شترجنگی در ورزشگاه شهر مزارشریف گردآمدند و این مسابقه را که سال یک بار برگزار می شود، تماشا کردند.

شتربازان پس از ادای نماز بامدادی به میدان ورزشی که غالبا برای مسابقات فوتبال به کار می رود، رسیدند. همه با این امید که برنده رقابت شترهایشان باشند.

هواداران شترها نیز در رکاب مالکان، پیشتر از سایر بازدیدکنندگان خود را به ورزشگاه رسانده بودند.

حدود ساعت 8:30 صبح وقتی می خواستم وارد ورزشگاه شوم، گروه بزرگی از بازدیدکنندگان پشت در ورودی متوقف شده بودند و اجازه ورود بازدیدکنندگان بیشتر به محل مسابقه نبود. پارکینگ مخصوص ورزشگاه هم دیگر جایی برای موتر (خودرو) نداشت.

پیر و جوان

پیش از اینکه جارچی، نامهای صاحبان شترهای رقیب را اعلام کند و مسابقه رسماً شروع شود، صدها بازدید کننده که در میان آنها پسران زیر 15 سال تا پیرمردهای بیش از 70 ساله نیز دیده می شدند، با یکدیگر شرط بستند.

شترباز ها، دهان شترها را با زنجیر و رسمان بستند. این کار برای جلوگیری از گزیدن صورت می گیرد.

سپس جنگ شترها که برای اولین بار شاهد آن بودم، آغاز شد؛ ماهران شترجنگی، از فاصله حدود سه متری شترها را به جان هم رها کردند.

جنگ هیجانی شترها با فریادهای شتربازان آغاز شد و دو شتر ابتدا گردن به گردن شدند.

شرط بندی

برای دقایقی شترهای جنگجو دور هم چرخیدند. گرد و خاک برخاسته از زیر پای شترها، فضا را آلوده کرده بود.

شماری از هواداران شتر برنده که در میان آنها فرماندهان سابق محلی و مردان مسلح آنها که هنوز سلاح در دست داشتند، از جا پریدند و به تشویق پرداختند.

شترجنگی پایان یافت. اما تازه داد و گرفت پول شرط بندی شده آغاز شد. هریک از شتربازان شرطهایی با مقادیر مختلف تا حدود صد هزار افغانی (معادل دو هزار دلار) با دیگری بسته بود. جار چی نیز دستمزد خود را تنها از مالک شتر برنده دریافت کرد.

برنده نوجوان

صاحب شتر برده، پسربچه 9 ساله بود که بعد از پایان مسابقه، بلافاصله به پشت شترش پرید و آن را تشویق کرد.

او در حالی که نمی توانست شادمانی خود را پنهان کند گفت: "خیلی مزه دار (جالب) بود. جنگ را زد( برد). این چهارمین بار است که شتر ما مسابقه را می برد. برای ما خیلی خوب است. نام آدم می برآید (آدم معروف می شود)."

شترجنگی که پیشینه چندین صد ساله در میان مردم افغانستان دارد و گفته می شود ارمغان اعراب پس از اسلام است، حالا به یک سرگرمی پرطرفدار مردم شمال افغانستان تبدیل شده است.

برخی با هدف به دست آوردن شهرت در میان روستائیان خود شتر می جنگانند و برای شماری هم شترجنگی یک سرگرمی سنتی است که از نیاکان خود به ارث برده اند.

'قهرمان بوکس'

شتربازان شترهای خود را به قهرمانان بوکس تشبیه می کنند و می گویند برد و باخت جنگها بر روان آنها تأثیر ماندگار برجا می گذارد.

دولت افغانستان رسما جنگاندن حیوانات از جمله شترها را ممنوع کرده است، اما در میدان شترجنگی اخیر در مزارشریف، حتی مقامات بلند پایه محلی هم حضور داشتند و پلیس امنیت مراسم را تأمین کرده بود.

هر کدام از شترهای جنگی با پانصد هزار افغانی (معادل 10 هزار دلار) هم معامله شده اند.

از این رو، برخی ها می گویند شترداری برای ساکنان عادی افغانستان به سبب هزینه های سنگین پرورش آن کاری دشوار است، و این افراد نیرومند و ثروتمند هستند که می توانند این شوق ها را داشته باشند.

در مسابقه شترجنگی مزارشریف، شماری هم از ولایتهای همجوار با شترهای جنگجوی خود آمده بودند که چندین کیلومتر راه فاصله دارد