مدرسه شائولین , تربیت کننده افراد مقاوم وجنگجو
School of Shaolin
مدرسه شائولین
تربیت کننده افراد مقاوم و جنگجو
شاید تاکنون درباره هنرهای رزمی چینیها و حرکتهای ورزشی و رزمی راهبان و کاهنان معبد شائولین مطالبی شنیده باشید. شاید هم عکسهایی از افرادی که برروی آتش یا چاقو و نیزه راه می روند و یا برروی تیغ می ایستند مشاهده کرده باشید. شاید درباره افرادی که می توانند در سرمای شدید و برف سنگین ساعتها با لباسی نازک و پای برهنه پیاده روی کنند، فیلمهایی دیده باشید. اکنون می خواهیم بگوییم همه آنچه را که دیده و شنیده بودید حقیقت دارد. در این مقابله قصد داریم درباره تاریخچه معبد معروف شائولین و زندگی راهبان این معبد مطالبی برایتان بیان کنیم.
شائولین، مدرسه یا معبد
مدرسه شائولین یک افسانه نیست بلکه مکانی مقدس برای بوداییان می باشد. از این رو به آن مدرسه می گویند که محل تحصیل و یادگیری است. در ضمن معبد بوداییان نیز می باشد. در سال ۴۹۵ بعد از میلاد، یک کاهن بودایی هندی به نام بود هیدهارما Budhidharma (در چین او را تامو لقب داده اند) به چین سفر کرد تا دیدنیهای این کشور افسانه ای را ببیند. در آن زمان امپراطور به جمع آوری کتب مذهبی مشغول بود و راهبان بودایی را وادار به ترجمه و نوشتن کتب از زبان سانسکریت به چینی می کرد. او می خواست دین بودا را زنده نگه دارد. هر فردی هم حق نداشت با این کاهنان ملاقات کند. لذا تامو مشتاق دیدن آنان بود و نزد امپراطور رفت و اجازه خواست تا راهبان و کاهنان مترجم را ببیند. این کاهنان به طور پراکنده در معابد مختلف مشغول به کار بودند.
از طرفی در منطقه ای در شمال چین جنگل وسیعی قرار داشت که بر اثر آتش سوزی از بین رفته بود. اما امپراطور دستور داده بود نهالهای زیادی در آن منطقه کاشته شود تا جنگل احیا گردد. تامو از پادشاه خواست در آن جنگل معبدی بنا شود تا همه کاهنان چینی در آنجا گردهم جمع شوند و به ترجمه کتب بپردازند. پس معبدی ساختند و آن را جنگل جوان (در زبان ماندرین که زبان رسمی چینی ها است به آن شائولین می گویند) نامیدند. بدین ترتیب معبد شائولین در سال ۵۰۰ بعد از میلاد در دروان پادشاهی اکسیاون Xiaown در شمال چین بنا گردید. زمینی بیش از ۶۰۰ هکتار را به فضای حیاط و ساختمان معبد اختصاص دادند. این معبد به نحوی طرح ریزی و معماری شد که بیش از۲۰۰۰ نفر را در خود جای می دهد.
وقتی تامو به این معبد تازه بنا شده پا نهاد، او را نپذیرفتند زیرا معتقد بودند نباید حضور خارجی ها حرمت این مکان را از بین ببرد. تامو دلشکسته از رفتاری که با او شد به غاری پناه برد. اما کاهنان متوجه شدند سرپناهی که در آن زندگی می کنند به تقاضا و تلاش تامو بوده لذا او را یافتند و به معبد دعوت کردند و از آن موقع به بعد تصمیم گرفتند همه بی پناهان و افراد نیازمند را در این معبد بپذیرند. تامو را رئیس معبد نمودند. تامو متوجه شد که کاهنان از لحاظ جسمی و روحی در موقعیت خوبی نیستند. بسیار افسرده و لاغر و ضعیف بودند. زیرا تنها کارشان این بود که از صبح تا شب پشت میزهای کوچک خود بنشینند و کتاب ترجمه کنند. لذا تامو تصمیم گرفت کاهنان را تمرین دهد. تا بدنشان ورزیده شود و با فکری آرام کار کنند. او ورزشهایی را که در میان بوداییان هند مرسوم بود و از حرکت ۱۸ حیوان مانند آهو، ببر، مار، اژدها و... نشات می گرفت به کاهنان شائولین آموخت. این ورزشها آغاز ورزشهای رزمی کونگ فو بود. کم کم کاهنان برای مبارزه با حیوانات وحشی و یاغیان و سارقان از این حرکات استفاده می کردند و ورزشهای آموخته شده تبدیل به دفاع شخصی و هنرهای رزمی شد. نه تنها این ورزشها حرکات فیزیکی بدن را تقویت می کرد بلکه به دلیل همراه بودن با مدیتیشن، فکر و روح فرد را نیز مستحکم می نمود. از آن زمان هنرهای رزمی معروف شد و به این نحو دین بودا رونق گرفت زیرا تنها افرادی می توانستند به این ورزشها بپردازند که بودایی بودند.
البته نمی توان گفت که تامو هنرهای رزمی را به چین آورد. هنرهای رزمی از قبل از میلاد در چین ریشه داشته اما ورزشی که تامو ابداع کرده بود، منحصر به فرد و برگرفته از حرکات حیوانات بود. این ورزش حالت دفاع شخصی داشت. البته قانون مدرسه شائولین بر این اساس بود که هر گاه نیاز به دفاع باشد فرد باید از خود دفاع کند، در غیر این صورت خشونت و جنگ و نزاع جایز نیست. به طور کلی آرامش و صلح پایه و اساس دین بودا است، مگر این که یک بودایی مجبور به دفاع و حفظ جان و مال و سرزمینش باشد.
به مرور معبد شائولین شکل گرفت. راهبان بزرگ قوانینی تعیین نمودند که تا به امروز آن قوانین پا برجاست. البته در همان زمان دین تئویسم با دین بودا تلفیق شد و به معبد شائولین پیوست. راهبان و کاهنان علاوه بر نوشتن و ترجمه کتب، به ورزش، پیاده روی و کار در مزرعه می پرداختند، تا بدنی قوی داشته باشند. شائولین کم کم شعبی در دیگر شهرهای چین دایر کرد. ۵ معبد معروفی که در راستای شائولین می باشد. در سال ۱۷۰۰ به بعد ساخته شد و از سوی کاهن بزرگ شائولین هدایت و اداره می گردید. این معابد به نامهای هنان Henan، فوکین Fokien، کانگتانگ Kwang tang، واتانگ Watang ، امی شان Omei shan می باشد.
از سال ۱۸۰۰ چین توسط غربیها و دولت ژاپن تحت اشغال در آمد. روسیه، فرانسه، انگلیس، هلند و ژاپن کشور چین را زیر سلطه خود بردند. اما مردم چین به ویژه کسانی که هنرهای رزمی آموخته بودند به دفاع از کشور خود برآمدند تا سرزمینشان را نجات دهند. تاثیر غرب بر چین سبب شد که سلاحهای مدرن به دست مردم بیفتد و هم چنین بوکس یا مشت زنی را بیاموزند و در ورزش کونگ فو بگنجانند، مدرسه شائولین در زمان جنگ جهانی اول نقش به سزایی در آموزش جوانان برای مقابله با دشمن داشت. در دوران جنگ بسیاری از معابد قدیمی چین به آتش کشیده شد و ویران گشت. معبد شائولین را نیز آتش زدند و حدود ۴۰ روز جنگل و معبد در آتش می سوخت. در سال ۱۹۴۹ دولت و مردم تصمیم به بازسازی معبد و احیای دوباره جنگل گرفتند.
در مدرسه شائولین افراد به دو دسته تقسیم می شوند: استاد و شاگرد. شاگردان مجبور به تهیه غذا، شستن لباس، نظافت معبد، کار در مزرعه و جمع آوری صدقه بودند. شاگردان باید احترام زیادی به استاد می گذاشتند. و کارهای شخصی استاد یا کاهن بزرگ را انجام می دادند. شاگردان مجبور به سخت ترین کارهای بدنی بودند البته امروزه نیز همان روش قدیمی پا برجاست. با این تفاوت که به دلیل پیشرفت جوامع، شاگردان مدرسه شائولین می توانند از کاپیوتر استفاده کنند. در دین بودا چنین عقیده ای حاکم است که باید تن را رنجاند تا به تهذیب نفس رسید. شاگردان در حالی که لباس های نازک بر تن دارند و سرهای خود را نتراشیده اند، در واقع به دور از ظواهر و زیبایی ها، در برف و سرمای شدید شمال چین ساعتها شکم گرسنه می دوند، حتی عده ای دوام نمی آورند و از پا در می آیند. هدف مدرسه شائولین تربیت افراد برای رسیدن به پاکی روح و تهذیب نفس است. رسیدن به پاکی متضمن زجر دادن جسم می باشد. مکانی که زندگی می کنند سرد و ناراحت کننده است. فرد باید همه این مشکلات را تحمل کند. آنان می توانند مدیتیشن کنند و به عالم خلسه فرو روند. حتی بچه های ۱۰ الی ۱۲ ساله در میان کارآموزان دیده می شود. لباسهایی که بر تن می کنند به صورت پارچه ای کتانی است که تکه ای را بر شانه خود انداخته و شانه دیگر عریان است و بقیه پارچه را دور کمر خود می پیچند. رنگ لباسشان نیز برحسب موقعیت و درجه بندی سابقه فرد تغییر می کند. لباس سفید مخصوص شاگردان سال اول، لباس سیاه برای شاگردانی که چند سال در معبد دوره دیده اند، لباس طلایی برای کاهنان و اساتید تازه کار و لباس قرمز برای کاهن بزرگ است.
قوانین تدوین شده برای شاگردان
شاگردان حق استفاده از دخانیات و مشروبات الکلی را ندارند. وجود حیوانات دست آموز و اهلی به عنوان سرگرمی ممنوع است. هر گونه روابط جنسی و یا داشتن دوست غیر همجنس برای شاگردان ممنوع می باشد. در گذشته کامپیوتر وجود نداشت اما امروزه در معبد شائولین کامپیوتر در دسترس شاگردان می باشد اما استفاده از سایتهای غیر اخلاقی اینترنت ممنوع است. حتی شاگردان حق ندارند به افراد غیر همجنس خود ایمیل ارسال کنند.
در مدرسه شائولین ثانیه به ثانیه اوقات شاگردان تنظیم و برنامه ریزی شده است. هر گونه تخطی و سرباززدن از اوامر و دستورات کاهن بزرگ، تنبیه بدنی مانند گرسنگی، کار شاق در گرما و سرما و در بعضی مواقع شلاق را به دنبال دارد. حداقل مدتی که فرد می تواند در مدرسه شائولین به تحصیل بپردازد ۲ ماه و حداکثر ۱۰ سال است.
حق التدریس هر ماه ۳۰۰ دلار است. خوابگاه شاگردانی که ۴ الی ۶ نفر می باشند ماهانه ۱۲۰ دلار است. هزینه خوراک نیز ۱۵۰ دلار در ماه است. البته به ندرت در غذا، گوشت به کار می رود. غذاهای مدرسه شائولین ترکیبی از سبزیجات و حبوبات و به مقدار بسیار کم می باشد. امروزه کاهنان در این مدرسه علاوه بر زبان چینی به زبان انگلیسی نیز صحبت می کنند. در واقع فردی که زبان چینی نمی داند بدون مشکل می تواند به تحصیل بپردازد. اگر شاگردی از لحاظ مالی استطاعت پرداخت هزینه تحصیلی و مکان وغذای خود را نداشته باشد، مجبور است برای کاهنان بزرگ و مدرسه کار کند.
برنامه روزانه شاگردان معبد
شاگردان باید از ساعت ۵/۳۰ صبح از خواب بیدار شوند تا ساعت ۵/۴۵ در حیاط حاضر شوند و تا ساعت ۶ صبح در هوای آزاد بدوند در حالیکه ممکن است برف شدیدی نیز آمده باشد. آنان مجبورند صبح گاه با لباس نیم تنه و بادمپایی چوبی سنتی و یا حتی پای برهنه بدوند. ساعت ۶/۱۵ به مدرسه باز می گردند و مشغول تمرین دروس و آداب دینی می شوند. ساعت ۷/۳۰ صبحانه ای مختصر می خورند و از ساعت ۸/۳۰ تا ۱۱/۳۰ تمرین صبحگاهی دارند. ساعت ۱۲ ظهر نهار می خورند و بعد از نهار تا ساعت ۴/۳۰ بعدازظهر به تمرین حرکات ورزشی و فیزیکی شامل دویدن در فواصل طولانی، شنا حتی در هوای سرد و زمستان، ژیمناستیک، مدیتیشن، حرکات آکروباتی، تمرین استقامت نیروی بدنی و فکری، تمرکز و... می پردازند. معمولا" ۴ الی ۸ سال طول می کشد که یک شاگرد به یک کاهن با تجربه تبدیل شود. آنان فقط در عرض یک سال به مدت یک ماه مرخصی دارند.
امروزه ورزش رزمی مدرسه شائولین شامل انواع کشتی، مشت زنی، لگدزنی، استفاده از اسلحه های سنتی مانند نیزه، تیر و کمان، قلاب سنگ، شمشیر، چماق، زنجیر و شلاق می باشد. در واقع بکارگیری ۱۸ وسیله جنگی سنتی را یاد می گیرند. البته بکارگیری ورزشهای فوق طبق قوانین خاصی است. برای مثال شاگردان باید بدون استراحت و اتلاف وقت هر روز به مدت ۵ ساعت تمرینات فوق را انجام دهند. مشت زنی به منظور اعتماد به نفس شاگرد است. احترام و ادب باید شرط لازم شاگردان نسبت به اساتید و کاهنان بزرگ باشد. یک شاگرد باید صادق، مهربان و با همه هم قطارانش رفتار دوستانه ای داشته باشد.
در مواقع عادی نباید در انظار مردم به منظور برای نمایش قدرت نمایی از مشت زنی و لگدزنی و دیگر حرکات رزمی استفاده نماید، مگر این که با دشمن روبه رو شود. یک فرد از مدرسه شائولین نباید با مردم زیر دستش دعوا کند. او نباید فرد متکبر و گستاخی باشد. این افراد به نحوی تربیت می شوند که بسیار مطیع و در عین حال جسور و دلیر باشند. به هر صورت زندگی در معبد شائولین سخت و همراه با اعمال طاقت فرسا است اما در عوض فرد از اعتماد به نفس بالایی برخوردار می شود. در برابر همه مشکلات و ناملایمات مقاوم می گردد. مهم تر این که به صفای روح می رسد، همان مسئله ای که دین بودا خواهان آن است.