بزرگترین دروغ قرن!

بزرگترین دروغ قرن!

آیا سفر انسان به ماه یک دروغ بزرگ بود؟

خبرنگار «بازتاب» گزارش داد، در حالی که در آمریکا زمزمه‌هایی مبنی بر سفر مجدد انسان به کره ماه پس از گذشت بیش از 32 سال از آخرین سفر آغاز شده است، بسیاری از کارشناسان و صاحب‌نظران امور فضایی معتقدند که سفر آرمسترانگ در سال 1969 با آپولو 11 به سطح کره ما و 6 سفر دیگر با آپولوهای 12 تا 17 که طی کمتر از 3 سال انجام شد، یک نمایش تلویزیونی و دروغی بزرگ برای فریفتن افکار عمومی بود.
هرچند از اواخر دهه نود، این ایده به تدریج در میان نخبگان آمریکایی رواج یافته است اما با تجزیه و تحلیل تصاویر منتشر شده از سوی «ناسا» و تطبیق آن با اصول علمی، احتمال صحت این ادعا افزایش یافته است. پاسخ‌های متناقض و قابل تشکیک «ناسا» به ابهامات طرح شده نیز به تقویت این افشاگری منجر شده است.
«بازتاب» با انتشار تصاویر تجزیه شده و ادله علمی این نظریه، مخاطبان خود را با موضوعی که ممکن است در سال‌های آینده حاکمیت ایالات متحده ـ به ویژه «ناسا» و پنتاگون را با چالشی گسترده مواجه کند ـ آشنا می‌سازد.

دانشمندان و متخصصان عالم اخترشناسی و اکتشافات فضایی، پیش از این، حقایق مربوط به سفر تخیلی آمریکایی‌ها به کره ماه را بررسی کردند، اما شبکه تلویزیونی FOX در تاریخ 15 فوریه 2001 برنامه‌ای با عنوان «تئوری دسیسه» پخش کرد که نظر بسیاری از منتقدان سفر تخیلی انسان به کره ماه را به چالش کشانید و کم‌کم اسرار دیگری از این پروازهای تخیلی برای جهانیان آشکار شد. این مباحث که در چند سال اخیر با مذاکرات و مباحثاتی با کارشناسان NASA پیگیری شده، هر روز واقعیات بیشتری را آشکار می‌سازد و با وجود ادله فراوان عقلی و منطقی، راز این دروغ 32 ساله را برملا می‌کند.
«بازتاب» ضمن ارایه گزارشی از این ادعای کذب آمریکایی‌ها، ضمن نگارش ادعاهای منتقدان سفر به ماه و همچنین ارایه ادله سازمان «ناسا» با ارایه شواهد برای آگاهی عمومی در ارتباط با بزرگ‌نمایی آمریکایی‌ها، واقعیات پشت پرده را روشن می‌کند.
از سال 1958 که آغاز عملیات فضایی بوده، تا سال 1969 ـ که آمریکایی‌ها ادعا کردند با فرستادن سفینه آپولو 11 به کره ماه، پیشتاز سفر انسان به کره ماه بوده‌اند، 11 سال می‌گذرد. آنان می‌گویند که در این 11 سال به چنان تکنولوژی دست یافته‌اند که ظرف می‌توانند فقط مدت 3 سال، 7 سفینه به نام‌های آپولو 11 تا 17 به کره ماه بفرستند. با این حال چرا فضانوردان آمریکایی که در آن زمان در مدت 4 روز به کره ماه رفت و آمد داشتند و از سال 1972 تاکنون پس از گذشت 32 سال، آنان نتوانسته‌اند به کره ماه هیچ‌گونه مسافرتی داشته باشند.
در این سلسله مقالات علمی، ضمن بررسی دیدگاه‌های علمی در این زمینه، نحوه نگرش سازمان «ناسا» به این موضوع و همچنین چگونگی عملکرد و حقه‌های سینمایی به کار رفته در این دروغ بزرگ قرن را تشریح کرده‌ایم. در مقاله اول این بخش، شمه‌ای از برخی موارد نقض قوانین تثبیت شده علمی با نمایش تعدادی عکس مشخص می‌شود و در بخش‌های دیگر قوانین علمی در این زمینه مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت.

جعل‌کنندگان سفر به ماه؟
Neil Armstong، در 20 جولای 1969 نام خود را به عنوان نخستین بشری که پای در کره ماه گذاشت، در تاریخ ثبت کرد، با این حال برخی معتقدند همه آنها ساختگی بوده است. آیا آنها با راضی کردن ما به اینکه آرمسترانگ به ماه رفته، کار فوق‌العاده‌ای انجام داده‌اند؟ آیا «ناسا» در خلق تصاویر زیبا از فضانوردان بر روی ماه، از خود ابتکار عمل به خرج داده است؟
با وجود آنکه رفتن به ماه، کاری بسیار فوق‌العاده و سرگرم‌کننده و جالب بود، بعد از هفتمین سفر به ماه متوقف شد. «ناسا» می‌گوید، این سفرها به خاطر کمی بودجه تعطیل شدند و اضافه می‌کند، آنها می‌خواستند تمرکز خود را بر ایجاد یک پایگاه فضایی و همچنین وسیله‌ای که بتواند آنها را به آن پایگاه (یا شاتل فضایی) معطوف سازند، ولی آیا هزینه شاتل کمتر از هزینه رفتن به ماه بود؟

تکنولوژی
آیا شما هیچ‌گاه به میزان پیشرفت تکنولوژی‌ای که جهان در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 داشته، فکر کرده‌اید؟ آیا این میزان تکنولوژی قادر بود سه نفر را از جو زمین خارج کرده و دو نفر آنان را به ماه ببرد؟ شاید! اما این کار چگونه ممکن بوده است؟ جالب است که بدانیم حافظه کامپیوترهایی که در عملیات‌های آپولو از آن استفاده می‌شده، تنها به اندازه حافظه یک ماشین لباسشویی پیشرفته امروزی بوده و این کامپیوترها همچنین فضای بیشتری از آنچه فضاپیما و سفینه‌ها داشته‌اند،‌ اشغال می‌کرد. با دانستن این مطالب و این حقیقت که تکنولوژی در دهه 60، بسیار ضعیف بوده، پس چگونه «ناسا» توانسته است ده‌هاهزار عکس با آن کیفیت بالا را خلق و ضبط کند؟ حال آنکه حتی کامپیوترهای مخصوص این کارها اصلا وجود نداشته است؟

عکس‌ها
اگر عکس‌های فضانوردان در جایی غیر از زمین گرفته شده بود، فضانوردان چه احتیاجی داشتند که در جلوی صفحات آبی بایستند؟ شاید برای یک عکس ساختگی از ماه، ژست گرفته بودند و قرار بوده عکس آنها در آن تصویر جعلی قرار داده شود! دانستن این مطالب در مورد این عکس‌ها، موضوعاتی جدال‌برانگیز است. مثلا اینکه چرا ما در هیچ کدام از عکس‌های «ناسا» از ماه، ستاره‌ای نمی‌بینیم. آیا آنها به هنگام ساختن زمینه‌های جعلی برای عکس‌ها، فراموش کرده‌اند که ستاره‌ها را اضافه کنند؟ «ناسا» مدعی است، خورشید تمام انوار ستارگان در فضای ماه را بلوکه می‌کند. این مسأله باورکردنی نیست. تنها دلیلی که باعث می‌شود آسمان ماه سیاه و آسمان زمین آبی باشد، نبود جو و اتمسفر در ماه و در مقابل، وجود اتمسفر در زمین است. ما هیچ‌گاه در شب در کره ماه نبوده‌ایم. منظور من این است که ما به هزاران دلیل نمی‌توانیم در قسمت تاریک ماه ـ که همان قسمت دورتر و پشت ماه نسبت به زمین است ـ فرود آییم. یکی از دلایل آن، سردی بیش از حد آن قسمت و همچنین نبود امکان برقراری ارتباط‌های رادیویی است. پس بنابراین زمانی که بشری بر روی کره ماه است، در اصل در قسمت نزدیک‌تر آن است، طوری که می‌توانیم بگوییم آن لحظه، از لحظات روز در ماه است.

علت اینکه ما نمی‌توانیم ستاره‌ها را در روز ببینیم، وجود اتمسفر نیست. اگر این طور باشد، پس چرا ما آنها را در شب می‌بینیم؟ علت آن است که خورشید بسیار روشن‌تر از هر نور دیگری است و به این دلیل، نمی‌توانیم آنها را ببینیم. اگر شما این مسأله را باور ندارید یک چراغ قوه را در روز روشن کنید، و یک جنگ نوری با خورشید به راه بیندازید. مطمئنا فرد پیروز، شما نیستید و .... شما نمی‌توانید نور چراغ قوه را در روز هنگامی که آن را در مقابل خورشید گرفته‌اید، ببینید.

به عکس‌های زیر نگاه کنید. مطمئنا آنها را قبلا دیده‌اید. اینها تنها عکس‌های عادی‌ هستند که در طول 7 سفر به ماه گرفته شده‌اند.
می‌بایست آسمان ماه پر از ستاره باشد اما هیچ‌کدام از این ستاره‌های درخشان آسمان در عکس‌های سفینه‌های آپولو پیدا نیست. «ناسا» اعتقاد دارد، به دلیل اینکه عکس‌ها از سطح ماه گرفته شده و دوربین‌ها بر روی آن تنظیم شده است، بنابراین نمی‌توان ستاره‌ها را نشان داد به همین دلیل، تصاویری که از کره زمین از مدار آن گرفته می‌شود بدون ستاره هستند. ستاره‌ها آنجا هستند ولی ظاهر نمی‌شوند و بین دیدن ستاره‌ها تا عکسبرداری از آنها تفاوت‌هایی وجود دارد. فضانوردان اگر بخواهند، می‌توانند، ستاره‌ها را در عکسبرداری به نمایش بگذارند نمی‌خواستند که از ستاره‌ها عکس بگیرند و فقط می‌خواستند از فعالیت‌های انسان در کره ماه عکسبرداری نمایند. این ادعای «ناسا» بسیار عجیب و فریبکارانه است، زیرا عکس‌هایی که تمامی آنها برای 4 ثانیه بوده و توسط سازمان «ناسا» در این 32 سال تهیه شده و Ehdeavour و شاتل‌های دیگر از مناطق زمین تهیه کرده‌اند، به راحتی و به وضوح روشنی کلیه ستارگان نورانی را هم به نمایش می‌گذارد و هر گاه از فضا عکسبرداری شده ستارگان در آن مشخصند به عکس‌های ضمیمه در این زمینه دقت نمایید.

هنگامی که lunar modak ـ سفینه‌ای که برای نخستین بار به کره ماه رفت و ما از این پس آن را با «LM» نشان می‌دهیم ـ روی ماه فرود می‌آید، موتورهای قوی آن، فشاری معادل 3000 پوند بر سطح ماه وارد می‌کند. این امر باعث ایجاد سوراخی بزرگ بر روی سطح ماه خواهد شد که محل آن دقیقا زیر محل فرود «LM» می‌باشد (در تصویر مقابل با حرف «E» نشان داده شده است. اگر شما همچنین به قسمتی که با حرف «F» نشان داده شده، دقت کنید، جای پایی مشکوک را خواهید دید. حال، چگونه ممکن است زیر یک سفینه ساکن ـ که در طول حضورش در ماه تکان نخورده، جای پایی به وجود آید؟ برای این کار آنها می‌بایست، پیش از گرفتن عکس، «LM» را از جایی که پیشتر در آن بوده، به مکان فعلی آن که در تصویر مشخص است، جابجا کرده باشند.

عکس «A»: آیا تصاویر نیل آرمسترانگ را به هنگام پایین آمدن از نردبان در حالی که با همه مردم جهان صحبت می‌کرد، به خاطر دارید؟ و آیا به خاطر می‌آورید که دوربین دقیقا باید در کجا قرار می‌داشت تا ما بتوانیم آرمسترانگ را از روبرو ببینیم؟

پس چرا ما این دوربین را در هیچ تصویری از جمله تصویر مقابل نمی‌بینیم؟ این تصویر، عکسی است که توسط نیل آرمسترانگ دقیقا پس از خروج وی از «LM» گرفته شده و نشان‌دهنده خروج باز آلدرین (Buzz Aldrinl) از «LM» و آغاز حرکت وی به سمت پایین،‌ یعنی پایین آمدن از نردبان و قرار گرفتن بر روی ماه است. دوربینی که یک یا دو دقیقه پیش از فرود نیل فیلمبرداری کرده، کجاست و چرا در این عکس دیده نمی‌شود؟

عکس «B»: این عکس نشان‌دهنده نمایی از «LM» است. اگر به قسمتی که با حرف «H» نشان داده شده، دقت کنید، می‌بینید که ستاره‌ای در آسمان ماه وجود ندارد. اگر به قسمتی که با حرف «G» نشان داده شده است،‌ بنگرید، متوجه می‌شوید که شما می‌توانید پرچم آمریکا را به وضوح و با روشنایی کامل در سمت تاریک «LM» ببنید. بنابراین، این نمی‌تواند تصویری از ماه باشد، زیرا اگر چیزی در روی ماه در سایه قرار گیرد، به هیچ وجه دیده نمی‌شود.
اگر ما می‌توانیم اشیا را بر زمین در سایه ببینیم، به علت وجود مولکول‌های هواست که می‌تواند نور را با خود حمل و مسیر آن را تغییر و آن را در اطراف شیء حرکت دهد. در واقع نور، بازتاب مولکول‌های هواست که می‌توانند قسمت تاریک اجسام را روشن کنند و همچنین جو، اشعه‌های خورشید را منحرف می‌کند و باعث می‌شود که آسمان، آبی به نظر برسد. اما در ماه هیچ جوی وجود ندارد تا نور را پخش یا منحرف کند، بنابراین آسمان آن کاملا سیاه است و اشیا در سایه دیده نمی‌شوند.

از سوی دیگر نور خورشید در روی ماه، خیره‌کننده و کورکننده است. به همین دلیل فضانوردان، صفحاتی با رنگ طلایی اندود شده را بر روی کلاهک‌های خود می‌پوشند تا بتوانند 95 درصد از نور خورشید را تقلیل دهند.
قسمت‌های تاریک اجسام در عکس‌های «ناسا» باید کاملا سیاه باشد، در حالی که قسمت‌های روشن آن باید بسیار روشن باشد، اما تمامی عکس‌های فعلی «ناسا» از ماه، روشنایی ملایمی دارد و به نظر می‌رسد که در جو زمین گرفته شده‌اند.

عکس «C»: اگر به قسمتی که با حرف «L» مشخص شده است، به دقت نگاه کنید، خواهید دید که یکی از علامت‌های «+» که در تمام عکس‌های «ناسا» دیده می‌شود ـ که در اصل قسمتی از دوربین است که بین فیلم و دیافراگم قرار دارد ـ در پشت پش ولگرد ماهی ـ وسیله‌ای که در تصویر مشاهده می‌شود ـ قرار دارد و علامت «+» دیگر در جلوی آن است. چطور ممکن است که قسمتی از تصویر در جلوی علامت «+» و بقیه آن در پشت دیگر علامت «+» باشد، حالی آنکه این علامت‌ها مربوط به خود دوربین است.

عکس «D»: این عکس نیز بزرگ شده قسمت تصویر قبلی است که با «P» نشان داده شده و برای دقت بیشتر آورده شده است.

عکس «E»: در این تصویر نیز مشکلی در مورد علامت «+» وجود دارد. این عکس، نشان‌دهنده آلدرین است که نخستین گام خود را بر روی ماه گذاشته است. شما با توجه به سطح افق، می‌توانید بگویید که این عکس همتراز با افق ـ یعنی به صورت افقی ـ‌ گرفته شده است. پس چرا علامت‌های «+» با چنین زاویه‌ مسخره و مضحکی قرار گرفته‌اند. حدس من این است که آنها پس از گرفتن عکس، صفحه پلاستیکی شفافی را که شامل این علامت‌ها بوده، بر روی عکس قرار می‌داده‌اند، اما در این عکس خاص، نتوانسته‌اند این صفحه را درست با عکس تطبیق دهند و آنها را هم‌ردیف و هم‌تراز نکرده‌اند. شما باز هم می‌توانید تصدیق کنید که دوربینی که پیش از آن، از فرود آرمسترانگ بر روی ماه فیلم گرفته، در این تصویر نیز دیده نمی‌شود.

عکس «F»: این عکس مشهور «ناسا»، آرمسترانگ و آلدرین را حین عملیات آپولو 11 در حالی که روی ماه هستند نشان می‌دهد. آنها در حال نصب پرچم آمریکا در محل فرود «LM» هستند. اگر به قسمتی که با حرف «A» نشان داده شده نگاه کنید، متوجه می‌شوید که سایه آلدرین تقریبا دو برابر سایه آرمسترانگ است. این چگونه امکان دارد در حالی که تنها منبع نوری در روی کره ماه، خورشید است؟ من به شما می‌گویم، چگونه. اگر به قسمت چپ تصویر نگاه کنید، خواهید دید که روشن‌تر از قسمت راست تصویر است. شما می‌توانید به راحتی با چشم غیرمسلح، ببینید که در روبروی آلدرین و در پشت آرمسترانگ، تپه کوچک و یا سطح شیبداری ـ با شیب کم ـ وجود دارد و البته آنقدر کم هست که باعث شود، سایه آرمسترانگ کوچک‌تر از سایه آلدرین شود. ولی به نظر می‌رسد که این تپه بسیار بزرگ باشد، زیرا سایه آرمسترانگ مانند حالتی است که او روبروی یک دیوار قرار گرفته باشد. بنابراین به نظر می‌رسد این تپه یا برآمدگی، ارتفاع زیادی دارد.

عکس «G»: این تصویر که به «بشر در ماه» شهرت دارد، از عکس‌های مشهوری است که از ماه گرفته شده است. این تصویر عجیب است و جای تأمل دارد. منطقه «B» نشان‌دهنده سایه‌ای است که روی لباس فضایی فضانورد افتاده است. اگر خورشید تنها منبع روشنایی باشد و اگر ماه بدون جو باشد، بنابراین سایه باید بسیار بسیار تاریک‌تر باشد.
در زمینه تصویر که با «C» نشان داده شده، شما می‌توانید به راحتی ببینید که هرچه به قسمت‌های دورتر نگاه می‌کنیم، تصویر محوتر و تاریک‌تر می‌شود، تا جایی که کاملا سیاه می‌شود. این اتفاق در زمین می‌افتد و آن هم به علت جغرافیای جوی است، در حالی که ماه جو ندارد و این به آن معنی است که افق ماه نباید محو باشد. بلکه برعکس باید بسیار متفاوت و کاملا روشن و واضح باشد.

قسمت «D»، شیئی را نشان می‌دهد که بالای سطح ماه شناور است. اگر شما می‌خواهید چیزی را ببینید که «ناسا» نمی‌خواهد شما آن را ببینید، به درون کلاه کسی که از آن عکس گرفته شده، نگاه کنید. این عکس یکی از مثال‌های بارز آن است. هیچ کس نمی‌داند که آن شیء خاص چیست. اما طبق حدس یکی از محققان دقیقا بالای سطح ماه ساختاری وجود دارد که به «Castle» معروف است. از هر فضانوردی که در مورد آن سؤال کنید، وجود آن را انکار می‌کند و دلیل آن، این است که آنها در هنگام حضورشان در ماه، کلاه‌های فضانوردی جلوی چشمانشان دارند، اما چندین تصویر دیگر وجود دارد که این «Castle»ها در آنها دیده می‌شود.

عکس «H»: این عکس فضایی که از بخشی از ماه گرفته شده است، سطح پر از دهانه آتش‌فشانی ماه را نشان می‌دهد. قطعه‌ای که با شماره «3» نامگذاری شده، باز هم نشان‌می‌دهد که در آسمان ماه هیچ ستاره‌ای قابل رؤیت نیست و قسمت «E» نشان‌دهنده سایه شی‌ء نامعلومی است که بر روی ماه افتاده است. نمی‌توان گفت که این شیء چیست، اما به هر حال هرچه هست، جایش آنجا نیست.

عکس «I»: این عکس، عکسی از الن بین است که یک ظرف آزمایش محیطی مخصوص را در دست خود نگه داشته است. این عکس توسط دوربینی که بر گردن Conrad قرار دارد، گرفته شده است. اگر این تصویر واقعا توسط یک دوربین از روی سینه گرفته شده، بنابراین چرا ما می‌توانیم قسمتی که با «L» مشخص شده (نوک کلاه بین) را واضح ببینیم؟ مگر اینکه Conrad روی یک صخره بزرگ ایستاده باشد؛ صخره‌ای که با حرف «M» مشخص شده و از درون کلاه فضایی Bear قابل رؤیت است.
یکی دیگر از چیزهایی که «ناسا» نمی‌خواهد شما آن را ببینید، آن است که سایه‌ها از بیش از یک منبع نوری به وجود می‌آیند. یک منبع نوری، سایه‌های غیرموازی ایجاد نمی‌کند. حرف «N» قسمت تاریک این جعبه را نشان می‌دهد. در این قسمت بازتابی از یک منبع نوری دیگری غیر از خورشید وجود دارد. ممکن است لباس فضایی آلن، نور مورد نیاز را باز بتاباند. قسمتی که با عدد «7» نشان داده شده است، شیء عجیب و غیرعادی را در آسمان نشان می‌دهد. دقیقا نمی‌توان مشخص کرد که این شیء چیست، اما هرچه هست، در آن قسمت قرار دارد.

عکس «J»: این تصویر می‌تواند بهترین مدرک برای ادعای ما باشد. به داخل کلاه او نگاه کنید. اگر شما در عکس قبل، تصویر دو فضانورد را در کلاه وی ندیدید، اکنون می‌توانید آن را مشاهده کنید. دو نفر بودند، نه سه نفر و همچنین ملاحظه داشته باشید که در عکس قبلی نفر سوم را از عکس خارج کرده بودند، در حالی که این دو عکس در اصل یکی هستند، نه دو تا.

عکس «K»: اما در این عکس چیزهایی دیده می‌شود که در عکس قبلی نبود. نگاهی به منطقه دایره‌ای بیندازید. در این قسمت، شما شیارهایی را در سمت چپ «ولگرد ماهی» می‌بینید. آیا می‌توانید قبول کنید که این شیارها طبیعی است؟ درواقع شما برای داشتن چنین شیارهایی، احتیاج به مخلوطی از ترکیبات مرکب و آب دارید؛ آب در ماه! و اگر شما به صخره‌ای در سمت چپ و پایین تصویر با حرف «R» دقت کنید، متوجه خواهید شد که یک حرف «C» بر روی آن حک شده است؛ شاید این یک شیرین کاری کوچک توسط بخش پشتیبانی باشد.

عکس «L»: گفته می‌شود، این نخستین جای پای گذاشته شده روی ماه است. به نظر من این تصویر ساختگی است. به نظر شما زمینه تصویر خاک و رس نیست؟ جای نوک انگشتان پا کمی پیچ‌خوردگی دارد و حلقه مانند است. من علت آن را سایه ایجاد شده توسط جای نوک انگشتان می‌دانم، اما چطور یک جای پا می‌تواند سایه‌ای به این بزرگی داشته باشد؟ به نظر می‌رسد که شخص در این قسمت در حال نشسته است. به هر حال جای پا به آن شکلی که باید باشد، نیست.

عکس «M»: این عکس، آلدرین را در حال پایین آمدن از نردبان در عملیات آپولو 11 نشان می‌دهد. او در سایه بزرگ ایجاد شده توسط «LM» قرار دارد و با توجه به نبود جو و مولکول‌های هوا در ماه، ما نباید قادر به دیدن وی باشیم.

عکس «N»: اگر شما تا به حال باور داشتید که پرچم در اصل توسط فضانوردان آپولو در ماه جا گذاشته شد، این عکس ممکن است. شما را دوباره به فکر فرو ببرد. این نیز نقاشی از یک هنرمند است که نشان‌دهنده لحظه ترک ماه توسط «LM» است. آیا شما تاکنون مکانی را که پرچم در آن نصب شده بود دیده‌اید؟ حدس من این است که پرچم در جایی به فاصله 10 تا 20 فوت از «LM» قرار داده شده بود. با توجه به این عکس، آیا پرچم نباید سوخته باشد؟ و آیا نباید از این لکه از زیر «LM» عکس گرفته شده باشد و آیا نباید در محل فرود «LM» یک سوراخ بزرگ باشد؟

نکات جالب
درجه حرارت متوسط در اوقات روز در ماه، بین 260 تا 280 درجه فارنهایت می‌باشد. در چنین دمایی، فیلم‌ها ذوب و حیات بشریت نیز بسیار سخت می‌شود و حتی ممکن است شما در آنجا بمیرید!
این امکان وجود ندارد که ما در ماه بتوانیم تصاویر را با دوربین بگیریم، زیرا فیلم عکاسی در 250 درجه فارنهایت ذوب می‌شود، هرچند فیلمی که فضانوردان استفاده می‌کردند، فیلم معمولی نبوده و در این دما ذوب نمی‌شود. فضانوردان آپولو از فیلمی شفاف با طراحی مخصوص، استفاده می‌کرده‌اند که بنا بر قرارداد سازمان «ناسا» ـ برای یک محیط شبیه ماه مطابق قرارداد ـ با «کداک فیلم» در بدترین حالت از 200 درجه فارنهایت ذوب نمی‌شود و حتی تا 500 درجه فارنهایت ذوب نمی‌شود. دوربین‌ها در داخل سیستم حفاظتی قرار داشتند که دمای آنها را سرد نگه دارد، موقعیت در ماه با شرایط بدون هوا با موقعیت در اجاق متفاوت است و انتقال دما به سه صورت کنوانسیون تماس و تابش انجام می‌گیرد. در ماه انتقال دما فقط به صورت تابش Radiation انتقال می‌یابد و گرمای تابشی می‌تواند از شی‌ای انعکاس یابد که آن را در موادی مانند اجسام به رنگ سفید که نور را منعکس می‌کنند؛ قرار داده باشند. بدنه دوربین و لباس‌های فضانوردان نیز از جنس سفید است.
دما در هنگام شب (در قسمت پشت ماه) تا 41- درجه فارنهایت پایین می‌آید. در دمای 40- درجه فارنهایت، اشیا بسیار ترد و شکننده می‌شوند، دستگاه‌های الکترونیکی به خوبی کار نمی‌کنند و باتری‌های ماشین‌ها به سختی روشن می‌شوند. تفاوت بسیار زیاد دمای شب و روز از قسمت تاریک تا قسمت روشن، باعث انقباض و انبساط اشیا و نیز خرد شدن آنها و یا دست‌کم کارکرد ناصحیح آنها می‌شود.
فضای تحت کنترل رادیویی سیاره ما، تنها بین 250 تا 750 مایل را پوشش می‌دهد که به حد آن کمربند VanAllen گفته می‌شود. این کمربند ما را از قرار گرفتن در معرض امواج رادیویی زیاد حفظ می‌کند. ماه حدود 200 هزار مایل از زمین فاصله دارد. بنابراین برای رفتن به ماه باید از این کمربند عبور کنیم. این عمل غیرممکن است، مگر اینکه شما در 4 فوت سرب محاصره شده باشید.
چرا گرانش و جاذبه ماه که یک‌ششم مقدار گرانش زمین است، باعث می‌شود که فضانوردان، گاهی جست و خیز کنند و روی هوا باشند و گاهی درست مثل اینکه روی زمین راه‌ می‌روند، حرکت کنند؟ هنگامی که یک فضانورد زانوهای خود را خم می‌کند تا با آخرین توان خود بپرد، بیشتر از دو فوت نمی‌تواند بپرد و این تنها یک تعبیر دارد. به نظر شما تعبیرش چیست؟ آنان بیشتر از آنکه یک انسان عادی می‌تواند در روی زمین می‌تواند بالا بپرد، نمی‌توانند بالاتر بپرند. چرا؟ همچنین بارها دیده شده که فضانوردان در هنگام فرود به سختی روی زانوهای خود فرود می‌آیند. آیا در این حالت آنها در معرض خطر پاره یا سوراخ شدن لباس‌های فضانوردی خود که هوای داخل آن تنظیم شده است قرار ندارند؟

چرا کیفیت فیلمی که از آپولو 11 گرفته شده در مقایسه با عملیات‌های بعدی آپولو پایین‌تر است. با توجه به اینکه افراد بیشتری فیلم عملیات آپولو 11 را نگاه می‌کردند، در مقایسه با عملیات‌های دیگر آپولو کمتر مشکوک به نظر می‌رسیدند؟
دوربین تلویزیونی آپولو 11، دوربین سیاه و سفید بوده که در آن یک نمایشگر تلویزیونی با درجه 10 فریم در ثانیه در 320 خط در هر فریم استفاده می‌شده است. تصاویر برای پخش جهانی می‌بایست، برای تلویزیون‌های معمولی تبدیل می‌شدند. در سیستم تصاویر تلویزیونی آمریکا با استاندارد EIA تعداد فریم در ثانیه در 525 خط در هر فریم می‌باشد و تصاویر در یک مونیتور 10 اینچی سیاه و سفید مشخص می‌شدند و یک دوربین ویدکن بر روی صفحه قرار داشته که تصاویر برای سیستم EIA اسکن شده بودند.
تعدادی تصاویر ویژه بر روی صفحه نمایش داده شد که برخی از این تصاویر و انعکاس‌ها به وسیله نور خورشید ایجاد شده بود و بر روی کلاه فضانوردان مشخص شده بود که بر روی لنز دوربین‌های متصل به تلویزیون به نمایش در می‌آمد این انعکاس‌های شبح مانند برای عموم قابل دیدن بوده‌اند و بقیه انعکاسات بر روی صفحه مانیتور از نقاطی بوده‌اند که از تبدیلات اپتیکی به وجود آمده‌اند.
میلیون‌ها شهاب‌سنگ کوچک وجود دارند که با سرعتی معادل 6000 مایل در ساعت در حال حرکت‌اند و می‌توانند سفینه را تکه تکه کنند.

بررسی دفاعیه «ناسا» از سفر انسان به کره ماه
انتشار گزارش «بازتاب» تحت عنوان «آیا سفر انسان به ماه، یک دروغ بزرگ بود؟» با انعکاس گسترده‌ای در میان خوانندگان مواجه شد. در این میان برخی از بینندگان «بازتاب»، این بحث را قدیمی دانسته و شماری دیگر نیز با اشاره به برخی دلایل علمی، آن را رد ‌کردند. همچنین گروهی دیگر، این سؤال را مطرح ‌ساختند که در صورت ساختگی بودن سفر به ماه، چرا دانشمندان شوروی ـ که در آن زمان جدی‌ترین رقیب ایالات متحده در اکتشافات فضایی به شمار می‌رفتند ـ به افشای آن اقدام نکردند؟
دیگر پرسش‌های بینندگان «بازتاب» و دفاعیات «ناسا» از سفر انسان به کره ماه، به تفصیل در متن این گزارش درج شده است.
گفتنی است، علت انتشار گزارشات مربوط به سفر ماه، طرح دوباره سفر به این سیاره در دهه دوم قرن بیست‌ویکم است. جورج بوش هفته گذشته اعلام کرد که طرحی را برای سفر انسان به ماه و ایجاد پایگاهی پژوهشی در این سیاره برای دهه آینده ارایه خواهد داد. این امر نشان‌دهنده آن است که مراکز تحقیقاتی ایالات متحده، تاکنون قادر به حل مهم‌ترین مشکل سفر انسان به ماه، که همان بازگشت انسان از این کره است، نشده‌اند و برای دستیابی به تکنولوژی پرواز دوباره سفینه از سطح ماه به زمین، دست‌کم به 15 سال زمان دیگر نیاز دارند.
از سویی دیگر برخی اخبار، حکایت از بزرگنمایی و انتشار گزارش‌های ساختگی از موفقیت‌های فضایی شوروی نیز در دهه‌های 60 تا 90 دارد.
گفتنی است، این اخبار از نوعی تبانی میان دو ابرقدرت قرن بیستم در تبلیغات و بزرگنمایی فعالیت‌های فضایی خود حکایت می‌کند.
در بخش دوم گزارش «بازتاب»، پاسخ‌های «ناسا» (سازمان فضایی ایالات متحده) به ابهامات وارده به سفر انسان به کره ماه طرح شده و صحت این پاسخ‌ها ارزیابی می‌شود.

در ابتدا برای آشنایی بیشتر مخاطبین مشخصات عمده کره ماه را شرح می‌دهیم.
سطح کره ماه به دو بخش مهم تقسیم می‌شود؛ بخش Maria که پیشینیان به دلیل روشن بودن آن دورنمای ریزش آب بر روی سطح ماه را آبشار می‌گفتند و بعداً مشخص گردید که قسمت روشن ماه، منطقه گدازه‌های جامد آتشفشانی می‌باشد که بیش از میلیون‌ها سال پیش هنگامی‌که ماه به صورت آتشفشانی فعال بوده، تشکیل شده‌اند که این قسمت‌های ماه به نام «اقیانوس» نامیده می‌شوند.
بخش دیگر ماه Terrae یا «سرزمین» نامیده می‌شود که این قسمتهای روشن بخش قدیمی‌ ماه بوده و آنها به وسیله حفره‌های بی‌شماری پوشیده شده‌اند و آن مکانها از تاثیرات زمانی میلیون‌ها سال پدید آمده‌اند.
حفره‌های Tycho
این حفره‌ها که از روی زمین هم مشخص می‌باشند حفره‌های غول پیکری دارای دیواره‌هایی به بلندای 5/4 کیلومتر و 85 کیلومتر محیط آنها می‌باشد و این Tycho‌ها در موقع برخورد شهاب سنگهای آسمانی به سطح ماه به وجود آمده‌اند که در محل مذاب آن شهاب سنگها ایجاد شده‌اند. (تصویر 1)
قسمت‌های آرام سطح ماه (Mare Tranquillitatis)
Mare Tranquillitatis قسمتی از ماه است که اولین فرود در آنجا بوده است. شما می‌توانید صفحه‌ای را که فضانوردان در آنجا گذاشته‌اند، ببینید. این نمی‌تواند حقه باشد به خاطر اینکه روی ماه هیچ بادی نیست که آن را خراب کند؛ اگر چنین اتفاقی واقعاً افتاده باشد!

چگونه ماه شکل گرفت
تاکنون نحوه شکل‌گیری ماه مشخص نشده و آخرین نظریه در این زمینه، آن است که یک برخورد بین زمین با یک سیاره‌ای به ‌اندازه مریخ آن را به وجود آورده است.
نداشتن اتمسفر در سطح ماه باعث می‌شود که انسان در برابر تابش نور خورشید بدون دفاع باشد و به راحتی اشعه ماوراء بنفش و مادون قرمز و اشعه‌های رادیو اکتیویته روی بدن انسان تأثیر مخرب داشته باشد.
فقط نصف ماه از زمین قابل مشاهده است زیرا زمان چرخش ماه به دور محور خودش دقیقاً برابر زمان چرخش ماه به دور زمین است.
نیرویی که از ماه بر زمین وارد می‌شود، مشابه تأثیری است که حرکت زمین بر روی ماه می‌گذارد. وقتی که سرعت چرخش زمین به دور محور خودش کم می‌شود، مشابه وضعیتی است که ماه به دور محور خودش می‌چرخد برای همین است که ما فقط می‌توانیم ماه را از یک سمت ببینیم. این حالت مشابه قمر سیاره پلوتو می‌باشد که قمر Charon از یک سمت پلوتو دیده می‌شود.
دوره‌های زمانی از ماه به نظر می‌رسد که ماه تحلیل رفته و بعضی مواقع جمع می‌شود و مردمان قدیم از این خاصیت برای تعیین تقویم خود استفاده می‌کردند.

این عکس سفینه آپولو 11 می‌باشد، سفینه‌ای که آمریکایی‌ها ادعا می‌کنند که آخرین تکنولوژی و فناوری آن زمان روز در آن به کار رفته بود، البته با پنجره‌های بدون حفاظ و تجهیزات مکانیکی !!! (عکس شماره 2)

پس از آشنایی مختصری با کره ماه باز برمی‌گردیم به پاسخهای «ناسا» در مورد سفر به کره ماه
1ـ عدم وجود ستارگان در آسمان ماه در عکسهای «ناسا»
«ناسا» در این مورد اعلام نموده است که در حقیقت هیچ‌گونه اختلافی بین آسمان ماه و آسمان زمین هنگام روز وجود ندارد، در حقیقت علت اینکه آسمان زمین آبی است، به علت وجود اتمسفر می‌باشد و در ماه به علت نبود اتمسفر، سیاه می‌باشد، به همین دلیل است که انسان نمی‌تواند ستارگان را در روز از روی زمین مشاهده نماید.
سطح ماه بسیار روشن و حتی روشن‌تر از روشن‌ترین روز در گرم‌ترین بخش از جهان است.
این مشخص است وقتی درباره آن فکر کنید که در ماه هیچ‌گونه ابر یا اتمسفری وجود ندارد و در مقایسه با این سطح روشن ماه هیچ ستاره ای آشکار نیست و ستارگان بسیار تاریک‌اند.
همچنین «ناسا» ادعا می‌کند که شما نمی‌توانید همزمان از یک شی خیلی تاریک و یک شی خیلی روشن عکس بگیرید زیرا اگر شما دوربین را بر روی شی روشن تنظیم نمایید (با به کارگیری یک آشکارساز پرسرعت) نمی‌توانید جسم تاریک‌تر را در عکس نشان دهید و اگر دوربین را بر روی جسم تاریک تنظیم کنید بنابراین جسم روشن خیلی تیره و به صورت یک لکه به نظر می‌رسد.
دوربین‌ها و فیلم‌های سفینه‌های آپولو برای گرفتن عکس و فیلم بر روی سطح ماه طراحی شده بودند و آنها برای گرفتن عکس از ستارگان طراحی نشده بودند. این بدان معنی نیست که ستارگان در آنجا وجود ندارند. دوربین‌ها برای گرفتن عکس از فضانوردان و سطح روشن ماه تنظیم شده بودند.
نگاهی علمی به این ادعای سازمان «ناسا» که چرا ستارگان در عکس‌ها مشهود نیستند ما را به این نتایج می‌رساند.
هم اکنون به بررسی تصویر زیر که در سایت «ناسا» قرار دارد می‌پردازیم.
تصویر A توسط «ناسا» منتشر شده است که همزمان، هم از سطح روشن ماه و هم از سطح زمین که در آسمان ماه می‌باشد عکس گرفته شده که این مورد در تناقض با ادعای پیشین «ناسا» که همزمان نمی‌توان از دو شی روشن و تاریک عکسبرداری نمود، می‌باشد.

و همه می‌دانیم که در کنار زمین سیارات و ستارگان زیادی وجود دارند که روشن‌تر از زمین بوده‌اند و هیچ‌گونه عکسی از آنها گرفته نشده است.
در عکس B هم دو نقطه نورانی درسمت چپ نمایان است و تعدادی دیگر از این عکسها در سایت «ناسا» موجود می‌باشد.

2ـ ادعای «ناسا» در پاسخ به اینکه تنها منبع نوری در ماه، خورشید است و چرا ما می‌بایست، اجسام موجود در سایه را ببینیم بدین شرح است که با توجه به اینکه خورشید، تنها منبع نوری مستقیم در ماه است اما منابع نوری غیر مستقیم نیز به صورت انعکاسی وجود دارد که بعضی اوقات این نورهای انعکاسی بسیار قابل توجه می‌باشد و جواب کلیه سؤالات در این مورد نور انعکاسی است. لباس فضانوردان سفید و تازه می‌باشد، بنابراین نور را به خوبی منعکس و اجسام دیگر اطراف آن را روشن می‌نماید. مانند عکسی که در یک روز آفتابی زمستان در محیط پر از برف گرفته شود و عکاسان روی زمین نیز دقیقاً از همین روش برای عکسبرداری استفاده می‌نمایند، آنها کسی را که یک صفحه روشن سفید رنگ و یا یک لباس سفید رنگ بر تن دارد در سایه قرار داده و از او عکسبرداری می‌نمایند و این انعکاس نور، شخصی را که در سایه قرار دارد روشن می‌نماید و از سایه‌های تاریک در زمین عکسبرداری می‌کند.

در این زمینه نظر مخاطبین را به دو اصل مهم انعکاس نور جلب می‌نماییم، یکی آنکه نور در محیطی که می‌خواهد انعکاس یابد می‌بایست حاوی فوتون‌های لازم برای انعکاس نور باشد در این زمینه نباید شرایط بدون اتمسفر ماه را با زمین که دارای اتمسفر می‌باشد همتراز قرار داد و اصل دوم آنکه شرایط انعکاس نور و میزان و چگونگی آن دقیقاً رابطه مستقیم با چگالی و اتمسفر و سطح منعکس‌کننده دارد که در این زمینه شرایط ماه و زمین کاملاً متفاوت است.
مورد دیگر در ادعای «ناسا» این است که لباس سفید و تازه فضانورد مانند یک منبع نوری عمل می‌نماید که اطراف خود را کاملاً روشن می‌کند که این ادعا هم در نوع خود جالب می‌باشد.

3ـ عکسهایی که از محل فرود سفینه آپولو در هنگام نشستن بر روی سطح ماه به جا مانده است مشابه عکس c نشان می‌دهد که محل فرود LM دارای هیچ‌گونه گودال نمی‌باشد و همچنین نیروی رانشی10500 پوندی که راکت آپولو می‌بایست برروی زمین ایجاد می‌نمود اثری یافت نمی‌شود.
این تصویر به وسیله Buzz Aldrin از سطح زمین زیر راکت گرفته شده است.

«ناسا» اعتقاد دارد که در زیر این قسمت بخش سوخته‌ای وجود دارد و همچنین یک شیار که با فلش نشان داده شده است به وسیله یکی از ارابه‌های فرود در زیر LM به وجود آمده و بر روی سطح ماه کشیده شده است، البته نیروی 10500 پوندی نیروی زیادی است که می‌تواند یک سوراخ بزرگ در سطح ماه ایجاد کند. اما «ناسا» می‌گوید که آقای آرمسترانگ موقع نشستن بر روی ماه موتور سفینه آپولو را خاموش کرده و به همین دلیل سفینه کشیده شده است (محل فلش روی عکس فوق ).
«ناسا» همچنین اعلام می‌کند که یک سنسور ریسمانی وجود داشته که وقتی آن ریسمان با سطح ماه تماس پیدا می‌کرد این سنسور به فضانورد اعلام مینمود که موتورها را خاموش نماید این عمل باعث می‌شد که از برخورد سفینه جلوگیری شده و همچنین از صدمه زدن به آن جلوگیری شود.
«ناسا» همچنین اعلام کرد که یک نقطه خاص را برای فرود در نظر نداشته و سفینه هم به صورت عمودی فرود نیامده و محلی که باید سفینه در آنجا فرود می‌آمد، بستگی به این داشت که خالی از صخره باشد و باید در زاویه خاصی فرود می‌آمد که در سطح ماه سر خورده تا بایستد.
اما با توجه به عکس اگر توجیه «ناسا» برای این عکس درست باشد، آیا شما فکر می‌کنید یک متر کشیده شدن ارابه فرود بر سطح ماه برابر با نیروی رانش 10500 پوندی است.
عکس جاپای معروف «ناسا» که به عنوان اولین جاپای انسان که بر روی کره ماه پیاده شده است در فاصله دو متری سفینه آپولو 11 بوده است. در این عکس وزن کلی فضانورد به همراه لباس فضانوردی او حدود 150 کیلوگرم است. آیا شما فکر می‌کنید سفینه آپولو با وزن بیش از 1800 کیلوگرم شیاری که به هنگام کشیده شدن بر سطح ماه ایجاد مینماید به‌اندازه شیاری است که در عکس بالا با علامت فلش نشان داده شده است.

4- «ناسا» در زمینه اختلاف جهت سایه اجسام در عکس‌ها توضیح می‌دهد که دلیل اینکه فاصله‌های اجسام که سایه آنها انتشار یافته زیاد می‌باشد لذا زاویه سایه‌ها با هم اختلاف دارد و همچنین این تصاویر به صورت دو بعدی نمایش داده شده که نمی‌توان مسافت را دقیقاً مشخص نمود.

در این زمینه به شکل‌های زیر توجه شود که در آنها فاصله بین اجسام بسیار کم می‌باشد ولی جهت سایه‌ها با هم اختلاف دارد. همچنین خورشید که تنها منبع نوری روشن‌کننده سطح ماه می‌باشد، در فواصل میلیون سال نوری ماه قرار دارد، بنابراین جهت تابش آن برای قسمت‌های مختلف حتی با فاصله طولانی بیش از صدها کیلومتر هم تقریباً در یک سمت می‌باشد.