پسر شاملو: پدرم انسانی دو شخصیتی,مالیخولیائی و ترسو بود
+2
رأی دهید
-0
خبرگزاری انتخاب : سیروس شاملو (فرزند دوم ساملو) در نوشته های توهین آمیز وبلاگ خود ، پدرش را انسانی دمدمی مزاج معرفی کرده و نوشته است: « این که شاملو هرگز به سانسور تاسی نکرد و همواره به بی‌عدالتی گفت نه، مفت‌ترین دروغ جهان معاصر است... شاملو انسانی دو شخصیته و مالیخولیائی بود... او آدمی به شدت ترسو و وحشت زده و چاپلوس بود... شاملوئیستها جز دروغ و چاپلوسی و تفاخر و تعفن در درون آدم چیز زندهای باقی نمی گذارند... هم بر درگاه کوه در جستجوی فروغ می‌گشت و هم معتقد بود (...) فروغ ... .»
سیروس شاملو نه تنها چنین ادعای غیر مستندی را درباره نظر پدرش که زیباترین مرثیه را برای فروغ فرخزاد سروده، مطرح کرده بلکه با وجود این که شاملو از صمد بهرنگی به عنوان «چهره‌ی حیرت‌انگیز تعهد» نام برده است، مدعی شده است که: « واقعیت آن است که احمد شاملو همیشه و در خفا صمد بهرنگی را بنجل نویس درجه دهم می دانست و از این که او به عنوان نویسنده با استعداد مشهور شده است تأسف می خورد. معمای بزرگ آن است که شاملو علیرغم میل باطنی اش به فرآخور بازار ِ روز چیزهایی به زبان می آورد که هرگز به آن اعتقادی نداشت اما موقعیت اجتماعی او را تضمین می کرد و این اصیل ترین مرام یک انسان سیاسی و مردم شناس است! روحش شاد! افسار توده ها را خوش به دست گرفته بود!»
همچنین بر خلاف سخن شاعر که خود می گوید: « ما همه تحت تأثیر همدیگر هستیم. اگر غیر از این باشد، از هیچ‌کس هیچ‌چیز نیاموخته‌ایم. من تحت تأثیر همه‌ام، هم‌چنان‌که خیلی‌ها تحت تأثیر من‌اند. من جمعیتی کثیرم.»، وی می نویسد: «شاملو به بسیاری از کسان در صحنه سیاست و ادب و گستره‌ی جهانی اعتقاد نداشت، از جمله: فردریک نیچه، لوئیس بونوئل، لوئی آرمسترانگ، نلسون ماندلا، فیدل کاسترو، مائوتسه‌تونگ، تارکوفسکی، کشلوفسکی، آندره مارلو، مارتین هایدگر، سورن کیرکگارد، هربرت مارکوز، ساموئل بکت، سیمون دوبوار و ... و در حوزه داخلی: احمد گلشیری، بهرام بیضایی، مهرجویی، براهنی، خانلری، دولت آبادی، آل احمد، به‌آذین، نویسند‌گان مونث که به نظر او قاچاقی در جمع بودند و ... .»
وی درباره فرهنگنامه شاملو (کتاب کوچه) نیز نوشته است: «این که کوچه می‌تواند فرهنگ و زبان بسازد حرف بی‌ربط صد سال قبل است.»
در این وبلاگ مطالب اهانت باری نیز در مورد آیدا شاملو نوشته شده و موضوع تفاهم وی با شاعر به چالش کشیده است.
به گزارش خبرگزاری «انتخاب»، متن کامل نوشته سیروس شاملو در وبلاگش در پی می آید:
اگر کمی حواسم رو جمع کنم می‌تونم بفهمم سرچشمه‌ی این چرخش هویتی ِ ابرمردان ادبیات ما از کجاها آب می‌خورد.
توی خارج دیدی که دلال‌های هزارفامیل و وافورگیران ِ اشرف پهلوی تحویل‌ات نگرفتند و چون کُرسی استادی برکلی بادی به دماغ انداخت و باعث شد بیش از حد قلچماق ِ دربار ، مشدی ابواقاسم فرودسی را چماق بزنی حرفت را نجویده به سنگسارات نشستند که وامصیبتا چه نشسته‌اید که تمامیت درزی از بین رفت! آن هم از گداخانه‌ی ادبی لندن و جاسوس آباد ِ بی بی سی و دست‌اندازهای ماهنامه ایرانشهر که میان نازیزم و کمونیزم به ریسمان نخ‌نمایی آویزان بود؟ نتیجه‌ی این دور قمری در قاره‌ها نه تنها انقلابی و هیاهویی مثبت در بر نداشت بلکه نیروی زیادی می طلبید به بقال بنگلادشی ِ هآدرزفیلد ثابت کنی:
- این آدمی که از تو الان سیگار خرید همان غول زیبایی‌ست که در استوای شب ایستاده بود!
و حتما توضیح دهنده به لهجه‌ی چی‍س اند فیشی باید از اصابت سنگ‌ترازو به ملاج‌اش جاخالی بموقع صادر می‌فرمود که :
- پس چرا این غول برنمی‌گرده به همون منطقه استوایی‌ش!
در فرار از این بی‌نامی و بی‌نشانی بود و بی‌‌میزی و بی‌کتابی و بی‌مسجدی و لامنبری که برخی باز می‌گردند به میان هواداران بی‌هوای پیشین و همینجاست که بجای پرسش ِ سوزان ِ این آمدن و رفتن تو بهر چه بود؟ دلالان دولت‌آباد ِ این‌طرف نوعی لبیک پیش‌نهاد می‌کنند که در اصطلاح ادبی به آن پوزش ِ تلویحی گویند. همینجا ست که در مقابل بازیافتن حواریون گم‌شده تکثیر برخی اوراد نیز مجوز می‌گیرند گیرم یعد از مرگ تنانه سود سهام بورس لندن به حزب کارگزاران و نهاد ریاست گزمه گان واریز شود... بگذریم.
این تفاوت معنی در دو جمله‌ی زیر چنین است که اولی پیش از سفر ِ تلخ و دومی در بازگشت تحریر شده باشد:
۱- نگاه کن این مردم ِ مرده چون چراغی خاموش هستند و خاموشی آنها بخاطر نفت نیست!
۲- من اهل اینجایم و چراغم در این خانه می‌سوزد!
این تفاوت میان ِ نااهلی و اهل شدن ، خاموشی و نورافشانی، فاصله‌ی نوعی ممنوعیت و گونه‌ای اجازت است همان فاصله‌ای که متاسفانه آدم را از (بامداد کفرگوی) به (حاجی بامداد) در اندازه‌ی معاصر تبدیل می‌کند.
یعنی دیگران که رفتند (اهلی شدن) نمی‌دانستند ، چراغ‌شان خاموش بود و وحشی و بی‌خرد ماندند و آنان که مغفرت طلبیدند ـ تلویحا ـ راه های بهشت قسمت بردند! بعد خواهیم دید کدام بهشت و کدام فردیس. فقط کلاه‌ات را بچسب لازم نیست آن را قاضی کنی!
همه‌ی راه ها به این منتهی شده است که رفته‌گان که چمدان به دست رفتند برای دل خود رفتند و ندانستند در خانه هم می‌توان مخالف هفت‌خط بود و به بی عدالتی گفت (نه!) .این مفت‌ترین حرف معاصر است. در هر آلونکی در هر گوشه از جهان به بی‌عدالتی بگویی(نه) خانه‌ای برایت نمی‌ماند که در آن چراغ افروزی چون سقفش را بر سرت خراب خواهند کرد. صوفی‌ترین گدازادگان خرابات شعبان هم با چراغ پیزوری نمی‌توانند مدت مدیدی به قدرت وقت بگویند (نه) چه رسد به کاشانه‌ی محقری که به باغبان ماهی سیصد هزارتومان دستمزد بدهی! منتقدی به نام نقره‌کار بعوض کار بر روی نقره گفته است : شاملو هرگز به سانسور تاسی نکرد و همواره به بی‌عدالتی گفت (نه!) این مفت‌ترین دروغ جهان معاصر است آن‌هم در جهانی که هیچ بنی بشری جرات و جگر کوچکترین شنای خلاف جهت را ندارد. آن هم در دنیایی که با کوچکترین اعتراض به بی‌عدالتی اگر به زور دگنک خفه‌ات نکنند از گرسنه‌گی ناکارت خواهند کرد. کاری می‌کنند که هزاران بار آرزوی مرگ‌کنی و در رنگ گل‌ها نیز به دنبال دار ِ فنا باشی !
در چنین شرایطی یک شخصیت مشهوری وارد محلی می‌شود که در آن جویبار خون ِ آدمی روان است بعد این آدم همواره به بی‌عدالتی می‌گوید (نه) ضمن این که او به کوری چشم نااهلان اهلی هم نیست و چراغش در این خانه می‌سوزد و جاسوس بیگانه نیست!! ( قابل توجه همه خارج نشینان نوکر بیگانه که خفقان را بهانه کرده‌اند تا در اروپا و آمریکا خوش بگذرانند و از علم نوشتن اتوبیوگرافی هم بی‌بهره مانده اند!) جاسوس‌های بیگانه شما که وطن خود را می‌فروشید و چراغ‌تان در جای دیگری می‌سوزد اینقدر دیکتاتوری را بهانه نکنید ببینید (حاج‌آقا شاملو) توی خانه‌اش به سانسور دهن‌کجی کرده است!! او تا آخرین لحظه ایستاده. حتا برخی سریالهای لاریجانی را ایستاده نظاره کرده است!
اگر کمی حواسم رو جمع کنم می‌تونم بفهمم سرچشمه‌ی این چرخش بآب ِ ابرمردان ادبی ما از کجاها آب می‌خورد و آنان چرا سنگر مبارزه را ترک نکردند برای لحظه‌ای آدمی عادی باشند و از افسانه‌مردی و کشت ِ اسطوره‌های میهنی دست بکشند.
چند صفحه مبارزه با اختناق برای مراجعه خواننده‌ی نااهل به این نوشته سنجاق شده است. محض نمونه.
چهار صفحه‌ی نخست نمونه‌هایی از اصطلاحات سانسور شده‌ی کتاب کوچه ۸ و ۹ است که نشان می‌دهد شاعر چگونه در خانه نشسته و با سانسور مبارزه کرده است درحالیکه نویسنده‌گان دیگر در خارج از خانه تنبان هاوائی به پا کرده و در حال مک زدن کافه‌گلاسه به جاسوسی بیگانه‌گان مشغولند!
دو سه صفحه هم مربوط است به سوختن چراغ‌فتیله‌ی ایدئولوژیک شاملو و چرخش ۳۶۰ درجه‌ی مسیر دودچراغ‌هایی که آن زنده یاد بخورد!
سیروس شاملو نه تنها چنین ادعای غیر مستندی را درباره نظر پدرش که زیباترین مرثیه را برای فروغ فرخزاد سروده، مطرح کرده بلکه با وجود این که شاملو از صمد بهرنگی به عنوان «چهره‌ی حیرت‌انگیز تعهد» نام برده است، مدعی شده است که: « واقعیت آن است که احمد شاملو همیشه و در خفا صمد بهرنگی را بنجل نویس درجه دهم می دانست و از این که او به عنوان نویسنده با استعداد مشهور شده است تأسف می خورد. معمای بزرگ آن است که شاملو علیرغم میل باطنی اش به فرآخور بازار ِ روز چیزهایی به زبان می آورد که هرگز به آن اعتقادی نداشت اما موقعیت اجتماعی او را تضمین می کرد و این اصیل ترین مرام یک انسان سیاسی و مردم شناس است! روحش شاد! افسار توده ها را خوش به دست گرفته بود!»
همچنین بر خلاف سخن شاعر که خود می گوید: « ما همه تحت تأثیر همدیگر هستیم. اگر غیر از این باشد، از هیچ‌کس هیچ‌چیز نیاموخته‌ایم. من تحت تأثیر همه‌ام، هم‌چنان‌که خیلی‌ها تحت تأثیر من‌اند. من جمعیتی کثیرم.»، وی می نویسد: «شاملو به بسیاری از کسان در صحنه سیاست و ادب و گستره‌ی جهانی اعتقاد نداشت، از جمله: فردریک نیچه، لوئیس بونوئل، لوئی آرمسترانگ، نلسون ماندلا، فیدل کاسترو، مائوتسه‌تونگ، تارکوفسکی، کشلوفسکی، آندره مارلو، مارتین هایدگر، سورن کیرکگارد، هربرت مارکوز، ساموئل بکت، سیمون دوبوار و ... و در حوزه داخلی: احمد گلشیری، بهرام بیضایی، مهرجویی، براهنی، خانلری، دولت آبادی، آل احمد، به‌آذین، نویسند‌گان مونث که به نظر او قاچاقی در جمع بودند و ... .»
وی درباره فرهنگنامه شاملو (کتاب کوچه) نیز نوشته است: «این که کوچه می‌تواند فرهنگ و زبان بسازد حرف بی‌ربط صد سال قبل است.»
در این وبلاگ مطالب اهانت باری نیز در مورد آیدا شاملو نوشته شده و موضوع تفاهم وی با شاعر به چالش کشیده است.
به گزارش خبرگزاری «انتخاب»، متن کامل نوشته سیروس شاملو در وبلاگش در پی می آید:
اگر کمی حواسم رو جمع کنم می‌تونم بفهمم سرچشمه‌ی این چرخش هویتی ِ ابرمردان ادبیات ما از کجاها آب می‌خورد.
توی خارج دیدی که دلال‌های هزارفامیل و وافورگیران ِ اشرف پهلوی تحویل‌ات نگرفتند و چون کُرسی استادی برکلی بادی به دماغ انداخت و باعث شد بیش از حد قلچماق ِ دربار ، مشدی ابواقاسم فرودسی را چماق بزنی حرفت را نجویده به سنگسارات نشستند که وامصیبتا چه نشسته‌اید که تمامیت درزی از بین رفت! آن هم از گداخانه‌ی ادبی لندن و جاسوس آباد ِ بی بی سی و دست‌اندازهای ماهنامه ایرانشهر که میان نازیزم و کمونیزم به ریسمان نخ‌نمایی آویزان بود؟ نتیجه‌ی این دور قمری در قاره‌ها نه تنها انقلابی و هیاهویی مثبت در بر نداشت بلکه نیروی زیادی می طلبید به بقال بنگلادشی ِ هآدرزفیلد ثابت کنی:
- این آدمی که از تو الان سیگار خرید همان غول زیبایی‌ست که در استوای شب ایستاده بود!
و حتما توضیح دهنده به لهجه‌ی چی‍س اند فیشی باید از اصابت سنگ‌ترازو به ملاج‌اش جاخالی بموقع صادر می‌فرمود که :
- پس چرا این غول برنمی‌گرده به همون منطقه استوایی‌ش!
در فرار از این بی‌نامی و بی‌نشانی بود و بی‌‌میزی و بی‌کتابی و بی‌مسجدی و لامنبری که برخی باز می‌گردند به میان هواداران بی‌هوای پیشین و همینجاست که بجای پرسش ِ سوزان ِ این آمدن و رفتن تو بهر چه بود؟ دلالان دولت‌آباد ِ این‌طرف نوعی لبیک پیش‌نهاد می‌کنند که در اصطلاح ادبی به آن پوزش ِ تلویحی گویند. همینجا ست که در مقابل بازیافتن حواریون گم‌شده تکثیر برخی اوراد نیز مجوز می‌گیرند گیرم یعد از مرگ تنانه سود سهام بورس لندن به حزب کارگزاران و نهاد ریاست گزمه گان واریز شود... بگذریم.
این تفاوت معنی در دو جمله‌ی زیر چنین است که اولی پیش از سفر ِ تلخ و دومی در بازگشت تحریر شده باشد:
۱- نگاه کن این مردم ِ مرده چون چراغی خاموش هستند و خاموشی آنها بخاطر نفت نیست!
۲- من اهل اینجایم و چراغم در این خانه می‌سوزد!
این تفاوت میان ِ نااهلی و اهل شدن ، خاموشی و نورافشانی، فاصله‌ی نوعی ممنوعیت و گونه‌ای اجازت است همان فاصله‌ای که متاسفانه آدم را از (بامداد کفرگوی) به (حاجی بامداد) در اندازه‌ی معاصر تبدیل می‌کند.
یعنی دیگران که رفتند (اهلی شدن) نمی‌دانستند ، چراغ‌شان خاموش بود و وحشی و بی‌خرد ماندند و آنان که مغفرت طلبیدند ـ تلویحا ـ راه های بهشت قسمت بردند! بعد خواهیم دید کدام بهشت و کدام فردیس. فقط کلاه‌ات را بچسب لازم نیست آن را قاضی کنی!
همه‌ی راه ها به این منتهی شده است که رفته‌گان که چمدان به دست رفتند برای دل خود رفتند و ندانستند در خانه هم می‌توان مخالف هفت‌خط بود و به بی عدالتی گفت (نه!) .این مفت‌ترین حرف معاصر است. در هر آلونکی در هر گوشه از جهان به بی‌عدالتی بگویی(نه) خانه‌ای برایت نمی‌ماند که در آن چراغ افروزی چون سقفش را بر سرت خراب خواهند کرد. صوفی‌ترین گدازادگان خرابات شعبان هم با چراغ پیزوری نمی‌توانند مدت مدیدی به قدرت وقت بگویند (نه) چه رسد به کاشانه‌ی محقری که به باغبان ماهی سیصد هزارتومان دستمزد بدهی! منتقدی به نام نقره‌کار بعوض کار بر روی نقره گفته است : شاملو هرگز به سانسور تاسی نکرد و همواره به بی‌عدالتی گفت (نه!) این مفت‌ترین دروغ جهان معاصر است آن‌هم در جهانی که هیچ بنی بشری جرات و جگر کوچکترین شنای خلاف جهت را ندارد. آن هم در دنیایی که با کوچکترین اعتراض به بی‌عدالتی اگر به زور دگنک خفه‌ات نکنند از گرسنه‌گی ناکارت خواهند کرد. کاری می‌کنند که هزاران بار آرزوی مرگ‌کنی و در رنگ گل‌ها نیز به دنبال دار ِ فنا باشی !
در چنین شرایطی یک شخصیت مشهوری وارد محلی می‌شود که در آن جویبار خون ِ آدمی روان است بعد این آدم همواره به بی‌عدالتی می‌گوید (نه) ضمن این که او به کوری چشم نااهلان اهلی هم نیست و چراغش در این خانه می‌سوزد و جاسوس بیگانه نیست!! ( قابل توجه همه خارج نشینان نوکر بیگانه که خفقان را بهانه کرده‌اند تا در اروپا و آمریکا خوش بگذرانند و از علم نوشتن اتوبیوگرافی هم بی‌بهره مانده اند!) جاسوس‌های بیگانه شما که وطن خود را می‌فروشید و چراغ‌تان در جای دیگری می‌سوزد اینقدر دیکتاتوری را بهانه نکنید ببینید (حاج‌آقا شاملو) توی خانه‌اش به سانسور دهن‌کجی کرده است!! او تا آخرین لحظه ایستاده. حتا برخی سریالهای لاریجانی را ایستاده نظاره کرده است!
اگر کمی حواسم رو جمع کنم می‌تونم بفهمم سرچشمه‌ی این چرخش بآب ِ ابرمردان ادبی ما از کجاها آب می‌خورد و آنان چرا سنگر مبارزه را ترک نکردند برای لحظه‌ای آدمی عادی باشند و از افسانه‌مردی و کشت ِ اسطوره‌های میهنی دست بکشند.
چند صفحه مبارزه با اختناق برای مراجعه خواننده‌ی نااهل به این نوشته سنجاق شده است. محض نمونه.
چهار صفحه‌ی نخست نمونه‌هایی از اصطلاحات سانسور شده‌ی کتاب کوچه ۸ و ۹ است که نشان می‌دهد شاعر چگونه در خانه نشسته و با سانسور مبارزه کرده است درحالیکه نویسنده‌گان دیگر در خارج از خانه تنبان هاوائی به پا کرده و در حال مک زدن کافه‌گلاسه به جاسوسی بیگانه‌گان مشغولند!
دو سه صفحه هم مربوط است به سوختن چراغ‌فتیله‌ی ایدئولوژیک شاملو و چرخش ۳۶۰ درجه‌ی مسیر دودچراغ‌هایی که آن زنده یاد بخورد!