بازنشستگی اتاق جنگ زیرزمینی آمریکا

اتاق جنگ زیرزمینی آمریکا در دل سنگ‌های گرانیتی کوهستان چین «کولورادو»، در حال بازنشسته شدن است.

به گزارش سرویس بین‌الملل «بازتاب»، به نقل از «سی.ان.ان»، این مرکز در طول رقابت‌های طولانی اتمی بین آمریکا و روسیه، مرکز فوق‌سری اصلی کشور بوده و نمادی از دوران جنگ سرد نیز هست، اما با پایان جنگ سرد، اتاق جنگ نیز به نظر به حالت استندبای (آماده‌باش) درآمد تا پولی به دست آورد و تنها عده‌ای از پرسنل آن را آماده نگه داشته‌اند تا در صورت نیاز به یک مرکز فرماندهی قوی، آن را فعال کنند، اما این وظیفه با کمی تغییر مکان، به نظر بر عهده مرکز هوایی «پترسون‌» در 10 مایلی آنجاست.

علاوه بر این، ارتش آمریکا بر این باور است، کشورهایی که پیرو اتحاد شوروی سابق هستند و تهدیدات اصلی آمریکا به شمار می‌روند (مانند کره شمالی و ایران)، توانایی تسلیحاتی برای از بین بردن مرکز فرماندهی کولورادو را ندارند.
در سال‌های دهه 1950 آمریکا و کانادا، صدها میلیون دلار خرج کردند تا سیستم‌های هشداردهنده را برای شناسایی حمله شوروی طراحی کنند که همه اطلاعات آن در ساختمانی دو طبقه در همین مرکز موجود است.

در سال 1961، نیروهای آمریکایی برای تخلیه هفتصد هزار تن گرانیت به راه افتادند. دو درب 25 تنی ضد انفجار برای حفاظت از پانزده ساختمان تونل مانند که نزدیک به 800 متر زیر زمین بودند، ساخته شد؛ این شهر کوچک، دارای آزمایشگاه، کلینیک پزشکی و حتی آتش‌نشانی و نیروی پلیس هم بود.

پرسنل این مرکز به مدت چهل سال از اتاق کوچکی، مراقب حرکات شوروی بودند. فروپاشی اتحاد شوروی ناقوس مرگ کوهستان چین نیز بود. چند سال بعد، روس‌ها به علت مشکلات فاجعه‌بار کامپیوتری به این مرکز دعوت شدند و پس از 11 سپتامبر، فرماندهی شمال در سال 2002 برای دفاع از کشور در برابر حملات داخل تشکیل شد. مقر این ستاد در «پترسون» بود و جت‌های جنگنده نیز پس از برخورد هواپیمای کوچکی به ساختمانی در نیویورک، از همان مرکز برای حفاظت بلند شدند.

کوهستان چین که در قلب آمریکا ساخته شده بود تا از حملات در امان بماند و در صورت احتمال حمله اتمی، توانایی تصمیم‌گیری داشته باشد، با اختراع بمب‌ها و تسلیحات جدید، در سال‌های بعد دیگر این مزیت را نداشت.
ژنرال «ویلیام اودوم»، مدیر سابق آژانس امنیت ملی آمریکا، می‌گوید: «این مرکز در زمان جنگ سرد، به ویژه پس از بحران موشکی کوبا و موشک‌های بالستیک بین‌المللی روسیه، نقطه اتکایی بود و سالانه حدود 250 میلیون دلار هزینه داشت».