پزشکیان: برای اینکه رئیس بمانم هیچ انگیزه‌ای ندارم + ویدیو

مسعود پزشکیان، رئیس جمهور گفت: بنده برای حکومت و یا برای اینکه رئیس بمانم هیچ انگیزه‌ای ندارم اگر نتوانم مشکل مردم و محرومین را حل کنم. این چیزی نیست که بخواهم به آن افتخار کنم. نمی شود ما حکومت کنیم و مردم مشکل داشته باشند و بعد همینجوری بیاییم مثلاً بودجه را می گویند، حقوق کم است، می گویند مالیات زیاد می‌گیرید. از اینور هم می گویند حقوق زیاد کن. یکی به من بگوید از کجا پول در بیاورم که بدهم؟

وضعیت معیشتی در ایران امروز به مرحله‌ای از فروپاشی رسیده است که دیگر نمی‌توان آن را تنها با واژگان اقتصادی توصیف کرد؛ این یک سقوط اخلاقی و ساختاری تمام‌عیار است. حکومتی که مدعی حمایت از مستضعفان بود، اکنون به اصلی‌ترین عامل بازتولید فقر و فلاکت تبدیل شده است. 

پزشکیان: برای اینکه رئیس بمانم هیچ انگیزه‌ای ندارم pic.twitter.com/tYX98Gg2ih

— Iranian UK (@IranianUk) December 28, 2025

سیاست‌های کلان اقتصادی در این ساختار، نه بر پایه رفاه شهروندان، بلکه بر اساس بقای هسته قدرت و تأمین هزینه‌های گزاف ایدئولوژیک تنظیم شده‌اند. 

تورم افسارگسیخته، سقوط ارزش پول ملی به قعر دره‌های ناامیدی و کوچک شدن روزمره سفره‌های مردم، نتیجه مستقیم بی‌کفایتی مدیرانی است که تخصص را فدای وفاداری کرده‌اند و در حالی که مردم برای تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای زیستی خود درمانده‌اند، چرخ‌دنده‌های فساد سیستمی، دارایی‌های ملی را می‌بلعند.

ناکارآمدی این دستگاه حکمرانی در توزیع عادلانه ثروت و ایجاد امنیت شغلی، طبقه متوسط را به ورطه نابودی کشانده و طبقات ضعیف را در چنبره فقر مطلق گرفتار کرده است. 

پزشکیان: می‌گویند حقوق را زیاد کنید، اما یکی به من بگوید پولش را از کجا بیاورم؟ pic.twitter.com/vEHDSUxAwj

— Iranian UK (@IranianUk) December 28, 2025

آمارهای رسمی که خود همواره با پنهان‌کاری همراه بوده‌اند، دیگر قادر به پوشاندن واقعیت عریان خیابان‌ها نیستند. وقتی رانت‌خواری به یک هنجار تبدیل می‌شود و شبکه‌های مافیایی متصل به بدنه قدرت، نبض بازار را برای منافع شخصی در دست می‌گیرند، بدیهی است که تولید داخلی فلج و سرمایه‌گذاری به سرابی دوردست تبدیل شود. 

این حکومت با لجاجت بر سیاست‌های تنش‌زای بین‌المللی و سوءمدیریت منابع آبی و انرژی، تیشه به ریشه آینده‌ای زده است که در آن نان، دیگر یک دغدغه امنیتی برای خانواده‌ها نباشد.

در نهایت، آنچه امروز شاهد آن هستیم، فراتر از یک بحران اقتصادی ساده، یک «شکست سیستماتیک» در مدیریت ابتدایی‌ترین وظایف یک دولت است. 

حکومتی که توانایی تأمین دارو، مسکن و نان شب مردم را ندارد، اما بودجه‌های کلان را صرف دستگاه‌های تبلیغاتی و پروژه‌های بی‌ثمر می‌کند، مشروعیت عملکردی خود را به کلی از دست داده است. 

خشم فروخورده جامعه از این تبعیض آشکار و ناتوانی در حل معضلات معیشتی، نشان‌دهنده آن است که شکاف میان ملت و حاکمیت به گسلی عمیق تبدیل شده؛ گسلی که نه با وعده‌های توخالی پر می‌شود و نه با سرکوب مطالبات اقتصادی. 

این حجم از بی‌عدالتی و ناکارآمدی، به وضوح نشان می‌دهد که اولویت این ساختار، هرگز «زندگی» و «رفاه» ایرانیان نبوده و نیست.