توجیهات عجیب رئیس سازمان صدا و سیما برای گاف بزرگ مانور موشکی! + ویدئو

رئیس سازمان صدا و سیما اعلام کرد که خبر منتشرشده درباره مانور موشکی بر اساس اطلاعات یک منبع آگاه بوده و صحت آن کاملاً موثق است، هرچند دو مقام رسمی نظامی اعلام کردند که مانور موشکی انجام نشده است. 

وی گفت: «در مورد خبر مربوط به مانور موشکی، دو مقام رسمی نظامی به ما اطلاع دادند که این مانور موشکی نبوده است، اما ما خبر را به استناد منبع آگاه منتشر کردیم و این خبر کاملاً موثق بود.» 

وی با تأکید بر اهمیت اتکا به منابع مطلع در پوشش اخبار حساس، اعلام کرد که اطلاع‌رسانی دقیق و سریع به مردم یکی از اولویت‌های اصلی این سازمان است.

توجیهات عجیب «جبلی» برای گاف بزرگ مانور موشکی! pic.twitter.com/hIjzTNdTAu

— Iranian UK (@IranianUk) December 25, 2025

بی‌اعتمادی عمیق جامعه ایران به صداوسیما موضوعی است که ریشه‌های آن را باید در دهه‌ها عملکرد یک‌سویه و فاصله گرفتن این نهاد از واقعیت‌های کف خیابان جست‌وجو کرد. 

بسیاری از مردم بر این باورند که رسانه ملی، به جای آنکه تریبونی برای انعکاس مطالبات عمومی و صداهای متنوع جامعه باشد، به ارگان تبلیغاتی یک جریان خاص تبدیل شده است. 

این سازمان با سانسور سیستماتیک اخبار بحران‌ها، اعتراضات و مشکلات معیشتی، تصویری وارونه و آرمانی از وضعیت کشور ارائه می‌دهد که با سفره و زندگی روزمره مردم فرسنگ‌ها فاصله دارد. 

همین شکاف عمیق باعث شده تا مخاطبان، اخبار این رسانه را نه به عنوان «اطلاع‌رسانی»، بلکه به عنوان «مهندسی افکار عمومی» تلقی کنند و در نتیجه، هر آنچه از این قاب پخش می‌شود را با دیده‌ی تردید و انکار بنگرند.

عامل کلیدی دیگر در ریزش شدید مخاطبان، رواج پدیده‌ای است که منتقدان آن را «دروغ‌گویی سیستماتیک» یا «اعترافات اجباری» می‌نامند. صداوسیما در بزنگاه‌های حساس تاریخی و سیاسی، بارها به جای تحقیق بی‌طرفانه، به روایت‌سازی‌های یک‌جانبه و گاهی کاملاً کذب روی آورده است که پس از مدتی کذب بودن آن‌ها برملا شده است. 

پخش سناریوهای امنیتی علیه فعالان مدنی و چهره‌های محبوب، تخریب منتقدان بدون دادن حق دفاع به آن‌ها و نادیده گرفتن فجایع ملی، باعث شده تا اعتبار اخلاقی این سازمان به کلی فرو بپاشد. 

برای بسیاری از ایرانیان، تماشای تلویزیون ملی به معنای قرار گرفتن در معرض بمباران اطلاعاتی است که هدفش پنهان کردن حقیقت است، نه روشن کردن آن؛ به همین دلیل است که واژه‌ی «رسانه میلی» در ادبیات عامه جایگزین «رسانه ملی» شده است.

در نهایت، انحصارطلبی و حذف چهره‌های محبوب و حرفه‌ای به دلایل سیاسی، تیر خلاصی بر پیکره اعتماد عمومی بود. وقتی هنرمندان، مجریان و متخصصانی که مورد وثوق مردم بودند، یکی پس از دیگری از گردونه خارج شدند و جای خود را به چهره‌های ایدئولوژیک و فاقد تخصص دادند، کیفیت محتوایی برنامه‌ها به شدت افت کرد. 

امروز مردم ایران برای دستیابی به اخبار واقعی و تحلیل‌های درست، به جای استفاده از رسانه‌ای که با بودجه عمومی و از جیب خودشان اداره می‌شود، به شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های جایگزین پناه می‌برند. 

این رویگردانی جمعی، نشان‌دهنده یک بن‌بست ارتباطی بزرگ است؛ جایی که رسانه ملی به جای آنکه پل ارتباطی حاکمیت و ملت باشد، خود به دیواری بلند میان این دو تبدیل شده است که هر روز ضخیم‌تر می‌شود.