مقایسه حقوق صادق آهنگران در دو سال اخیر از زبان خودش + ویدئو

صادق آهنگران مداح شناخته‌شده و نظامی سابق با حضور در برنامه برمودا به میزبانی کامران نجف‌زاده بار دیگر درباره میزان حقوق خود صحبت کرد.

او که با درجه سرلشکری بازنشسته شده، میزان حقوق فعلی خود را حدود ۳۵ میلیون تومان اعلام کرد. آهنگران سال ۱۴۰۳ نیز در همین برنامه از حقوق حدود ۲۴ میلیون تومانی خود گفته بود.

مقایسه حقوق صادق آهنگران در دو سال اخیر از زبان خودش pic.twitter.com/QRP1CJjRoj

— Iranian UK (@IranianUk) December 24, 2025

صادق آهنگران به عنوان یکی از نمادهای اصلی پروپاگاندای جنگی، نقشی کلیدی در تهییج و گسیل داشتن هزاران جوان به میدان‌های نبردی ایفا کرد که بسیاری از آن‌ها با کمترین آموزش نظامی و تنها تحت تأثیر شور مذهبی ایجاد شده توسط نوحه‌های او، به کام مرگ فرستاده شدند. 

او با استفاده از لحنی حماسی و مفاهیم مذهبی، جنگ را به گونه‌ای بازنمایی می‌کرد که گویی تنها راه سعادت و عبور از پل صراط، حضور در خط مقدم است. 

این رویکرد تک‌بعدی، راه را بر هرگونه عقلانیت و تحلیل نظامی می‌بست و فضا را برای بهره‌برداری ابزاری از احساسات پاک جوانانی فراهم می‌کرد که صادقانه فریب این نمایش‌های سازمان‌یافته را می‌خوردند.

عملکرد او در طول جنگ هشت‌ساله، نه یک فعالیت فرهنگی صرف، بلکه بخشی از یک ماشین جنگی روانی بود که وظیفه داشت هزینه‌های انسانی جنگ را با تقدس‌گرایی توجیه کند. 

آهنگران با اشعار و مداحی‌های خود، مرگ در میدان نبرد را چنان آرمانی جلوه می‌داد که بسیاری از نوجوانان با دستکاری در شناسنامه‌های خود و فرار از خانه، به جبهه‌هایی می‌رفتند که فرجام بسیاری از آن‌ها چیزی جز نابودی، جراحات عمیق و مفقودالاثر شدن نبود. 

این دستکاری ذهنی و عاطفی، نسلی را قربانی آرمان‌هایی کرد که لزوماً با واقعیت‌های استراتژیک جنگ همخوانی نداشت و تنها به طولانی‌تر شدن بی‌دلیل منازعه و افزایش تلفات انسانی دامن می‌زد.

تبدیل کردن هنر مداحی به بازوی فشار روانی برای ترغیب بی‌محابای مردم به جنگ، اقدامی غیرمسئولانه است که پیامدهای جبران‌ناپذیری برای هزاران خانواده ایرانی به همراه داشت. 

آهنگران و کسانی که بستر این نفوذ کلامی را فراهم کردند، مسئول مستقیم خون‌های ریخته شده‌ای هستند که تحت تأثیر هیجانات کاذب و وعده‌های ماورایی، در میادین مین و زیر آتش توپخانه فدا شدند، در حالی که می‌شد با دیپلماسی و تدبیر از وقوع بسیاری از این فجایع جلوگیری کرد.

تاریخ نباید از یاد ببرد که چگونه یک صدا و یک سبک خاص از نوحه‌خوانی، توانست قوه‌ی تشخیص و خردورزی را در بخشی از جامعه فلج کند و جای آن را با شوقی کورکورانه برای «شهادت» عوض نماید. 

این نوع پروپاگاندا که در آن جان انسان‌ها کم‌ارزش‌تر از شعارهای سیاسی و مذهبی تلقی می‌شود، لکه‌ای سیاه در کارنامه کسانی است که از تریبون‌های عمومی برای ترویج خشونت و جنگ‌طلبی استفاده کردند. 

قربانی شدن هزاران جوان که می‌توانستند آینده‌سازان این سرزمین باشند، بهای گزافی بود که برای این رویکردهای تحریک‌آمیز پرداخت شد و این میراثِ سرشار از اندوه، همواره مورد نقد و نکوهش آیندگان خواهد بود.