علی کفاشیان: «بازیکنان تیم ملی گرین کارت دارند!» + ویدیو

علی کفاشیان، رییس پیشین فدراسیون فوتبال در گفتگویی با کامران نجف‌زاده مدعی شد که برخی از بازیکنان تیم ملی، گرین ‌کارت آمریکا را در اختیار دارند.

علی کفاشیان زمانی سکان هدایت فدراسیون فوتبال ایران را در دست گرفت که این نهاد پس از تعلیق توسط فیفا و دوران گذار کمیته انتقالی، در وضعیتی متزلزل قرار داشت. 

علی کفاشیان: «بازیکنان تیم ملی گرین کارت دارند!» pic.twitter.com/AewOvInWVP

— Iranian UK (@IranianUk) December 20, 2025

او که پیشینه‌ای در رشته دوومیدانی داشت و از مدیران باسابقه کمیته ملی المپیک محسوب می‌شد، با انتخاباتی که بسیاری آن را مهندسی‌شده می‌دانستند، وارد عرصه‌ای شد که با تخصص اصلی‌اش فاصله داشت. 

ویژگی بارز او از همان ابتدا، برخورد با بحران‌ها با زبانی طنز و لبخندی همیشگی بود؛ رویکردی که در ابتدا نوعی بی‌خیالی تعبیر می‌شد اما به مرور مشخص شد که «دیپلماسی لبخند» کفاشیان، ابزاری برای عبور از فشارهای سنگین سیاسی و رسانه‌ای است. او توانست در فضایی که سیاستمداران تمایل زیادی به دخالت در فوتبال داشتند، با زیرکی خاص خود نوعی استقلال نسبی برای فدراسیون حفظ کند.

بزرگترین دستاورد دوران ریاست کفاشیان، بدون شک استخدام کارلوس کی‌روش و ایجاد مسیری بود که به دو صعود پیاپی به جام جهانی منجر شد. 

در حالی که بدنه دولت و سازمان تربیت‌بدنی وقت فشار زیادی برای تغییرات مداوم اعمال می‌کردند، کفاشیان با ایستادگی پشت تصمیمات فنی خود، ساختاری را فراهم کرد که تیم ملی ایران را برای سال‌ها به قدرت اول آسیا در رنکینگ فیفا تبدیل کرد. 

او با وجود محدودیت‌های شدید مالی و تحریم‌های بین‌المللی که انتقال درآمدهای فیفا را مختل کرده بود، توانست کمپ‌های تیم ملی و زیرساخت‌های آکادمیک را تا حدودی ارتقا دهد. در این دوره، فوتبال ایران از نظر برندینگ بین‌المللی و حضور در مجامع کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) به وزنه قابل‌توجهی تبدیل شد و خود او نیز توانست کرسی نایب‌رئیسی آسیا را تصاحب کند.

اما دوران طولانی ریاست او خالی از تیرگی و جنجال نبود. مدیریت کفاشیان همواره با انتقاداتی جدی در زمینه شفافیت مالی و نحوه قرارداد با اسپانسرها روبرو بود. پرونده معروف «حق پخش تلویزیونی» و قراردادهای مبهم تبلیغات محیطی، فشارهای زیادی را به بدنه فدراسیون وارد کرد. 

اوج این چالش‌ها، ماجرای پرونده فساد در فوتبال و متعاقب آن، حکم محرومیت از فعالیت‌های فوتبالی توسط کمیته اخلاق به دلیل پرونده مربوط به حق پخش بازی‌های تیم ملی (شرکت ام‌پی سیلوا) بود. 

این حواشی باعث شد که پایان دوران مدیریتی او با حسی از دوگانگی همراه باشد؛ مدیری که از یک سو فوتبال را به ثبات رسانده بود و از سوی دیگر، متهم به ایجاد ساختاری بود که در آن نظارت دقیقی بر گردش‌های مالی کلان صورت نمی‌گرفت.

در نهایت، علی کفاشیان را می‌توان نماد نسلی از مدیران ورزش ایران دانست که با تکیه بر «روابط» و «صبوری» به جای «تکنوکراتیسم مدرن»، طولانی‌ترین دوران ریاست بر فدراسیون فوتبال را رقم زدند. 

میراث او ترکیبی از موفقیت‌های چشمگیر ملی و ناکامی‌های ساختاری در فوتبال باشگاهی است. او به خوبی می‌دانست چگونه در میانه جنگ قدرت میان نهادهای بالادستی مانور دهد و صندلی خود را حفظ کند. 

حتی پس از کناره‌گیری از ریاست، سایه او تا مدت‌ها بر سر فدراسیون سنگینی می‌کرد. کفاشیان ثابت کرد که در فوتبال ایران، گاهی لبخند زدن و سکوت اختیار کردن در برابر طوفان حوادث، کارآمدتر از تقابل مستقیم و استعفاهای زودهنگام است، هرچند که این رویکرد به بهای از دست رفتن فرصت‌های طلایی برای اصلاح ساختار حرفه‌ای لیگ ایران تمام شد.