چرا دولت ایتالیا علیه سس‌های پاستا در بروکسل اعلام جنگ کرده است؟

سس‌های پاستا روی قفسه‌های فروشگاهی داخل پارلمان اروپا در بروکسلبی بی سی: دولت راست‌گرای ایتالیا که خود را پاسدار آشپزی سنتی کشور می‌داند، مدتی است وزارت تازه‌ای به نام «حاکمیت غذایی» ایجاد کرده و اکنون پس از آنچه «جنجال بین‌المللی سس پاستا» خوانده شده، قصد دارد مقررات جدیدی تدوین کند.

دولت ائتلافی به رهبری حزب برادران ایتالیا که خود را «طرفدار حاکمیت ملی» معرفی می‌کند، در سال ۲۰۲۲ نام چند وزارتخانه را نیز در همین راستا تغییر داده بود؛ از جمله وزارت «ساخت ایتالیا» و وزارت «حاکمیت غذایی».

فرانچسکو لولوبریجیدا، وزیر کشاورزی، حاکمیت غذایی و جنگل‌داری ایتالیا، حفاظت و دفاع از آشپزی و محصولات ایتالیایی در سطح جهان را یکی از اولویت‌های اصلی خود می‌داند. همزمان کارزاری برای ثبت آشپزی ایتالیا در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو در جریان است.

دولت همچنین می‌کوشد با محصولاتی مقابله کند که در بازار جهانی با نام‌هایی که ایتالیایی به نظر می‌رسند عرضه می‌شوند و وانمود می‌کنند منشا ایتالیایی دارند.

آقای لولوبریجیدا اخیرا اعلام کرد که تحقیقاتی درباره سس‌هایی آغاز شده که در فروشگاه «دولز» در پارلمان اروپا در بروکسل با تصویر پرچم ایتالیا فروخته می‌شوند. یکی از علت‌های این جنجال و «رسوایی» آن است که سس کربونارا، به جای گوانچاله که در دستور سنتی ژامبون گونه خوک است، با پانچتا که از بخش شکم خوک تهیه می‌شود درست شده است.

آقای لولوبریجیدا در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «دیدن این‌ها روی قفسه‌های سوپرمارکت پارلمان اروپا پذیرفتنی نیست. درخواست تحقیق فوری کرده‌ام.»

پس از این سخنان که از سوی وزیر عضو حزب «برادران ایتالیا» عنوان شد، نمایندگان این حزب در پارلمان اروپا نامه‌ای خطاب به روبرتا متسولا، رئیس پارلمان، نوشتند و نسبت به نام سس‌های فروخته‌شده و استفاده از پرچم ایتالیا اعتراض کردند.

اما فروشگاه زنجیره‌ای بلژیکی دولز می‌گوید محصولاتش کاملا مطابق مقررات جاری است.
جورجا ملونی و فرانچسکو لولوبریجیدا در مراسم جوایز استادان هنر آشپزی ایتالیا در ۲ آوریل ۲۰۲۵ در رمپس از پست وزیر دولت ایتالیا، برخی رسانه‌های بین‌المللی مدعی شدند این محصولات از قفسه‌های فروشگاه داخل پارلمان اروپا جمع‌آوری شده‌اند. اما تا چند روز بعد همچنان در قفسه‌های چند شعبه دولز در بروکسل دیده می‌شدند.

مدیریت فروشگاه در توضیحی به روزنامه اچ‌ال‌ان گفت: «واکنش‌ها و توجه رسانه‌ها به برخی سس‌های پاستای برند دولز برای ما کمی غیرمنتظره بود.» سخنگوی شرکت گفت پس از واکنش وزیر دولت ایتالیا بررسی انجام شده و مشخص شده است که «هم نام و هم بسته‌بندی کاملا با مقررات موجود مطابقت دارد». او افزود روی شیشه‌ها ادعا نشده سس در ایتالیا تولید شده، بلکه فقط ذکر شده برخی مواد آن از ایتالیا آمده و به همین دلیل از پرچم ایتالیا استفاده شده است.

با این حال، مقامات ایتالیایی نشان داده‌اند که این مسئله را رها نخواهند کرد.

آقای لولوبریجیدا در نشست اخیر کشاورزان ایتالیا در رم، به تولیدکنندگان وعده داد: «برای حفاظت از نظام کشاورزی‌غذایی خود، قانونی تدوین خواهیم کرد که به ما امکان دهد با محصولاتی که سعی می‌کنند ایتالیایی به نظر برسند سخت‌تر برخورد کنیم.»
محصولات تقلبی ایتالیایی سالانه ۱۲۰ میلیارد یورو خسارت وارد می‌کنند
کنفدراسیون ملی کشاورزان مستقل، کولدیرتی، می‌گوید محصولات غذایی که وانمود می‌کنند ایتالیایی هستند و نامشان ایتالیایی به نظر می‌رسد، هر سال ۱۲۰ میلیارد یورو به اقتصاد ایتالیا خسارت وارد می‌کنند.

کولدیرتی اعتراض کرد که «در قفسه‌های سوپرمارکت داخل پارلمان اروپا سس‌هایی عرضه می‌شود که از کربونارا تا آرابیاتا یادآور برخی از مشهورترین غذاهای ایتالیایی هستند.»

طبق اعلام این سازمان، سس‌های کربونارا و آرابیاتا از جمله دستورهایی هستند که در خارج از کشور بیش از همه به‌ اشتباه تقلید می‌شوند. این نسخه‌های نادرست شامل این موارد است: در بلژیک به کربونارا، که در ایتالیا با تخم‌مرغ، گوانچاله و پنیر گوسفندی تهیه می‌شود، خامه اضافه می‌کنند؛ در کشورهای آنگلوساکسون از بیکن استفاده می‌شود؛ و در آمریکا نوع نادرستی از پنیر به کار می‌رود.

گرچه هر از گاهی در ایتالیا بحث‌هایی درباره «ارائه نادرست» دستورهای سنتی بالا می‌گیرد، برخی کارشناسان یادآور می‌شوند که بسیاری از این «سنت‌ها» در واقع در گذشته‌ای نه‌ چندان دور اختراع شده‌اند. برای نمونه گفته می‌شود کربونارا، موضوع بحث این روزها، زمانی پدید آمد که سربازان آمریکایی در جنگ جهانی دوم بیکن و تخم‌مرغ جیره خود را با پاستا در ایتالیا ترکیب کردند.

آلبرتو گراندی، کارشناس تاریخ غذا و پژوهشگری که کتابی با عنوان «چیزی به نام آشپزی ایتالیایی وجود ندارد» نوشته، در مقاله‌ای که سال ۲۰۲۳ در وب‌سایت خبری ایل پست منتشر شد، دیدگاهی مطرح کرده بود که می‌تواند بحث‌های امروز را روشن‌تر کند.

او نوشت «مسئله این نیست که کربونارا باید با گوانچاله درست شود یا با پانچتا. مسئله اصلی این است که بفهمیم چگونه موضوعاتی که شاید فقط برای چند تولیدکننده پنیر در پارما و چند رستوران‌دار تراستوره اهمیت دارند، به مهم‌ترین ویژگی هویتی ایتالیا در قرن بیست‌ویکم تبدیل شده‌اند.»