شاهزاده رضا پهلوی: پس از جمهوری اسلامی، ایران «پیمان ابراهیم» را به «پیمان کوروش» ارتقا می‌دهد

ایران اینترنشنال- شاهزاده رضا پهلوی در مراسم بزرگداشت کوروش در شهر تورنتو گفت پس از فروپاشی جمهوری اسلامی، منابع ایران به‌جای «حمایت از تروریسم» برای گسترش صلح به‌کار گرفته خواهد شد و افزود که «ایران پس از جمهوری اسلامی پیمان ابراهیم را به پیمان کوروش ارتقا خواهد داد.»

در این مراسم که به‌مناسبت بزرگداشت بنیان‌گذار هخامنشیان برگزار شد و جمعی از هنرمندان و ایرانیان مقیم کانادا در آن حضور داشتند، شاهزاده رضا پهلوی همچنین از ضرورت بازپس‌گیری کشور از «رژیم تبهکار و اهریمنی جمهوری اسلامی» سخن گفت و تاکید کرد «حاکمیت ملی باید به مردم ایران بازگردد.»

در آستانه روز بزرگداشت کوروش کبیر، جامعه ایرانیان تورنتو مراسمی برای گرامی‌داشت بنیان‌گذار سلسله هخامنشی برگزار کرد. رضا پهلوی در این مراسم گفت جمهوری اسلامی از نام کوروش می‌ترسد، زیرا او نماد ایرانیت، انسانیت، آزادی و رواداری است. pic.twitter.com/iXhui2vDRH

— ایران اینترنشنال (@IranIntl) October 25, 2025

شاهزاده رضا پهلوی در بخشی از سخنرانی خود با اشاره به وضعیت کنونی ایران گفت این کشور «در اشغال اسلام‌گرایان» قرار دارد و پنجره نجات «محدود» است. 

او همچنین خطاب به حاضرین گفت اکنون زمان «تشکیل گروه‌های کوچک مبارزه و آماده‌شدن برای نبرد آخر» فرا رسیده است؛ اظهاراتی که بر جنبه‌ای از فراخوان او برای مبارزه و تغییر حکومت در ایران تاکید دارد.

این اظهارات در بحبوحه فشارهای سیاسی و اجتماعی داخلی و دیپلماسی منطقه‌ای مطرح می‌شود؛ سخنانی که می‌تواند بازتاب‌ها و واکنش‌های گسترده‌ای در میان مخالفان و حامیان در داخل و خارج از ایران به دنبال داشته باشد. 

مراسم یادشده با سخنرانی‌ها و برنامه‌های فرهنگی برگزار شد و شرکت‌کنندگان با آرمان‌های تاریخی و فرهنگی ایران به گرامی‌داشت کوروش پرداختند.

-----------------
اخبار مرتبط:

چگونه «اجرای» پیمان ابراهیم، پیش‌بینی‌های بلندمدت برای موازنه‌های قدرت را دگرگون ساخت؟
درآمدی بر پیمان ابراهیم و اهمیت آینده‌نگری در آن:
پیمان ابراهیم، که در سال ۲۰۲۰ با میانجیگری ایالات متحده و در دوران ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ میان اسرائیل و برخی کشورهای عربی (امارات متحده عربی و بحرین) به امضا رسید، فراتر از یک توافقنامه عادی‌سازی روابط دیپلماتیک است. این پیمان، یک تحول ژئوپلیتیکی عمده در منطقه غرب آسیا به شمار می‌رود که نظم سنتی روابط عربی-اسرائیلی را دگرگون ساخت. 

اهمیت این توافقنامه در این است که برای اولین بار پس از معاهدات صلح با مصر و اردن، کشورهای عربی بدون پیش‌شرط حل کامل مناقشه فلسطین، اسرائیل را به رسمیت شناختند. در تحلیل این پدیده، بحث «پیش‌بینی» اهمیت حیاتی پیدا می‌کند؛ به این معنا که تحلیلگران به دنبال پیش‌بینی نتایج کوتاه‌مدت و بلندمدت این توافق بر موازنه‌های قدرت، امنیت منطقه‌ای، آینده آرمان فلسطین، و گسترش احتمالی دایره اعضای پیمان هستند. این آینده‌نگری سیاسی-امنیتی، کلیدی برای درک تحولات بعدی منطقه است.

عوامل پیش‌بینی‌شده و انگیزه‌های اصلی شکل‌گیری پیمان:
تحلیلگران سیاسی و امنیتی بر این باورند که هسته اصلی شکل‌گیری پیمان ابراهیم، بر اساس «پیش‌بینی» یک تهدید مشترک منطقه‌ای بنا نهاده شده است. این تهدید مشترک، بیش از هر چیز، به نفوذ و سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران در منطقه غرب آسیا باز می‌گردد. کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، با «پیش‌بینی» تداوم سیاست‌های منطقه‌ای ایران و کم شدن تعهدات امنیتی ایالات متحده، به دنبال ایجاد موازنه قدرت جدید و ائتلاف‌سازی با اسرائیل برآمدند. 

از سوی دیگر، اسرائیل نیز با «پیش‌بینی» تغییرات داخلی در کشورهای عربی و فرصت تاریخی عادی‌سازی روابط، از این ابتکار استقبال کرد. بنابراین، «پیش‌بینی» لزوم مقابله با نفوذ منطقه‌ای ایران، به عنوان اصلی‌ترین موتور محرک این عادی‌سازی و شکل‌گیری بلوک‌بندی جدید عبری-عربی عمل کرده است.

ابعاد اقتصادی و اجرای تعهدات در بستر پیمان:
یکی از ملموس‌ترین جنبه‌های پیمان ابراهیم که بلافاصله وارد فاز «اجرا» شد، همکاری‌های اقتصادی، تجاری، گردشگری و فناورانه بود. توافق‌کنندگان به سرعت وارد «اجرای» بندهای مربوط به تبادلات تجاری، پروازهای مستقیم و پروژه‌های مشترک شدند. پیش‌بینی می‌شد که منافع اقتصادی، به ویژه در حوزه‌هایی مانند انرژی، تکنولوژی، و امنیت غذایی، به عنوان یک عامل تثبیت‌کننده برای تضمین دوام و استحکام این توافق‌ها عمل کند. 

«اجرای» این تعهدات اقتصادی نه تنها باعث رونق روابط دوجانبه شد، بلکه یک مدل عملی برای سایر کشورهای عربی که قصد پیوستن به این پیمان را داشتند، ایجاد کرد و نشان داد که عادی‌سازی روابط می‌تواند منافع مادی قابل توجهی به همراه داشته باشد.

اجرای تعهدات امنیتی و نظامی در سایه نگرانی‌های منطقه‌ای:
جنبه مهم دیگر «اجرای» پیمان ابراهیم، همکاری‌های امنیتی و نظامی میان اسرائیل و کشورهای عضو است. این همکاری‌ها که عمدتاً در زمینه‌های تبادل اطلاعات، آموزش‌های نظامی، و فروش تسلیحات پیشرفته نمود پیدا کرده، با هدف «اجرای» مشترک یک استراتژی دفاعی منطقه‌ای علیه تهدیدات مشترک به ویژه از جانب گروه‌های نیابتی و ایران صورت می‌گیرد. 

«اجرای» این تعهدات امنیتی، هرچند اغلب در پشت پرده و به دور از رسانه‌ها انجام می‌شود، به یکی از مهمترین دلایل نگرانی برای جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت تبدیل شده است. ماهیت دفاعی-تهاجمی این همکاری‌ها، «پیش‌بینی» تشدید تنش‌های منطقه‌ای و مسابقه تسلیحاتی را تقویت می‌کند.

پیش‌بینی‌های بلندمدت و تأثیر پیمان بر آرمان فلسطین:
یکی از چالش‌برانگیزترین بخش‌های مربوط به «پیش‌بینی» در مورد پیمان ابراهیم، تأثیرات بلندمدت آن بر مسئله فلسطین است. «پیش‌بینی» عموم بر این بود که عادی‌سازی روابط عربی-اسرائیلی بدون دستیابی به راه‌حل عادلانه برای فلسطینیان، آرمان فلسطین را به حاشیه خواهد راند و دست فلسطینی‌ها را در مذاکرات احتمالی تضعیف خواهد کرد. در ظاهر، تعلیق طرح الحاق بخش‌هایی از کرانه باختری توسط اسرائیل به عنوان بخشی از توافق با امارات، تنها بخش کوچک و زودگذری از «اجرا» بود که در مقابل عادی‌سازی کامل، امتیاز ناچیزی به شمار می‌رفت. در نتیجه، «پیش‌بینی» می‌شود که بدون فشار جدی کشورهای عضو پیمان، حل مناقشه فلسطین همچنان در اولویت‌های بعدی قرار گیرد.

چالش‌های پیش‌بینی‌نشده در مسیر اجرای پیمان:
با وجود برنامه‌ریزی‌های اولیه، پیمان ابراهیم با چالش‌هایی روبرو شد که شاید «پیش‌بینی» دقیق آنها دشوار بود. تحولات داخلی در منطقه و رویدادهای غیرمنتظره مانند تشدید درگیری‌ها در نوار غزه یا تغییرات دولت در اسرائیل و آمریکا، توانستند «اجرای» کامل برخی برنامه‌ها را با کندی یا توقف مواجه سازند. 

به عنوان مثال، درگیری‌های نظامی باعث افزایش فشار افکار عمومی در کشورهای عربی بر دولت‌هایشان شد و «اجرای» کامل تبادلات فرهنگی و گردشگری را به طور موقت تحت الشعاع قرار داد. این عوامل نشان می‌دهند که «اجرای» موفقیت‌آمیز توافق‌های بزرگ، همواره مستلزم انعطاف‌پذیری در برابر شوک‌های «پیش‌بینی‌نشده» محیط منطقه‌ای است.

گسترش پیمان: پیش‌بینی پیوستن اعضای جدید و مقاومت در برابر اجرا:
بخش مهمی از آینده‌نگری در مورد پیمان ابراهیم، «پیش‌بینی» پیوستن کشورهای جدید به آن است. از زمان امضای اولیه، سودان و مراکش نیز به این توافق‌ها پیوسته‌اند و همواره گمانه‌زنی‌هایی درباره پیوستن عربستان سعودی، عمان و سایر کشورها وجود داشته است. «اجرای» موفقیت‌آمیز روابط دیپلماتیک با اعضای اولیه، مشوقی برای سایرین برای در نظر گرفتن عادی‌سازی شده است. 

با این حال، مقاومت داخلی و منطقه‌ای در برابر «اجرای» چنین تصمیمی در برخی کشورها، به ویژه به دلیل حساسیت‌های مسئله فلسطین و فشار افکار عمومی، مانعی جدی برای سرعت گرفتن روند گسترش پیمان محسوب می‌شود. «پیش‌بینی» می‌شود که پیوستن بازیگران بزرگ منطقه‌ای، مستلزم امتیازات سیاسی و اقتصادی بسیار سنگین‌تری باشد.

نقش قدرت‌های فرامنطقه‌ای در تضمین پیش‌بینی و اجرای پیمان:
نقش ایالات متحده به عنوان میانجی و ضامن اصلی، حیاتی‌ترین عامل در «اجرا» و پایداری پیمان ابراهیم بوده است. تعهد واشنگتن به حمایت‌های امنیتی، اقتصادی و سیاسی از اعضای پیمان، بخش عمده‌ای از انگیزه را برای «اجرا» و حفظ روابط فراهم می‌کند. 

«پیش‌بینی» می‌شود که هرگونه تغییر عمده در سیاست خارجی آمریکا در قبال منطقه یا کاهش تعهدات این کشور، می‌تواند آینده و «اجرای» مستمر پیمان را با تردید مواجه سازد. از این رو، ثبات سیاست‌های فرامنطقه‌ای در قبال غرب آسیا، عنصری کلیدی برای «پیش‌بینی» دوام و موفقیت بلندمدت این توافقنامه‌های تاریخی و «اجرای» مؤثر تعهدات مشترک میان طرفین است.