ملت ایران میان بی‌عرضگی حاکمان و بی‌برنامگی اپوزیسیون

ارشان اذری

ملت ایران در حالتی گرفتار شده که از دو طرف تحت فشار است: از یک‌سو حاکمیتی بی‌کفایت و فاسد که حتی در بالاترین سطوحش توان تصمیم‌گیری ندارد، و از سوی دیگر اپوزیسیونی فرسوده و روشنفکرانی که بیشتر وقت خود را صرف جدل‌های بی‌حاصل و توهمات سیاسی می‌کنند تا ارائه راه‌حل واقعی.
بی‌کفایتی حاکمیت
حتی رئیس‌جمهور فعلی ایران، مسعود پزشکیان، در جلسه‌ای با مدیران با صدای بلند اعتراف می‌کند:

«آب نداریم، زیر پامون هم آب نداریم، پشت سدها هم آب نداریم… خب شما بگید ما چکار کنیم؟ یکی بیاد به من بگه چکار باید بکنم؟»

این جملات نه تنها نشانه بحران آب است، بلکه اعتراف آشکار به ورشکستگی مدیریتی است. رئیس‌جمهوری که پیش از انتخاب شدن وعده حل مشکلات اقتصادی و اجتماعی می‌داد، حالا از مردم و مدیران می‌پرسد چه باید بکند. این نهایت بی‌عرضگی است. اگر نمی‌توانی مشکلات مردم را حل کنی، چرا نامزد ریاست‌جمهوری شدی؟ چرا وعده دادی؟
اپوزیسیون و روشنفکران ورشکسته
اپوزیسیون و روشنفکران ورشکسته‌ای که سال‌هاست حتی نتوانسته‌اند ده نفر آدم را دور یک میز جمع کنند، امروز خود را ناجی ملت جا می‌زنند. اگر حساب کنید، هزاران حزب و گروه داریم که هر کدام فقط چهار یا پنج نفر عضو دارند، آن‌هم دائم در حال دعوا با هم! به ده نفر هم که می‌رسند، سر همدیگر را می‌شکنند.

این جماعت به طور کلی تبدیل شده‌اند به چیزی که به‌اشتباه اسمش را گذاشته‌ایم «اپوزیسیون» و «روشنفکر». در حقیقت، هیچ کدام‌شان از قرن بیستم جلوتر نیامده‌اند؛ در همان ذهنیت‌های پوسیده و ایدئولوژی‌های شکست‌خورده مانده‌اند و با جنگ و دعواهای قبیله‌ای خود مردم ایران را گروگان گرفته‌اند. 

ملت ایران دیگر اسیر یک مشت آدم پوچ و ورشکسته سیاسی است که هیچ افقی برای رهایی نمی‌شناسند.

ورشکستگان سیاسی خارج از کشور
اپوزیسیون خارج از کشور، متشکل از بازماندگان ایدئولوژی‌های شکست‌خورده – از چپ‌های دوآتشه و مجاهدین گرفته تا اسلام‌گرایان پشیمان – همچنان در گذشته زندگی می‌کنند. ذهنیت‌شان هنوز در دهه پنجاه خورشیدی گیر کرده و به جای تمرکز بر آینده ایران، درگیر تسویه‌حساب‌های تاریخی و تکرار شعارهای پوسیده‌اند.

این افراد در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی هر روز جنگ تازه‌ای راه می‌اندازند و به جای ارائه برنامه عملی، وقت را به تخریب دیگران و حمله شخصی می‌گذرانند. برای اینان مردم ایران صرفاً ابزاری تبلیغاتی هستند، نه موضوع اصلی مبارزه.

تنها صدای جدی و صادقانه‌ای که امروز از اتحاد ملی و آینده ایران سخن می‌گوید، شاهزاده رضا پهلوی است؛ او بارها و بارها همه نیروها را به کنار گذاشتن اختلافات و تمرکز بر نجات کشور دعوت کرده است. اما همین ورشکستگان سیاسی، به جای پاسخ مثبت به این فراخوان، تمام انرژی خود را صرف تخریب او و هرگونه حرکت وحدت‌آفرین می‌کنند.

این رفتار ثابت می‌کند که بسیاری از چهره‌های اپوزیسیون خارج از کشور، نه به فکر ایران‌اند و نه به فکر مردم؛ آن‌ها تنها درگیر حفظ نقش خود در بازی رسانه‌ای هستند.نتیجه و فراخوان

مردم ایران باید بدانند که هم حاکمیت و هم بخش بزرگی از اپوزیسیون در این وضعیت شریک‌اند. زمان آن رسیده که از هر دو جریان عبور کنیم و رهبری جدید، برنامه‌محور و ملی را مطالبه کنیم. سرنوشت کشور را نمی‌توان به دست کسانی سپرد که یا خود را به نادانی زده‌اند یا گرفتار عقده‌های شخصی و دعواهای بی‌پایان هستند.

امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند اتحاد و اقدام آگاهانه‌ایم. باید فریاد بزنیم:

ایران اولویت ماست – نه ایدئولوژی، نه انتقام و نه قدرت‌طلبی شخصی.

این کشور به رهبری ملی، به برنامه عملی و به اتحاد همه ایرانیان نیاز دارد. سکوت و بی‌عملی دیگر جایز نیست.