«چرا باید نقشه سازش رضا پهلوی با (سانسور) را افشا کرد»

عبدالستار دوشوکی

بخش آموزش دفترچه مضحک اضطرار (بیچارگی) به گفته خود نجات بهرامی توسط وی نوشته شده است (از صفحه ۲۸تا ۴۴). نجات بهرامی برای دهه ها (در سالهای کشتار و اعدام و شکنجه و سرکوب و تبعیض و ظلم و ستم) در خدمت حلقه درونی جمهوری اسلامی بوده است و تا همین چند سال پیش معاون وزیر آموزش و پرورش جمهوری اسلامی بوده است (به تصاویر بنگرید)

وی بخاطر این کارنامه درخشان  و تجربه موفقیت های "نظام مقدس" مثل بقیه عوامل سپاهی و انجمن اسلامی و مقاطعه کار رژیم و سردبیر کیهان و هنرپیشه پیمانکار سپاه و صادراتی های دیگر بلافاصله  مورد استقبال رضا پهلوی قرار گرفت و بعنوان "وزیر آموزش و پرورش کابینه آقای پهلوی" دست بکار شد و بخش "آموزش" دفترچه مضحک بیچارگی را نوشت.

نجات بهرامی در این دفترچه مضحک با مقایسه نظام آموزشی رژیم با نظام آموزشی هیتلر می نویسد نظام آموزشی جمهوری اسلامی (که خود وی معاون وزیر بوده است) باعث آسیب های روانی و نهادهای ناکارآمد شده است که هدفی جز تقویت اقتدار دینی و سرکوب مخالفان نداشته است که باعث جداسازی جنسیتی و محدودیت فکری شده است (صفحه ۲۸و ۲۹). 

وی در صفحات بعدی به نظام آموزشی جمهوری اسلامی بشدت حمله می کند و اکنون از سیستم آموزشی پادشاهی آینده تمجید و تعریف می کند که حیرتا از بادمجان دور قاب چین‌ های ناصرالدین شاهی ابدا تعجب آور نیست. و امروز من به جایی رسیده ام که حتی از خود "ناصرالدین شاه" هم تعجب نمیکنم.

وی در بخش چهار (صفحه ۳۴) نظام آموزشی که خود وی سالها در حفظ و گسترش آن دخیل بوده را به سیستم های فاشیستی آلمان نازی و ژاپن قبل از جنگ جهانی دوم تشبیه می کند. که اوج دورویی و پررویی را می رساند. 

صرفنظر از مهملات و لاطائلات موجود در این بخش, وی وقتی زیادی را صرف پیشنهاد تغییر نام مدارس بعد از انتقال قدرت (مثلا تغییر نام مدرسه امام خمینی به اعلیحضرت رضاشاه) را بعنوان راه حلی که به فکر هیچکس دیگر نرسیده مطرح می کند که باید گفت "احسنت".

حال بگذریم از اینکه زمانی که ایشان معاون وزیر آموزش و پرورش رژیم جنایتکار بودند, بنده دهها مقاله از محرومیت آموزشی در نقاط مختلف ایران از جمله بلوچستان (و بیش از صد هزار دانش آموز محروم حتی از مدرسه کپری) می نوشتم و سخن می گفتم. 

و اما سوال اساسی اینجاست که آیا واقعا در بین اپوزیسیون و میلیون ها ایرانی مخالف رژیم قحط الرجال است که رضا پهلوی (معلوم نیست به پیشنهاد کدام نهاد و بنا به چه دلایلی) مامورین و صادراتی ها و نفوذی ها و مسئولین سابق رژیم را بعنوان کابینه آینده جمع آوری می کند؟ 

این کار ایشان واقعا مضحک و ضد ملی و دهان کجی به دهها هزار شهید بی گناه, و اعدامی و زندانی و شکنجه شده است. لذا وظیفه هر انسان شرافتمندی افشاگری و مبارزه علیه آن است. و نباید از فحاشی های مشتی ساده لوح بی سواد "شاه اللهی" هراس داشت.

لینک نشست خبری وزارت آموزش و پرورش

پ. ن. : استدعا می کنم مقاله اختصاصی اخیر من به نام " اسب تراوآ کوروش در درون قلعه اپوزیسیون" را حتما بخوانید

 

--------------------------

 

عبدالستار دوشوکی

ویژه سایت ایرانیان انگلستان

در افسانه‌ها آمده است که یونانیان پس از ده سال محاصره‌ی قلعه‌ی مستحکم تروآ نتوانستند آن را فتح کنند. بنابراین به تاکتیک نفوذی اسب چوبی تراوآ متوسل شدند و به‌ راحتی شهر را تسخیر کردند. درست مانند زمانی که تبر وارد جنگل شد و همه‌ی درختان یک‌صدا فریاد زدند: "ای وای، ببینید دسته‌اش از جنس خودمان است!" و ساده‌دلانه از آن استقبال کردند.

حال تصور کنید در کشوری که در سپهر سیاست آن، زنان و مردان اندیشمند و تأثیرگذار بسیاری زیسته‌اند و هنوز هم کم نیستند؛ کشوری که دو بانوی سیاسی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل دارد و ده‌ها شخصیت بزرگ و مبارز آن در زندان به سر می‌برند. 

اکنون در کنار این تصویر، عقربه‌ی زمان را چند سالی به عقب برگردانید و در پنجره‌ای دیگر، در موازات زندانی بودن آن همه زنان و مردان بزرگ و باپرنسیب، عده‌ای تازه‌به‌دوران‌رسیده و فرصت‌طلب را مشاهده کنید که در جایگاه‌های مختلف «خودی‌های جمهوری اسلامی» با شگفتی فرصت‌طلبی می‌کنند؛ و بر سر سفره‌ی رژیم به خدمت و خیانت و میوه‌چینی مشغولند: یکی در مقام معاون وزیر، دیگری مشاور و «کیف‌کش»، برخی مقاطعه‌کار سپاه، برخی عضو انجمن اسلامی و تحکیم وحدت، یا هنرپیشه‌ی همیشه درباری، سردبیر، نویسنده و توجیه‌کننده‌ی شکنجه. بعضی حتی تا همین اواخر با افتخار تصویر «امامین» یعنی خمینی و خامنه‌ای را بالای کمد اتاق خود نصب کرده بودند.

حال باز هم تصور کنید گروهی با کمک هوش مصنوعی، مانند «چت‌جی‌پی‌تی»، دفترچه‌ای از اضطرار و بیچارگی تولید کنند و همانند «داروَگ» مازندرانی ـ که به گفته‌ی نیما یوشیج نماد طلیعه‌دار بهار و باران است ـ آن را رنگ کنند و به‌جای فولکس‌واگن به ملتی مستأصل و نومید بفروشند؛ ملتی که در کلبه‌ی تاریک‌شان ذره‌ای نشاط باقی نمانده است. (این صنعت فریب در جمهوری اسلامی به‌شکل تصاعدی و نجومی رشد کرده است). 

داروَگ گونه‌ای قورباغه است که در شعر معروف نیما، تجسم هجران یاران و حسرت باران است، آنجا که می‌پرسد: "قاصد روزان ابری، داروَگ! کی می‌رسد باران؟".

در نهایت، قاب نوظهوری را تصور کنید که در نیمه‌ی پنهان آن، هیچ‌یک از رهبران احزاب و جناح های مختلف و شخصیت‌های برجسته و وزین سیاسی حضور ندارند و به قول مولانا فقط یک «صورتگر نقاش» شناخته‌شده حضور دارد؛ نقاشی که هر لحظه بتی تازه می‌سازد، بت‌هایی ناشناس و نوظهور از جنس خشت خام. 

بت هایی که تا دیروز همچون قمر بر مدار پُربرکت جمهوری اسلامی می‌چرخیدند، اکنون با «چرخش زمان و مکان» بر مداری تازه قرار گرفته‌اند؛ مداری که خود نیز ۱۸۰ درجه تغییر جهت داده است.

کلام آخر این است: آیا گمان می‌کنید کسی قربانی رؤیا‌فروشی و وعده‌درمانی‌های بازار مکاره‌ی سیاست خواهد شد و «داروَگ» را به‌جای سمند و تارا و دنا پیش‌خرید می‌کند یا نه؟ 

اگر پاسخ‌تان این است که «نه، هرگز!» زیرا ملت بیدار شده است، پس سری به تجمعات اعتراضی روزانه‌ی «مال‌باختگان» ساده‌دل و خام‌اندیش در شهرهای مختلف بزنید. همچنین یادی کنید از شعر معروف یک قرن پیش ملک‌الشعرا بهار، "از ماست که بر ماست"، آنجا که می‌گوید:

"گوییم که بیدار شدیم! این چه خیالست؟
بیداری ما چیست؟
بیداری طفلی است که محتاج به لالاست."