چرچیل هم در وسط جنگ پیراشکی های اینجا را خورده است

اول با پیراشکی‌ های کرم‌دار، مربایی، کلم و سیب‌زمینی شروع کردند و بعدا با اضافه شدن پیراشکی‌های سوسیس و کالباس معروفتر شدند

عصرایران- پیراشکی یکی از غذاهای ساده، ارزان و محبوب روسی است که در سراسر دنیا طرفدار دارد.

از تهران هم که نمی شود گفت و از پیراشکی خسروی نگفت که اولین پیراشکی فروشی ایران است.

 سال ۱۳۱۸، یک ارمنی به نام «گی گو» به همراه شریک ایرانی اما روس تبارش به نام خسروی،اولین پیراشکی فروشی رو در خیابون سی تیر (قوام‌السلطنه سابق) تهران افتتاح کردند.

اول با پیراشکی‌ های کرم‌دار، مربایی، کلم و سیب‌زمینی شروع کردند و بعدا با اضافه شدن پیراشکی‌های سوسیس و کالباس معروفتر شدند.

مغازه رو سال ۱۳۳۲ انتقال دادند به خیابون نادری (که اون زمان یکی از خیابونای مدرن تهران بود)،نزدیک کافه نادری،اینجوری بخاطر رفت و امد ادم های معروف ،پیراشکی خسروی هم معروف تر شد

دوتا شعبه ی دیگه هم تو خیابون کریم خان و جمهوری به پیراشکی خسروی اضافه شد و بعداز فوت مدیر این مجموعه(آرمن مگردیچیان)،نوه ی گی گو مغازه ها رو اداره میکند.

می گویند چرچیل نخست وزیر بریتانیا در آذر سال ۱۳۲۲ وقتی در میانه جنگ جهانی دوم به ایران آمد چندین بار از این پیراشکی فروشی مشهور سفارش داده است.
----------------------در همین رابطه:

سفر وینستون چرچیل، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، به تهران 
سفر وینستون چرچیل، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، به تهران در سال ۱۹۴۳ میلادی، رویدادی بی‌اندازه مهم و تاریخی بود که در بطن یکی از سرنوشت‌سازترین مقاطع تاریخ معاصر جهان روی داد. در آن زمان، جنگ جهانی دوم در اوج خود قرار داشت و ایران، با وجود اعلام بی‌طرفی، به یک پل استراتژیک برای رساندن کمک‌های حیاتی متفقین از طریق خاک خود به شوروی تبدیل شده بود. 

کنفرانس تهران، که با حضور چرچیل، فرانکلین روزولت رئیس‌جمهور آمریکا و ژوزف استالین رهبر شوروی برگزار شد، محلی برای هماهنگی نهایی استراتژی جنگ علیه آلمان نازی بود و سفر چرچیل به پایتخت ایران، در حقیقت بخشی از این برنامه بزرگ و مخفیانه به شمار می‌رفت. این نشست، بدون آنکه حاکمان ایرانی نقش و اختیاری در آن داشته باشند، آینده جنگ و سرنوشت بسیاری از کشورها را رقم زد.

ورود چرچیل به پایتخت ایران، که تحت اشغال نیروهای بریتانیایی و شوروی قرار داشت، با تدابیر امنیتی شدید و در فضایی کاملاً محرمانه صورت گرفت. به‌دلیل نگرانی‌های امنیتی و تهدیدهای احتمالی از سوی عوامل آلمانی، تصمیم گرفته شد که هر سه رهبر در یک مکان نزدیک به هم اقامت کنند و محل برگزاری کنفرانس، سفارت شوروی در تهران انتخاب شد که تدابیر امنیتی ویژه‌ای داشت. 

چرچیل و روزولت در طول اقامت خود در این سفارتخانه، در جلسات پرتنش و سرنوشت‌سازی با استالین شرکت کردند. این سفر، که صرفاً با هدف ملاقات با دو رهبر دیگر انجام شد، نشان‌دهنده اهمیت استراتژیک ایران در آن مقطع زمانی بود، اما در عین حال، به وضوح موقعیت ایران به عنوان کشوری فاقد قدرت تصمیم‌گیری و درگیر در یک منازعه جهانی را آشکار ساخت.

موضوع اصلی این کنفرانس، هماهنگی نهایی استراتژی جنگی متفقین بود. رهبران بزرگ بر سر گشایش جبهه دوم در اروپا (که نهایتاً به عملیات «اورلرد» و پیاده‌سازی نیروها در نرماندی منجر شد) به توافق رسیدند. چرچیل در این جلسات، با استالین و روزولت بر سر جزئیات حمله به آلمان و چگونگی پایان دادن به جنگ به بحث و تبادل نظر پرداخت. تصمیمات اتخاذشده در کنفرانس تهران، نه تنها مسیر پایانی جنگ را تسریع کرد، بلکه طرح‌های اولیه برای تقسیم قدرت و نفوذ در جهان پس از جنگ را نیز شامل می‌شد. 

این مذاکرات سری و تصمیمات پشت پرده، به رغم آنکه در خاک ایران انجام شد، هیچ نقشی برای کشور میزبان در نظر نگرفت و ایران تنها به عنوان بستر یک رویداد جهانی مهم قلمداد شد.

در حاشیه این تصمیمات بزرگ جهانی، موضوع ایران نیز مطرح شد که منجر به صدور «بیانیه سه قدرت درباره ایران» گردید. این بیانیه، حاکمیت و استقلال ایران را به رسمیت شناخت و متعهد شد که پس از پایان جنگ، نیروهای اشغالگر خاک ایران را ترک کنند. از دیدگاه چرچیل و دیگر رهبران، این بیانیه یک حرکت سیاسی برای جلب رضایت دولت و مردم ایران بود و در ظاهر، به منزله تضمینی برای استقلال این کشور تلقی می‌شد. 

با این حال، با وجود این بیانیه، حضور نیروهای بیگانه در خاک ایران و مداخله در امور داخلی این کشور تا مدت‌ها ادامه یافت. این بیانیه در عمل نتوانست از پیامدهای سیاسی و اقتصادی اشغال برای ایران جلوگیری کند و فقط وعده‌ای برای آینده بود که تحقق آن به پس از جنگ موکول شد.

سفر چرچیل به تهران و برگزاری کنفرانس در پایتخت ایران، یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ معاصر ایران و جهان بود که پیامدهای بلندمدتی داشت. این رویداد، برای جهان به منزله نقطه عطفی در پایان دادن به جنگ و شکل‌گیری نظم نوین بین‌المللی بود، اما برای ایران، یادآور دورانی از ضعف سیاسی، از دست رفتن حاکمیت و تبدیل شدن به عرصه‌ای برای رقابت قدرت‌های بزرگ بود. 

کنفرانس تهران به طور نمادین، جایگاه ژئوپلیتیکی ایران را به نمایش گذاشت، اما در عین حال، آسیب‌پذیری آن را نیز آشکار ساخت و نشان داد که چگونه سرنوشت یک ملت می‌تواند در میز مذاکره‌ای که هیچ نماینده‌ای از آن حضور ندارد، تعیین گردد. این تجربه تلخ، تا سال‌ها در حافظه تاریخی ملت ایران باقی ماند.