فرمانده یگان فاتحین سپاه: بعد از نابودی اسرائیل، در بیت‌المقدس عزای حسینی بر پا می‌کنیم

ابوالفضل میرسلیمی، فرمانده یگان فاتحین سپاه پاسداران گفت: «امیدوارم به زودی پس از نابودی اسرائیل و استکبار خبیث، در بیت‌المقدس مجالس عزاداری برای امام حسین برگزار کنیم.»

او اضافه کرد: «راه زمینه‌سازی برای ظهور امام زمان جز با ادامه همین مسیر میسر نمی‌شود؛ شهدا مسیر را آغاز کرده‌اند و ما باید آن را ادامه دهیم.»
توهم نابودی اسرائیل
در طول دهه‌های اخیر، شعار نابودی اسرائیل به یکی از اصلی‌ترین ارکان گفتمان جمهوری اسلامی تبدیل شده است. این ایده، که در محافل رسمی و غیررسمی به طور مداوم تکرار می‌شود، نه تنها به عنوان یک هدف راهبردی، بلکه به مثابه یک آرمان مقدس معرفی می‌شود. با این حال، تحلیل واقع‌بینانه این شعار نشان می‌دهد که این توهم نه تنها غیرقابل تحقق، بلکه از ابعاد گوناگون یک خطای محاسباتی بزرگ است. این وهم از یک سو ریشه در ایدئولوژی‌های غیرمنطقی دارد و از سوی دیگر، تبعات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی سنگینی برای ایران به همراه داشته است.
تکیه بر ایدئولوژی به جای واقع‌بینی
جمهوری اسلامی در طرح ایده نابودی اسرائیل، به جای تحلیل واقع‌بینانه قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، بر ایدئولوژی و باورهای دینی تکیه کرده است. این نگاه ایدئولوژیک، توانایی‌های نظامی و اقتصادی اسرائیل را نادیده می‌گیرد و آن را به عنوان یک "رژیم موقت" یا "خانه عنکبوت" به تصویر می‌کشد. این نوع نگاه به جای بررسی دقیق معادلات قدرت، به یک ساده‌سازی افراطی منجر شده که در نهایت به توهمی خطرناک دامن می‌زند. در این معادله، قدرت نظامی و تکنولوژیک اسرائیل، حمایت‌های بی‌چون و چرای ایالات متحده و حتی روابط رو به گسترش آن با برخی کشورهای عربی نادیده گرفته می‌شود.
ضعف در شناخت واقعیت‌های ژئوپلیتیک
یکی از بزرگ‌ترین نقاط ضعف این توهم، عدم شناخت صحیح از واقعیت‌های ژئوپلیتیک منطقه است. اسرائیل یک قدرت هسته‌ای بالقوه است که از حمایت گسترده و غیرقابل انکار آمریکا برخوردار است. هیچ قدرت منطقه‌ای یا بین‌المللی، حتی در بدترین سناریوها، توانایی یا تمایل به نابودی کامل آن را ندارد. نابودی اسرائیل به معنای یک فاجعه انسانی و آغاز یک جنگ جهانی سوم خواهد بود که هیچ کشوری حاضر به پذیرش هزینه‌های آن نیست. در نتیجه، این شعار تنها در حد یک شعار باقی می‌ماند و عملیاتی کردن آن نه تنها غیرممکن، بلکه دیوانگی محض است.
تحمیل هزینه‌های سنگین بر مردم ایران
اصرار بر این شعار غیرعملی، هزینه‌های اقتصادی و سیاسی سنگینی را بر مردم ایران تحمیل کرده است. بخش عمده‌ای از بودجه کشور به گروه‌های نیابتی در منطقه اختصاص می‌یابد تا در راستای اهداف ضداسرائیلی جمهوری اسلامی فعالیت کنند. این هزینه‌ها در شرایطی صرف می‌شود که اقتصاد ایران با تحریم‌های فلج‌کننده و بحران‌های داخلی دست و پنجه نرم می‌کند. این رویکرد، به جای تمرکز بر رفاه مردم، منابع مالی را به سمت یک هدف موهوم و غیرقابل دسترس سوق می‌دهد.
افزایش انزوای بین‌المللی
این شعار، بهانه لازم را برای افزایش فشارها و تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران فراهم کرده است. کشورهای غربی و حتی برخی کشورهای منطقه، از این شعار به عنوان سندی برای اثبات "ماهیت تهدیدآمیز" جمهوری اسلامی استفاده می‌کنند. این امر نه تنها روابط دیپلماتیک ایران را تضعیف کرده، بلکه منجر به انزوای سیاسی بیشتر کشور شده است. در حالی که دنیا به سمت همگرایی و حل مسالمت‌آمیز منازعات می‌رود، جمهوری اسلامی با این شعار خود را در تقابل با جامعه جهانی قرار داده است.
ناکارآمدی در تحقق اهداف واقعی فلسطین
جالب است که این شعار نابودی اسرائیل، حتی در کمک به اهداف واقعی مردم فلسطین نیز ناکارآمد بوده است. این شعار نه تنها به آرمان فلسطین کمک نکرده، بلکه آن را به یک ابزار در دست جمهوری اسلامی تبدیل کرده است. در حالی که مردم فلسطین به دنبال راه‌حل‌های عملی مانند تشکیل دو دولت یا رسیدن به یک صلح پایدار هستند، شعارهای تندروانه و غیرعملی تنها باعث ادامه تنش‌ها و دور شدن از راه‌حل‌های ممکن شده است.
واکنش‌های داخلی و زیر سوال بردن اعتبار نظام
در داخل ایران، بخش قابل توجهی از مردم، این شعار را یک بازی سیاسی می‌دانند که تنها برای توجیه سیاست‌های داخلی و خارجی ناکارآمد استفاده می‌شود. مردم به درستی سوال می‌کنند که چرا باید منابع کشور برای یک هدف غیرممکن صرف شود، در حالی که مشکلات معیشتی و اجتماعی در داخل کشور بیداد می‌کند. این تکرار مکرر یک وعده توخالی، اعتبار نظام را در چشم مردم زیر سوال برده و باعث بی‌اعتمادی بیشتر شده است.
یک خطای راهبردی بزرگ
توهم نابودی اسرائیل یک خطای راهبردی بزرگ است که نه تنها اهداف خود را محقق نمی‌کند، بلکه به انزوای ایران در عرصه بین‌المللی، افزایش فشار بر مردم و هدر رفت منابع ملی منجر شده است. این شعار، بیش از آنکه یک هدف واقعی باشد، یک ابزار ایدئولوژیک برای توجیه سیاست‌های داخلی و خارجی و ایجاد یک دشمن بیرونی است. تا زمانی که این توهم از گفتمان رسمی حذف نشود، نمی‌توان انتظار داشت که ایران به ثبات و توسعه پایدار دست یابد. این نگاه باید با یک رویکرد واقع‌بینانه و مبتنی بر منافع ملی جایگزین شود تا ایران بتواند از این چرخه معیوب خارج شود.