افشاگری یک مقام جمهوری اسلامی: روسیه اطلاعات پدافندی ما را به اسرائیل فروخت!

محمد صدر، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام: اطلاعات مراکز پدافندی کشور را روسیه به اسرائیل داده بود. با این جنگ مشخص شد که پیمان استراتژیک با روسیه کشک است.

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام روز یکشنبه، دوم شهریورماه گفت که در جنگ ۱۲ روزه اسرائیل با جمهوری اسلامی و جنگ قبلی، روس‌ها اطلاعات مراکز پدافندی کشور را به اسرائیل داده بودند. 
 
محمد صدر، گفت: «روسیه این است. روسیه حاضر شد اس-۴۰۰ به ترکیه که عضو ناتو است بدهد، اما به ما ندهد. به ما که پیمان استراتژیک داریم. مدت‌هاست بحث خرید هواپیمای سوخوی ۳۵ مطرح است که همین را هم به ما نمی‌دهند». 
 
صدر با اشاره به اینکه «روسیه گرایش خاصی به اسرائیل دارد» گفت:‌ «با روسیه رابطه داشته باشیم، اما اعتماد نداشته باشیم». 

محمد صدر: ترور ابراهیم رئیسی کار اسرائیل بود!
محمد صدر، مشاور سابق سید محمد خاتمی و محمدجواد ظریف و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: ترور ابراهیم رئیسی کار اسرائیل بود! اسرائیل با این ترور پیام عملی داد که اگر ایران ادامه دهد، ما هم ادامه خواهیم داد.

بیش از یک سال از وقوع این حادثه محمد صدر، مشاور سابق سید محمد خاتمی و محمدجواد ظریف و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در گفتگویی مدعی شده است که ابراهیم رییسی توسط اسرائیل ترور شده است. او گفته است:  لحظه‌ای که آقای رییسی را زدند من گفتم کار اسرائیل است. 

محمد صدر: ترور ابراهیم رئیسی کار اسرائیل بود! pic.twitter.com/2gEj4LEydP

— Iranian UK (@IranianUk) August 25, 2025

دلیل ترور رییسی این بود که حزب الله و اسرائیل با یکدیگر درگیر بودند. یک نحوه برخوردی برای یکدیگر داشتند که به آن میگفتند ارسال پیام در صحنه عمل. گاهی عملیات انجام می‌دانند که میفهمیدند طرف مقابل از عملیات چه برداشتی می‌کند. روزی که رییسی را شهید کردند، گفتم کار اسرائیل بود و پیامی داشت. این فرضیه البته تحلیلی است که پیام دادند اگر ادامه بدهید ماهم ادامه می‌دهیم.

این اظهارات درحالی مطرح شده است که نتانیاهو بعد از حمله امروز به یمن گفته است: هرکسی که حمله کند یا قصد حمله به ما را داشته باشد ما به آنها حمله می‌کنیم.‌‌چرا ایران هرگز نباید به روسیه اعتماد کند؟
روابط ایران و روسیه در طول تاریخ، روایتی پیچیده و پرفراز و نشیب از همسایگی دو قدرت بزرگ است که اغلب به ضرر ایران تمام شده است. این رابطه، از دوران صفویه که اولین تعاملات رسمی آغاز شد، تا دوره قاجار و پهلوی و حتی پس از انقلاب اسلامی، همواره با بی‌اعتمادی و بدعهدی از سوی روسیه همراه بوده است. در طول قرون متمادی، ایران که خود درگیر مشکلات داخلی و خارجی بود، بارها از سوی همسایه شمالی خود، چه در قالب امپراتوری تزاری و چه در قامت اتحاد جماهیر شوروی، مورد سوءاستفاده قرار گرفت. این خیانت‌ها، نه تنها به از دست رفتن بخش‌های وسیعی از خاک ایران منجر شد، بلکه لطمات جبران‌ناپذیری به حاکمیت و استقلال ملی کشور وارد آورد.

اوج خیانت‌های روسیه به ایران در دوران قاجار رقم خورد؛ جایی که ضعف حکومت مرکزی و بی‌کفایتی شاهان، فرصت را برای توسعه‌طلبی‌های مسکو فراهم آورد. دو جنگ بزرگ ایران و روس، که به ترتیب به قراردادهای ننگین گلستان (۱۸۱۳) و ترکمانچای (۱۸۲۸) منجر شد، نمونه‌های بارز این خیانت‌ها هستند. در این دو قرارداد، ایران ناچار به واگذاری بخش‌های وسیعی از قلمرو خود در قفقاز، شامل سرزمین‌های ارمنستان، گرجستان، آذربایجان و داغستان، به روسیه شد. این جدایی اجباری، نه تنها به از دست رفتن اراضی حاصلخیز و استراتژیک منجر شد، بلکه به جدایی فرهنگی و تاریخی مردمان این مناطق از ایران نیز انجامید. علاوه بر این، قرارداد ترکمانچای، حق کاپیتولاسیون (قضاوت کنسولی) را به اتباع روسیه اعطا کرد که این امر به منزله خدشه‌دار شدن حاکمیت ملی ایران بود.

در ادامه همین رویه، اشغال ایران در جریان جنگ‌های جهانی، فصل دیگری از بدعهدی‌های روسیه را رقم زد. در جنگ جهانی اول، با وجود اعلام بی‌طرفی ایران، نیروهای روس و انگلیس برای مقابله با نفوذ آلمان، خاک ایران را اشغال کردند. این اشغال، پیامدهای فاجعه‌باری برای ایران داشت و به قحطی بزرگ و مرگ میلیون‌ها نفر از مردم ایران منجر شد. این فاجعه انسانی، نتیجه مستقیم اشغال و بی‌توجهی قدرت‌های متخاصم به وضعیت مردم بود و روسیه یکی از عوامل اصلی این مصیبت به شمار می‌رفت.

اشغال ایران در جنگ جهانی دوم توسط متفقین، از جمله شوروی، ضربه دیگری به استقلال ایران بود. با وجود اعلام بی‌طرفی مجدد ایران، نیروهای متفقین به بهانه تأمین مسیرهای تدارکاتی برای شوروی، از شمال و جنوب وارد ایران شدند. شوروی پس از پایان جنگ، برخلاف توافقات، از خروج کامل نیروهای خود از آذربایجان ایران خودداری کرد. این اقدام شوروی با هدف تجزیه آذربایجان و ایجاد یک دولت دست‌نشانده در این منطقه صورت گرفت. این غائله که به "بحران آذربایجان" معروف شد، با تلاش‌های دیپلماتیک دولت ایران و حمایت آمریکا و سازمان ملل، سرانجام به عقب‌نشینی شوروی و پایان ماجرا منجر شد. اما این رویداد، عمق نیات تجزیه‌طلبانه شوروی را نسبت به تمامیت ارضی ایران آشکار کرد.

در دوران معاصر نیز، روابط ایران و روسیه همواره با احتیاط و بی‌اعتمادی همراه بوده است. پس از انقلاب اسلامی و با وجود تلاش‌های ایران برای برقراری "نگاه به شرق" و نزدیکی به مسکو، روسیه بارها نشان داده که منافع ملی خود را بر هرگونه پیمان دوستی با ایران ترجیح می‌دهد. یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های این بدعهدی، تأخیر طولانی‌مدت و پرهزینه در تحویل سامانه موشکی اس-۳۰۰ به ایران بود. مسکو به بهانه‌های مختلف، از جمله فشارهای غرب، سال‌ها در تحویل این سامانه تعلل کرد و این امر موجب تضعیف قدرت دفاعی ایران در برابر تهدیدات خارجی شد.

در دهه‌های اخیر نیز، روسیه در موضوعات حساس منطقه‌ای و بین‌المللی، بارها مواضعی اتخاذ کرده که به ضرر منافع ایران بوده است. از حمایت‌های روسیه از رژیم بعث عراق در جنگ تحمیلی گرفته تا همکاری با کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در موضوعات مرتبط با دریای خزر و جزایر سه‌گانه، همگی نشان از بی‌ثباتی و غیرقابل اعتماد بودن روسیه به عنوان یک شریک استراتژیک دارند. در بسیاری از موارد، روسیه با استفاده از کارت ایران، به دنبال چانه‌زنی با غرب و کسب امتیازات بیشتر بوده و در بزنگاه‌های حساس، ایران را تنها گذاشته است.

به طور کلی، می‌توان گفت که تاریخ روابط ایران و روسیه، درسی بزرگ برای سیاست‌مداران و مردم ایران است. این تاریخ به ما نشان می‌دهد که اعتماد کامل به روسیه، همواره با ریسک بالایی همراه بوده است و منافع ملی این کشور، همیشه بر هرگونه ملاحظات دیگر ارجحیت دارد. از دست دادن قفقاز در دوران قاجار، قحطی بزرگ در جنگ جهانی اول، بحران آذربایجان و تعلل در تحویل تجهیزات نظامی، همگی شاهدی بر این مدعا هستند. بنابراین، نگاهی واقع‌بینانه و محتاطانه به این همسایه شمالی، امری ضروری برای حفظ استقلال و تمامیت ارضی ایران به نظر می‌رسد.

در پایان، باید تأکید کرد که علی‌رغم تمام همکاری‌های کنونی، حافظه تاریخی ملت ایران هرگز خیانت‌ها و بدعهدی‌های روسیه را فراموش نخواهد کرد. این تجربه تلخ، به مثابه یک چراغ راهنما در سیاست خارجی ایران عمل می‌کند و یادآور می‌شود که در دنیای سیاست بین‌الملل، دوستی‌های پایدار بر پایه منافع مشترک بنا می‌شوند، نه وعده‌های پوشالی. لذا، هرگونه همکاری با روسیه باید با دقت و هوشمندی و با در نظر گرفتن تاریخ پر از فراز و نشیب این دو کشور صورت پذیرد.