ببینید: ممنوعیت عجیب طالبان این بار برای مسابقات پرورش اندام مردان

به دنبال به قدرت رسیدن دوباره طالبان در افغانستان، این گروه قوانین و محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ای را بر فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی و ورزشی اعمال کرده که یکی از تازه‌ترین آن‌ها، تغییر قوانین پوشش در مسابقات پرورش اندام مردان است.

 طالبان به جای شورت‌های مخصوص این رشته ورزشی که اجازه می‌دهد عضلات پا و بخش‌های پایین تنه بدن به‌درستی داوری شوند، ورزشکاران را مجبور به پوشیدن شلوارک‌های بلند زیر زانو کرده است.

این تصمیم که از سوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان صادر شده، بر اساس تفسیر آن‌ها از قوانین اسلامی است که معتقدند مردان باید از ناف تا زانو را بپوشانند. این اقدام با انتقادهای زیادی از سوی جامعه ورزشی مواجه شده، چراکه با قوانین بین‌المللی فدراسیون پرورش اندام (IFBB) کاملاً در تضاد است. 

بر اساس قوانین جهانی، ورزشکاران باید لباس‌هایی بپوشند که به داوران اجازه ارزیابی کامل تمامی عضلات بدن، از جمله پاها و باسن را بدهد. با پوشاندن این بخش‌ها، عملاً داوری کامل و عادلانه غیرممکن می‌شود.

ورزشکاران و مربیان پرورش اندام در افغانستان از این محدودیت‌ها ابراز نارضایتی کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که این قوانین نه‌تنها به پیشرفت این رشته ورزشی در کشور لطمه می‌زند، بلکه مانع از حضور ورزشکاران افغان در مسابقات بین‌المللی می‌شود. این وضعیت، آینده پرورش اندام در افغانستان را در هاله‌ای از ابهام قرار داده است. در حالی که مسئولان طالبان این محدودیت‌ها را برای جوانان یک «نعمت» می‌دانند، ورزشکاران آن را مانعی برای رشد و موفقیت خود در سطح جهانی می‌بینند.

 

ممنوعیت عجیب طالبان این بار برای مسابقات پرورش اندام مردان pic.twitter.com/AAp6mquMPK

— Iranian UK (@IranianUk) August 20, 2025

وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان
با بازگشت طالبان به قدرت در اوت ۲۰۲۱، یکی از اولین نهادهایی که توسط این گروه احیا شد، وزارت امر به معروف و نهی از منکر بود. این وزارتخانه که پیش از این در دوره اول حکومت طالبان (۱۹۹۶-۲۰۰۱) نیز فعال بود، بلافاصله جایگزین وزارت امور زنان شد که بسیاری آن را نمادی از حقوق و آزادی‌های زنان در دوران پس از طالبان می‌دانستند.

 احیای این وزارتخانه از همان ابتدا پیامی واضح برای جامعه جهانی و مردم افغانستان داشت: طالبان قصد دارند نسخه‌ای سختگیرانه و رادیکال از قوانین شریعت را بر زندگی روزمره مردم اعمال کنند و آزادی‌های فردی را به شدت محدود سازند. وظیفه اصلی این نهاد، نظارت بر رفتار و پوشش افراد در اماکن عمومی و اطمینان از مطابقت آن با تفسیر سخت‌گیرانه طالبان از اسلام است.

فعالیت‌های وزارت امر به معروف بسیار گسترده و در بسیاری از موارد بحث‌برانگیز بوده است. نیروهای این وزارتخانه که اغلب با لباس‌های محلی و با استفاده از خودروهای خود در سطح شهرها و روستاها گشت‌زنی می‌کنند، مسئول اعمال قوانین متعددی هستند. این قوانین شامل الزام زنان به پوشیدن حجاب کامل (از جمله برقع در بسیاری از موارد)، ممنوعیت رفت‌وآمدهای زنان بدون محرم در مسافت‌های طولانی، و جداسازی کامل فضاهای عمومی برای مردان و زنان است. 

علاوه بر این، این وزارتخانه بر ظاهر مردان نیز نظارت دارد؛ به عنوان مثال، دستوراتی مبنی بر بلند نگه داشتن ریش و ممنوعیت استفاده از مدل موهای غربی صادر شده است. محدودیت‌های فرهنگی نیز بخش مهمی از کار این نهاد است؛ پخش موسیقی، انجام بازی‌ها، تماشای فیلم و سریال، و نمایش عروسک‌ها در فروشگاه‌ها نیز ممنوع اعلام شده است.

بیشترین و سنگین‌ترین پیامدهای عملکرد این وزارتخانه بر زندگی زنان و دختران افغانستان وارد شده است. با صدور دستورات پی‌درپی، زنان به تدریج از فضاهای عمومی حذف شده‌اند. ابتدا، آن‌ها از کار در بسیاری از مشاغل دولتی و غیردولتی منع شدند، سپس حق تحصیل برای دختران بالاتر از کلاس ششم به طور کامل سلب شد. 

در گام‌های بعدی، حق رفتن به پارک‌ها، ورزشگاه‌ها و حتی حمام‌های عمومی نیز از زنان گرفته شد. این اقدامات نه تنها استقلال اقتصادی و اجتماعی زنان را از بین برده، بلکه آن‌ها را از حقوق اولیه انسانی و فرصت‌های رشد و مشارکت در جامعه محروم کرده است. این سیاست‌ها عملاً زنان را در خانه‌ها محبوس ساخته و آن‌ها را به حاشیه‌ای‌ترین قشر جامعه تبدیل کرده است.

در سطح جهانی، احیای وزارت امر به معروف و عملکرد آن با موجی از محکومیت و نگرانی شدید مواجه شده است. سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر و دولت‌های غربی، اقدامات این وزارتخانه را نقض فاحش حقوق بشر و بازگشتی به دوران سیاه گذشته می‌دانند. این وزارتخانه به عنوان نمادی از حکومت استبدادی و ایدئولوژیک طالبان درآمده که هیچ‌گونه مخالفتی را برنمی‌تابد. 

در داخل افغانستان نیز، بسیاری از شهروندان، به ویژه قشر تحصیل‌کرده و جوانان شهری، از این اقدامات به شدت ناراضی و نگران هستند، اما به دلیل ترس از مجازات‌های سخت‌گیرانه، از هرگونه مخالفت علنی پرهیز می‌کنند. در نهایت، وزارت امر به معروف و نهی از منکر، ابزار اصلی طالبان برای تحمیل ایدئولوژی خود بر جامعه و ایجاد سیستمی مبتنی بر سرکوب و کنترل است.