هلند چگونه برزیل را در ازای ۸ میلیون گیلدر به پرتغال واگذار کرد؟

العربیه: در جریان چهار سفر خود به قاره آمریکا بین سال‌های 1492 تا 1504، دریانورد ایتالیایی کریستف کلمب با حجم قابل توجهی از کالا و طلا به اسپانیا بازگشت. او در آن دوره، در تلاش بود با حرکت به سمت غرب، مسیر جدیدی به سوی هندوستان برای تامین ادویه‌ها پیدا کند، اما در عوض، سفر او به کشف قاره‌ای جدید برای جهان آن روز انجامید.

در قرون بعد، قدرت‌های بزرگ اروپایی از جمله اسپانیا، پرتغال، فرانسه، انگلستان و هلند در رقابتی گسترده، بخش‌هایی از این قاره را برای گسترش امپراتوری‌های استعماری خود تصرف کردند و اقدام به تاسیس مستعمرات متعدد کردند.
آغاز حضور هلند در قاره آمریکا
حضور هلند در قاره آمریکا به اواخر قرن شانزدهم بازمی‌گردد. این کشور نخستین دژها و مراکز تجاری خود را در حاشیه رودخانه ایسکیبو (Essequibo) در گویان امروزی احداث کرد. بنابر شواهد تاریخی، این حضور، پس از گسترش تجارت هلند در شرق دور و مناطق اندونزی کنونی رخ داد.

با این حال، هلند در حفظ مستعمرات خود در قاره آمریکا توفیق چندانی نداشت. عواملی نظیر جنگ‌ها، ضعف در تامین مالی و لجستیکی و همچنین حملات مکرر بومیان، موجب شد هلند در موارد متعدد اقدام به واگذاری یا مبادله مستعمرات خود با دیگر قدرت‌های استعماری در ازای پول، مستعمرات دیگر یا امتیازات تجاری کند.
از تاسیس «هلند نو» تا از دست رفتن آن
بین سال‌های 1630 تا 1654، هلند توانست بخش‌هایی از اراضی امروزی برزیل را تحت سلطه خود درآورد. در این بازه زمانی، مستعمره‌ای به نام هلند نو در شمال‌ شرق برزیل شکل گرفت که شهر موریتستاد (پایتخت فعلی آن «رسائف» است) به عنوان مرکز آن انتخاب شد.

فرماندار این مستعمره، «جان موریس ناسائو»، تلاش کرد با تشویق هنرمندان و صنعتگران هلندی به مهاجرت به این منطقه، توسعه آن را تسریع کند. با این حال، هلند به دلیل تعارض منافع با پرتغال که هم‌زمان در همان ناحیه حضور داشت نهایتا کنترل خود را بر این مستعمره از دست داد.
توافق‌نامه لاهه؛ پایان حضور هلند در برزیل
بین سال‌های 1648 و 1649، نیروهای پرتغالی حملاتی را علیه مستعمره «هلند نو» آغاز کردند. این حملات در نهایت به محاصره کامل این مستعمره انجامید و در سال 1654، نیروهای هلندی مجبور به تسلیم شدند.

اگرچه هلند برنامه‌هایی برای بازپس‌گیری این مستعمره داشت، اما وقوع جنگ با انگلستان، اجرای این طرح‌ها را به تعویق انداخت. پس از پایان جنگ، ناوگان دریایی هلند به‌شدت آسیب دیده بود. در این شرایط، «یوهان دی ویت» (Johan de Witt)، مقام عالی‌رتبه هلندی، به پرتغال پیشنهاد داد که در ازای پرداخت مبلغ 8 میلیون گیلدر، مالکیت «هلند نو» را حفظ کند. این پیشنهاد از سوی پرتغال رد شد و «سخیف» خوانده شد.

در سال‌های بعد، هلند از طریق دزدان دریایی حملاتی را به کشتی‌های پرتغالی ترتیب داد. پس از بازسازی ناوگان دریایی خود، در سال 1657 حملاتی را به سواحل پرتغال آغاز کرد که این امر موجب اختلال جدی در اقتصاد لیسبون شد.

در نهایت، در تاریخ 6 اوت 1661، پرتغال پیشنهاد هلند را پذیرفت و توافق‌نامه لاهه به امضا رسید. بر اساس این توافق، پرتغال با پرداخت مبلغ 8 میلیون گیلدر به هلند، مالکیت کامل بر مستعمره «هلند نو» (برزیل امروزی) را به دست آورد و در مقابل، مستعمرات سیلون (سری‌لانکای کنونی) و جزایر مالوکو (بخشی از اندونزی کنونی) را به هلند واگذار کرد.